مبارزه راهحل است، نه تعطیلات
حرف و حدیثی از تعطیل شدن دانشگاه‌های کشور به گوش می‌رسد. هرچند ظاهرا دلیل آن احترام به عاشورا و دهه‌ی محرم گفته شده است؛ اما واقعیت امر نگرانی از تکرار رویداد سال گذشته [دو سال پیش] است که اتفاق افتاد. روند رو به رشد افراط‌گرایی در داخل دانشگاه کابل سبب شده است که بزرگان امور به تعطیل کردن دانشگاه رو بیاورند و آن را به عنوان راهحل بپذیرند؛ در حالی که این کار نه تنها راهحل نیست، بلکه مشکل را بیش‌تر و بیش‌تر می‌کند.
مدیران این کشور خوب یاد گرفته‌اند، به‌جای این‌که به اصل مشکل مراجعه کنند و در صدد حل آن برآیند، بر آن سرپوش گذاشته و به چشم دانشجو و دانش خاک می‌ریزانند. چند روز قبل با راه‌اندازی مظاهره توسط همین دانشجویان دیدیم که در دانشگاه کابل چه می‌گذرد. افراطیت به آخر خط رسیده و تنها چیزی که باقی مانده، اعلان خلافت و حمایت بی چون و چرای دانشجویان از داعشیان است.
هرچند پرچم این گروه و گروه طالبان در این مظاهره برافراشته شده بودند؛ اما دیر یا زود با دوام این وضعیت، انتظار چنین جریان تند داعشی را داشته باشیم؛ چون هیچ‌گونه مبارزه و اقدام پیش‌گیرانه در این زمینه وجود ندارد.
بدبختانه تنها چیزی که در این جعرافیا اهمیت ندارد، وقت است. دانشجویان هم که یک روز تعطیلی را به بهانه‌های مختلف می‌خواهند به‌دست بیاورند و تعطیلات این چنینی خود جشن است. بی‌خبر از این‌که چیزی جز تیشه به ریشه زدن خود نیست. اگر هر سال به جای یافتن راهحل، بر تعطیلات بیفزایم، هر سال شش ماهی بیش‌تر رسمیات نخواهیم داشت.