واشنگتن پست
مک تورن بری (نماینده‌ی جمهوری‌خواه تگزاس و رییس کمیته‌ی نیروهای مسلح)
مترجم: معصومه عرفانی
چهارده سال قبل، پس از فاجعه‌ای در 11 سپتامبر 2001 که به کشتار 2977 نفر انجامید و در افغانستان طراحی شده بود، طولانی‌ترین جنگ آمریکا آغاز شد. از آن زمان تاکنون، بیش از 2350 نظامی آمریکایی، جان‌های خود را فدا کرده‌اند تا تضمین کنند که هیچ آمریکایی بی‌گناه دیگری، قربانی چنین وحشتی قرار نمی‌گیرد. درحال‌حاضر، این‌که این فداکاری‌ها چه نتیجه‌ای درپی خواهند داشت، و آینده‌ی افغانستان و گستردگی تهدیدات امنیتی بر خاک ایالات متحده چگونه خواهد بود، بستگی به تصمیم حیاتی رییس‌جمهور اوباما دارد که آیا قرار است پس از 2016 سربازانی در افغانستان باقی بمانند و اگر جواب مثبت است، چه تعداد.
تغییرات بسیاری در افغانستان اتفاق افتاده است. نزدیک به یک سال قبل، رییس‌جمهور اشرف غنی، همراه با رقیب مبارزات انتخاباتی‌اش عبدالله عبدالله که قرار شد به‌عنوان رییس اجراییه‌ی دولت وحدت ملی خدمت کند، سوگند یاد کردند. این دولت، با مشکلاتی ازجمله پیامدهای تعرض پاکستانی‌ها که ستیزه‌جویان را از آن سوی مرز به افغانستان فرستادند، عواقب نزاع قدرت ناشی از مرگ رهبر طالبان، ملا عمر، که شامل بمب‌گذاری‌های گسترده در کابل می‌شود، و رشد نگران‌کننده‌ی گروه تروریستی به نام داعش یا دولت اسلامی در خاک افغانستان، مواجه است. درعین‌حال، بخشی از کمک‌های بین‌المللی قطع شده و نیروهای ائتلاف درحال خارج‌شدن هستند –از حدود 100000 نفر در سال 2011، اکنون کم‌تر از 10000 نفر باقی مانده‌اند. امروز، افغان‌ها با این چشم‌انداز روبه‌رو هستند که تا پایان 2016، نیروهای ائتلاف کاملا از کشورشان خارج شوند.
در سال 2013، ارتش آمریکا برنامه‌ای برای خروج نیروهای آمریکایی از بیشتر عملیات‌های نظامی در افغانستان طرح‌ریزی کرد. براساس این برنامه، نیروهای امنیتی قرار بود همچنان برای توسعه‌ی قابلیت‌های امنیتی نیروهای افغان، به آن‌ها کمک کنند. حکومت اوباما این طرح را نادیده گرفت. بیشتر پایگاه‌ها و پست‌ها بسته شدند و نیروها، به کم‌تر از نیمی از تعداد موردنیاز برای آموزش و کمک موفقیت‌آمیز به ارتش افغانستان، کاهش یافت. درحال‌حاضر، ارتش افغانستان علاوه بر حملات تروریستی، در مبارزه‌ای دشوار با شورشیان قرار گرفته است که به منابع کلیدی برای پیش‌برد و پیروزی در آن را در دسترس ندارد. غم‌انگیز است که می‌بینیم قلمرو استراتژیک نیروهای نظامی ایالات متحده و قربانی‌هایی که برای تامین امنیت داده‌اند، ممکن است بی‌نتیجه بمانند.
برنامه‌ی کنونی این است که تا دسامبر 2016، هرگونه حضور نظامی هدف‌مند ایالات متحده در افغانستان پایان یافته و پایگاه‌های باقی‌مانده‌ی ایالات متحده در این کشور بسته شوند. اما دراین‌صورت، شبکه‌های احیاشده‌ی طالبان و حقانی، می‌توانند در سراسر افغانستان دست‌آوردهای بیشتری داشته باشند، ثبات این کشور را تهدید کرده و وضعیت را به روزهای پیش از 11 سپتامبر بازگردانند. همچنین، بستن این پایگاه‌ها می‌تواند بسیاری از اطلاعات مربوط به تهدیدات امنیتی علیه خاک ایالات متحده را نیز نابود کند.
پس از چهارده سال جنگ، چرا ما باید در کشور فقیر و بسیار دور از خاک آمریکا باقی بمانیم و بجنگیم؟ نخست این‌که، افغانستان مرکز مهمی برای سازمان‌های تروریستی بوده و خواهد بود. این کشور، در زمان طرح حملات 11 سپتامبر و دیگر حملات، پایگاه القاعده بوده است و این گروه، همچنان به تلاش برای بازسازی خود در افغانستان ادامه می‌دهد. داعش در داخل افغانستان، به‌سرعت در حال رشد است. تنها با درگیرماندن در این جنگ است که ما می‌توانیم با این تهدیدات، در خاستگاه آن مبارزه کنیم، به‌جای این‌که منتظر بمانیم تا به سمت ما بیایند.
دلیل دیگر این است که ما در افغانستان یک شریک باانگیزه داریم. دولت وحدت ملی افغانستان، مشتاق است تا از نزدیک با ایالات متحده کار کند و نیروهای امنیتی آن، مایل و قادر به شرکت در این مبارزه هستند. با ارایه‌ی حمایت مالی مناسب و حضوری اندک در نقش مشاور، و راه‌اندازی مبارزه با تروریسم، ما قادر خواهیم بود تا در جایگاهی استوار قرار گرفته و اقدام مستقیمی علیه اهداف کلیدی تروریستی انجام بدهیم.
من در بازدیدی که در این ماه داشتم، متوجه شدم توافقی جمعی بر این وجود دارد که نیروهای امنیتی افغان، گام‌های بزرگی برداشته‌اند. اما آن‌ها هنوز آماده نیستند تا با چالش‌های ملی و بین‌المللی، به‌تنهایی روبه‌رو شوند. آن‌ها برای پیشرفت و ارتقا به این نقطه، نیاز دارند تا برای مدت‌زمان بیشتری تحت حمایت‌هایی هم‌چون پشتیبانی هوایی و کمک‌های امنیتی قرار بگیرند. همچنین، آن‌ها خواهان همکاری‌های مشاوره‌ای پایدار ایالات متحده هستند.
دلیل سوم، اعتبار است. اگر ما از دیگر ملت‌ها انتظار داریم تا در مبارزه علیه تروریست‌ها به ما بپیوندند، ایالات متحده باید خود را به‌عنوان یک شریک قابل اعتماد اثبات کند. پس از خروج پیش‌ازهنگام ما از عراق، عملکرد ما در سوریه، و توافق هسته‌ای که هیچ تاثیری بر محدودکردن فعالیت‌های شرورانه در ایران ندارند، این اعتبار مورد تردید قرار گرفته است. خروج کامل از افغانستان، ممکن است باعث این امر شود که کشورها، منطق هرگونه اتحادی با ایالات متحده را زیر سوال ببرند.
درحال‌حاضر، ما با خطر تکرار اشتباه عراق مواجه هستیم که پس از خروج بسیار زودهنگام ایالات متحده، شاهد رشد تهدید تروریستی خطرناک‌تری است. اگر ما همان اشتباه را در افغانستان مرتکب شویم، تهدیدات و خطرات به خاک آمریکا، شهروندان و منافع این کشور در سراسر جهان، به‌طور قابل‌توجهی افزایش خواهد یافت.
چهارده سال پس از 11 سپتامبر، ایالات متحده با تهدیدهای امنیتی بسیاری مقابل است. اما افغانستان همچنان یک نقطه‌ی مرکزی در جنگ علیه تروریسم باقی می‌ماند. برای ایالت متحده، عقب‌نشینی از جنگ در جایی که ما یک شریک مایل به همکاری داریم، و جایی که می‌توانیم دست‌آوردهای زیادی را با صرف هزینه‌ای نسبتا پایین به‌دست بیاوریم، اشتباهی مصیبت‌بار خواهد بود. ما نمی‌خواهیم روزی به گذشته نگاه بیندازیم و آرزو کنیم که ای کاش رویکرد متفاوتی را انتخاب کرده بودیم.