تردید و اعتراض افغان‌ها نسبت به حضور نظامی امریکا و «جنگ علیه دهشت‌افگنی» در افغانستان، به معنای ضدیت با امریکا نیست
منبع: الجزیره/ایمل فیضی +
برگردان: حمید مهدوی
طالبان پیشنهاد صلح حکومت افغانستان را رد کرده و آن را «بیهوده» و «گمراه کننده» خوانده‌اند و گفته‌اند که «مخالف» اعزام تازه سربازان امریکا و تداوم حملات هوایی امریکا و حملات شبانه در افغانستان می‌باشند. هفته گذشته، پس از آن [پیشنهاد گفت‌وگوهای صلح] رد شد که پنتاگون «صدها» سرباز جدید را برای حمایت از نیروهای زبده امریکایی در جنگ علیه طالبان به هلمند که یک ولایت استراتژیک جنوبی افغانستان است، اعزام کرد. نظر به گزارش ماه دسامبر 2015 پنتاگون در مورد اوضاع افغانستان، پنتاگون که بر طبل جنگ می‌کوبد، معتقد است که ایالات متحده هم‌چنان درگیر جنگ مسلحانه با طالبان است.
در امتداد سیاست جنگ امریکا، محمد اشرف غنی، رییس جمهور افغانستان، به‌طور مداوم به طالبان هشدار می‌دهد بین صلح و جنگ دست به انتخاب بزنند. غنی در حالی‌که هفته گذشته در مراسم فراغت افسران ارتش افغانستان صحبت می‌کرد، گفت: «آن‌هایی را که با ما می‌جنگند، خُرد خواهیم کرد». روز سه شنبه هفته گذشته، در جلسه شورای امنیت ملی که ریاست آن‌را رییس جهمور برعهده دارد، به نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان دستور داده شد تهدیدات طالبان را دفع کنند.
هرج و مرج کنترل شده
در تصویر کلان جنگ جاری، ایالات متحده و طالبان، هردو، از حوادث به‌عنوان بهانه‌ای برای جنگ افروزی دوباره در افغانستان استفاده می‌کنند. هردو بهانه به‌طور قابل ملاحظه‌ای بدون تغییر باقی مانده‌اند و به یکدیگر خدمت می‌کنند. واشنگتن و کابل باید با توافق در زمینه پایان دادن به درام طالبان یک بار و برای همیشه، برای خاتمه دادن به هرج و مرج کنترل شده در افغانستان، گام بردارند.
در سال 2014، پس از بی‌تمایلی رییس جمهور حامد کرزی در امضای پیمان امنیتی میان کابل و واشنگتن، مقام‌های امریکایی و جامعه استخباراتی این کشور در ارزیابی‌های شان در مورد آینده افغانستان ابراز نگرانی می‌کردند. روایت واشگنتن این بود که اگر موافقت‌نامه دوجانبه امنیتی با کابل امضا نشود و اگر امریکا قادر به تعهد پرسونل و منابع فراتر از سال 2014 نباشد، حکومت افغانستان قادر نخواهد بود از بازگشت القاعده به برخی از نقاط افغانستان جلوگیری کند و کنترل طالبان بر خاک افغانستان بیشتر خواهد شد. جیمز دوبین، نماینده ویژه امریکا برای افغانستان و پاکستان در آن زمان، به کرزی گفت: «اگر موافقت‌نامه دوجانبه امنیتی وجود نداشته باشد، صلح وجود نخواهد داشت».
حکومت امریکا به کرزی هشدار داد که طالبان «جنگ‌جویان خشن» هستند که از پشتیبانی قوی پاکستان و «حمایت» محلی در افغانستان برخوردار هستند و اگر پیمان امضا نشود، پتانسیل ادامه جنگ و خشونت اجتناب ناپذیر خواهد بود.
اکنون که یک سال و نیم از امضای موافقت‌نامه امنیتی میان کابل و واشنگتن گذشته است، این تصویر دقیقاً همان چیزی است که افغانستان امروز به نظر می‌رسد. در اوایل سال جاری، اشتون کارتر، وزیر دفاع امریکا، به افغان‌ها هشدار داد و گفت که افغانستان فصل «جنگ سختی» را پیش رو دارد.
جنگ شدیدتر
جیمز کلپر، رییس اداره ملی استخبارات امریکا، اخیراً هشدار داد که جنگ در افغانستان در سال جاری نظر به سال 2015 «شدیدتر» خواهد بود و افغان‌ها هم‌چنان با «حملات پایدار» طالبان در سال 2016 مواجه خواهند بود. نظر به گفته پنتاگون، طالبان توانایی به چالش کشیدن و تصرف کردن مناطق کلیدی را دارند و برای حکومت وحدت ملی افغانستان یک چالش «قوی» و «دوامدار» هستند. از سوی دیگر، اظهارات ناشناخته توسط سخن‌گویان ناشناخته از آدرس‌های ناشناخته هم‌چنان افکار دشمن افسانه‌ای در افغانستان، طالبان، انعکاس می‌دهند. آن‌ها هم‌چنان درخواست‌ها برای هرگونه پایان احتمالی به جنگ را رد می‌کنند. خروج تمام نیروهای امریکایی و ناتو از افغانستان، همیشه پیش شرط صلح است. امروزه، بیشتر از هر زمانی در گذشته، تروریست‌ها، بابرچسب‌های مختلف می‌توانند حملات پیچیده را در بخش‌هایی از کشور انجام بدهند. گروه تروریستی حقانی، همان‌طور که امریکایی‌ها این کروه را به تصویر می‌کشند، یک تهدید کلیدی به صلح و امنیت افغانستان باقی مانده است. اما واشنگتن و کابل چگونه می‌خواهند در جنگ با طالبان در افغانستان پیروز شوند زمانی که سرتاج عزیز، مشاور ارشد نواز شریف، نخست وزیر پاکستان، در یک سفر اخیرش به ایالات متحده علناً پذیرفت که رهبری طالبان در پاکستان و تحت کنترل این کشور هستند؟ چگونه افغان‌ها باور کنند که «جنگ علیه دهشت‌افگنی» موفق بوده است زمانی که رهبری طالبان و گروه حقانی هم‌چنان از داشتن آزادی عمل در پاکستان لذت می‌برند؟
شک و تردیدها
و چگونه یک افغان عادی باور کند که امریکا تاکنون قادر به اعمال فشار بر پاکستان نبوده است تا از فعالیت‌های این گروه‌ها در خاکش جلوگیری کند؟ چنین پرسش‌ها و اعتراف مقام‌های ارشد پاکستانی – از جمله اعتراف اخیر سرتاج عزیز و جنرال مشرف – در مورد تسلط آن‌ها بر طالبان، باعث شک و تردیدهای زیادی در مورد نقش واشنگتن در افغانستان شده است.
واقعیت‌های موجود هضم این فکر را برای مردم افغانستان بسیار دشوار می‌سازد که سربازان امریکایی در افغانستان هستند تا جنگ علیه تروریسم در افغانستان را ادامه بدهند. این قدرت رو به رشد گروه‌های تروریستی مورد حمایت خارجی‌ها و ناکامی استراتژی‌های ارتش امریکا برای مقابله با آن‌ها است که این برداشت را تقویت می‌کند که هیچ راه حل نظامی برای جنگ در افغانستان وجود ندارد. در جریان 15 سال گذشته بیش از 92000 افغان و حدود 2172 تن از سربازان امریکایی در افغانستان کشته شده‌اند. از اشتباهات گذشته درسی نیاموخته‌اند؟ چرا بر تکرار آن تاکید می‌شود؟
جنگ در افغانستان ایجاد شده است و بنابراین، افغان‌ها خواستار پایان یک جنگ بی‌نیاز هستند. حکومت افغانستان باید واشنگتن را در زمینه سیاستش در قبال پاکستان و ماهیت جنگ علیه دهشت‌افگنی در افغانستان بازجویی و استنطاق کند. کابل باید بر دیپلماسی و همکاری‌های منطقه‌ای با تعهد به ابتکارات منطقه‌ای صلح توسط چین، روسیه، هند و ایران بیشتر تاکید کند. یک راه حل مسالمت‌آمیز به جنگ در افغانستان باید هدف اصلی تمام طرف‌های درگیر باشد.
تردید و اعتراض افغان‌ها نسبت به حضور نظامی امریکا و به اصطلاح «جنگ علیه دهشت‌افگنی» در افغانستان، نه به معنای ضدیت با امریکا و نه به معنای قطع روابط با ملت بزرگ امریکا است. ما صرف در برابر ماشین جنگ افروزی مقاومت می‌کنیم که برای یک مدت طولانی گریبان‌گیر ملت ما بوده است.