در باره‌ی میزان دخالت دولت در چه‌گونگی حیات اجتماعی و فردی شهروندان دیدگاه‌های گوناگونی وجود دارند. در این مورد که یک دولت، وقتی که در بازار اقتصادی دخالت می‌کند، این دخالت چه وقت ویران‌گر یا سازنده است، توافقی نیست و اهل نظر صد گونه نظر دارند. اما چیزی که مورد توافق همه‌گان است این است که ابتدایی‌ترین و اساسی‌ترین وظیفه‌ی هر دولت مشروعی تأمین امنیت شهروندان است. اگر دولتی نتواند یا نخواهد امنیت اجتماعی برقرار کند، هر ادعای دیگر آن دولت در هر زمینه‌ی دیگر بی‌اعتبار است.
هفته‌ی گذشته، رییس‌جمهور محمد اشرف غنی گفت که دولت او افغانستان را به کشوری صادر کننده تبدیل خواهد کرد. چه‌گونه؟ در پاسخ به این سوال، رییس‌جمهور حتما شرح مطولی خواهد داد از تمام گام‌هایی که از لحاظ تکنیکی در این زمینه بر خواهد داشت. اما یک کودک هم می‌داند که وقتی امنیت نباشد، تولید کالای اقتصادی در مملکت، در حدی که بتوان صادر شان کرد، یک توهم محض است. اگر منظور آقای غنی این است که ابتدا امنیت و حاکمیت قانون را در سرتاسر کشور برقرار می‌کند و آن‌گاه افغانستان را به کشوری صادر کننده تبدیل می‌کند، سوال این است:
آیا برای برقرار کردن امنیت ابتدا نباید دشمنان صلح و امنیت را شناسایی و نام‌گذاری و سرکوب و نابود کرد؟ چه کسانی بر شهرها و روستاها حمله می‌کنند و صدها و هزاران انسان بی‌گناه را به گلوله می‌بندند و سر می‌برند و آواره می‌کنند؟ چه کسانی مسافران را در راه‌ها تیرباران می‌کنند؟ چه کسانی شهروندان این مملکت را هر روز می‌ربایند و شکنجه می‌کنند و جنازه‌های شان را بر سر جاده‌ها می‌اندازند؟ چه کسانی مکاتب را به آتش می‌کشند، پل‌ها را منفجر می‌کنند و در مسیر رفت و آمد مردم ماین می‌کارند؟ چه کسانی زنان را تنها به جرم بیرون آمدن از خانه اعدام صحرایی می‌کنند؟ چه کسانی کودکان معصوم را شست‌وشوی ذهنی می‌کنند و بمب و مواد انتحاری به کمر شان می‌بندند تا خود را در مساجد و چهار راه‌ها و مراکز ازدحام مردم منفجر کنند؟
آیا رییس‌جمهور افغانستان حاضر هست حتا اسم این دشمنان بی‌رحم را به عنوان اسم دشمن شناسایی کند و بر زبان بیاورد؟ آیا اشرف غنی حاضر هست که به‌خاطر خون هزاران شهروند بی‌گناه با صراحت و قاطعیت «طالبان» را دشمن مردم افغانستان اعلام بکند و اراده‌ی راستین نشان بدهد که می‌خواهد کشور را از تهدید این گروه وحشی و آدم‌خوار برهاند؟
ما از خیر تبدیل شدن مملکت مان به یک کشور صادر کننده گذشتیم. تشکر. شما اول لطف کنید فضایی فراهم کنید که ما مطمئن شویم صبح که از خانه بیرون می‌آییم، شام در بوجی‌ِ پر از خون و به شکل قطعات غیرقابل شناسایی به خانه بر مان نمی‌گردانند. شما پای این وحشی‌های عصر جنگل را از روی گلوی ما بردارید و آنان را برادر خود خطاب نکنید، تبدیل کردن افغانستان به یک مملکت صادر کننده پیشکش تان.
بنا کردن عمارت از طرفِ سقف
