منبع: The Statesman.com
برگردان: جواد زاولستانی
نیروهای امنیتی افغانستان که اکنون به حال خود رها شده‌اند، با پیامدهای خروج سربازان ناتو از این کشور دست و پنجه نرم می‌کنند. با وجود گزارش‌های مبتنی بر بازی صادقانه‌ی پاکستان برای آوردن طالبان به مذاکرات صلح، هیچ خوش‌بینی‌ای تا کنون خلق نشده است.
سرتاج عزیز، مشاور امنیت ملی نخست وزیر پاکستان، باید آگاه باشد که پاکستان از پاک‌کردن کثافت‌کاری‌هایش در همین همسایگی نزدیکش ناکام مانده است. حمله بر پارلمان افغانستان چندان بی‌شباهت به حمله‌ی وحشیانه‌ی پیکارجویان در دهلی در ماه دسمبر سال 2001 نیست. رویدادهای هردو پایتخت، دهلی و کابل، حمله بر مراکز نمادین قدرت در یک کشور را برجسته می‌سازد. در واقع، این حمله‌ها، حمله بر تجسم اراده‌ی مردم است. موازی با این حمله و تقریبا با همان اندازه اهمیت، افزایش حمله‌های پیکارجویان در فصل تابستان است. آنان اهداف حمله‌های شان را وسعت داده‌اند و طالبان کنترل یک ولسوالی دیگر را در جنوب افغانستان به دست گرفته‌اند.
حمله بر پارلمان افغانستان در زمانی صورت گرفت که قرار بود نشست رسمی مجلس نمایندگان آغاز و وزیر دفاع آینده‌ی کشور معرفی گردد. یا اتفاقی و یا هم برنامه‌ریزی شده، طالبان یک نشست مهم پارلمان را که برای گرفتن یک تصمیم حساس در این کشور ناآرام برگزار شده بود، بر هم زدند. وزیر دفاع افغانستان باید از سوی پارلمان تأیید شود. ماهیت حمله‌ی طالبان نشان می‌دهد که آنان قبلا باخبر بوده‌اند که این نشست مجلس نمایندگان به چه منظور برگزار می‌گردد.
اما در طرف دیگر، نکته‌ی جالب این است که مقام‌های امنیتی دولت افغانستان و پارلمان نتوانسته بودند معلومات به دست بیاورند که طالبان به سوی ساحه‌ای با امنیت بالا نزدیک می‌شوند. حمله‌های اخیر طالبان، صلاحیت غنی را هم از لحاظ قانونی زیر سوال برده‌اند و هم از لحاظ تمامیت ارضی. حمله‌ی طالبان بر پارلمان افغانستان و پیشروی‌های آنان در بعضی ولسوالی‌ها نشان می‌دهند که نیروهای امنیتی افغانستان که توسط ناتو آموزش دیده‌اند تا هنوز به پختگی کافی نرسیده‌اند و در برابر خشونت‌های رو به افزایش شورشیان با مشکل مواجه می‌شوند. این واقعیت‌های عریان نشان‌دهنده‌ی یک ناکامی غیرقابل بخشش است. بر اساس گزارش‌ها، نخست یک حمله‌کننده‌ی انتحاری موتر پر از مواد انفجاری‌اش را در نزدیکی یکی از دروازه‌های پارلمان منفجر ساخته تا زمینه‌ی ورود سایر حمله‌کنندگان را به داخل فراهم سازد. این نشان می‌دهد که این موتر از چندین بازرسی و ایستگاه تلاشی امنیتی در شهر گذشته است. اما طالبان آن را یک موفقیت می‌دانند و با مرگ و حشت و دهشت به آن دست یافته‌اند.
هم‌چنان نکته‌ای که نمی‌توان از آن چشم پوشید این است که اکنون کابل شاهد ناکامی مقام‌های تازه منصوب شده‌اند. تمام مقام‌های امنیتی به تازگی کارهای شان را شروع کرده‌اند. اما نتوانسته‌اند از وقوع این رویدادها جلوگیری کنند. این ناکامی از اجماع نظر نمایندگان پارلمان افغانستان آشکار بود. همه‌ی آنان می‌گفتند که این حمله نشان‌دهنده‌ی «یک ناکامی بزرگ استخباراتی و امنیتی» است. این حمله نشان داد که نگرانی‌های مطرح شده در دو سال گذشته به جا بوده‌اند و بدون ناتو، افغانستان هنوز هم خیلی آسیب‌پذیر است.