زهرا جویا
همه‌ساله در افغانستان از روز جهانی گردشگری تجلیل می‌شود. امسال در حالی از این روز تجلیل شد که وزارت اطلاعات و فرهنگ اعلام کرده، پالیسی ملی گردشگری می‌سازد و میزان بازدیدکنندگان از بامیان به 300هزار نفر رسیده است.
مجمع عمومی سازمان ملل امسال (2017) را به‌عنوان سال جهانی گردشگری پایدار یا ابزاری برای توسعه در جهان اعلام کرده است.
حکومت افغانستان همزمان با تجلیل از این روز اعلام کرد که پالیسی ملی گردشگری را تدوین می‌کند تا براساس آن صنعت گردشگری رونق پیدا کند.
مژگان مصطفوی، معین اداری و توریزم وزارت اطلاعات و فرهنگ دیروز (سه‌شنبه، 4میزان) در مراسم گرامی‌داشت از روز جهانی توریزم گفت که این وزارت برنامه دارد که از مکان‌های تاریخی و باستانی افغانستان فلم و البوم عکس از مناظر دیدنی کشور تهیه و با نمایندگی‌های سیاسی و سفارتخانه‌های کشورهایی که در افغانستان است شریک سازد.
او تاکید کرد که این وزارت در حال تدوین پالیسی جدید ملی گردشگری است که رهبری حکومت افغانستان از آن باید به‌صورت همه‌جانبه حمایت کند.
محمدسرور دانش، معاون دوم ریاست‌جمهوری نیز در این مراسم گفت که وضعیت گردشگری در افغانستان نسبت به سال‌های دهه‌ی پنجاه پیشرفت خوبی داشته اما آن‌گونه که افغانستان از مکان‌های زیبا و تاریخی برخوردار است. این رقم ناچیزی است.
وی تاکید کرد که مردم افغانستان باید نوع دید خود را نسبت به توریزم تغییر بدهند و گردشگری را یک پدیده‌ی تجملی، هزینه‌بردار و غیرضروری و زائد در زندگی خود فکر نکنند، بلکه از دو زاویه‌ی بسیار مهم دیگر، دید اقتصادی و فرهنگی، به آن ببینند.
دانش افزود که به ناامنی‌های فعلی در برخی از مناطق کشور نباید به‌عنوان یک سد نفوذناپذیر و مانع همه‌جانبه برای توسعه‌ی توریزم در افغانستان نگاه شود.
افغانستان از جمله کشورهایی است که از نگاه اقلیمی، تاریخی و شرایط آب و هوایی، دارای جاذبه‌های فراوانی برای جذب گردشگران است.
افغانستان در گذشته‌ی نه‌چندان دور از کشورهای محبوب برای گردشگران خارجی بود و گردشگران نامداری چون «مارکوپولو» تاجر و گردشگر مشهور ونیزی از این کشور دیدن کرده‌اند .جنگ‌های چند دهه‌ی گذشته در این کشور، صنعت مهم توریزم را به‌شدت تحت تأثیر قرار داده و دیگر رونق گذشته را ندارد.
این کشور مناطق مختلفی چون بامیان، بدخشان، بلخ، هرات، غزنی و شمار زیادی از ولایت‌های دیگر دارد که در صورت توجه مسئولان حکومت به این امر، صنعت گردشگری در آن‌ها می‌تواند یکی از منابع مهم اقتصادی برای افغانستان باشد.
وزارت اطلاعات وفرهنگ به‌مناسبت گرامی‌داشت از روز جهانی گردشگری هفته‌ی جاری را به این منظور هفته‌ی ویژه اختصاص داده است تا با برگزاری نمایشگاه‌های عکاسی، برگزاری نشست‌ها با شرکت‌های سیاحتی، تجلیل از روز جهانی توریزم و برگزاری نمایشگاه صنایع دستی، صنعت گردشگری را وسعت ببخشد.
خانم مصطفوی افزود که در حال حاضر بیش از یک هزار شرکت سیاحتی و توریستی در وزارت اطلاعات و فرهنگ ثبت شده است.
افغانستان از نظر وجود آثار تاریخی و فرهنگی، کشوری غنی است و از نظر جاذبه‌های اکوتوریستی و تنوع اقلیمی نیز جایگاه خوبی در دنیا دارد. اما به گفته‌ی مقام‌های حکومت، تعداد توریست‌هایی که از افغانستان بازدید می‌کنند به شهرهای خاصی مانند بامیان، هرات، بدخشان، بلخ و کابل سفر می‌کنند.
معین اداری و توریزم وزارت اطلاعات و فرهنگ می‌گوید که در سال جاری بیش ازسه‌صدهزار توریست از ولایت باستانی بامیان دیدن کرده‌اند.
به‌باور خانم مصطفوی، این تعداد توریست با توجه به جاذبه‌های فراوانی که برای جلب‌وجذب گردشگران در افغانستان وجود دارد کافی نیست.
ناامنی‌ها، کمبود امکانات و تسهیلات لازم برای گردشگران، اطلاع‌رسانی ضعیف و عدم توجه لازم به حفظ و مراقبت آثار تاریخی و سایر منابع توریستی از جمله چالش‌هایی است که فراراه صنعت گردشگری در افغانستان قرار دارد. خانم مصطفوی می‌گوید که حکومت افغانستان در قسمت جلب‌وجذب گردشگران باید بیشتر از گذشته کار کند. او افزود که برای حمایت از صنعت گردشگری حکومت باید یک کمیته‌ی ویژه‌ی توریزم و گردشگری را در قالب کمیته‌های کابینه یا شورای وزیران ایجاد کند.
معاون دوم ریاست‌جمهوری نیز می‌گوید اگر حکومت افغانستان بتواند در سطح ملی پالیسی مناسب گردشگری را تهیه و برای تطبیق آن برنامه‌های مناسب تنظیم کند و ادارات مسئول حکومتی مسئولانه و دلسوزانه و با روحیه‌ی بلند ملی و خدمتگذاری برخورد کنند، افغانستان می‌تواند بر مشکلات فایق آید.
آقای دانش افزود که اداره‌ی گردشگری افغانستان باید متحول شود زیرا این اداره از زمان تأسیساش در سال 1337 تاکنون یک سابقه‌ی نزدیک به 60 سال دارد ولی« متأسفانه» نتوانسته پابه‌پای نیازهای زمان پیش برود.
او افزود که هر چند معینیت توریزم و ریاست گردشگری در وزارت اطلاعات و فرهنگ تلاش زیاد و قابل قدری داشته و پالیسی‌ها و برنامه‌های زیادی را تهیه و تدوین کرده است، ولی اکثر این پلان‌ها هنوز روی کاغذ باقی مانده که نه‌تنها از جانب دولت و جامعه‌ی بین‌المللی حمایت لازم را به‌دست نیاورده که از سوی شهروندان و بخش خصوصی نیز مورد تشویق قرار نگرفته است.
