شهرزاد اکبر
توصیه‌های ذیل بر اساس تجربه و تحقیقات گسترده در مورد پیاده‌روی زنان در کابل تدوین شده و صرف‌نظر از سن‌وسال، نوع پوشش، ثروت، موقف اجتماعی و شغل شما وارداند.
– لطفاً صبح زود تنها پیاده‌روی نکنید. خطرناک است.
– اگر می‌خواهید سالم به خانه برگردید، لطفاً شام پیاده‌روی نکنید.
– همچنان چاشت‌های تابستان- زمانی‌که کوچه‌ها خلوت‌اند- از پیاده‌روی بپرهیزید.
– ترجیحاً در هنگام پیاده‌روی مسلح باشید تا بتوانید با نمایش سلاح، از دست‌اندازی و تعرض زبانی تا حدی در امان بمانید. اما لطفاً خونسردی‌تان را حفظ کنید چون قرار اطلاعات ما، در زندان زنانه هم نمی‌توان کاملاً از تعرض مردان در امان بود.
– اگر امکان دستیابی به سلاح واقعی را ندارید، سلاح پلاستیکی بسیار مشابه به سلاح واقعی را حمل کنید. ممکن است بعضی‌ها فریب بخورند و از ترس تیراندازی، به گریبان شما دست نیاندازند. این نوع اسلحه را می‌توانید از دکان‌های سامان بازی برای کودکان بخرید.
– اگر این هم به‌دلایل اقتصادی ممکن نیست و یا شما به‌دلایل اخلاقی نمی‌خواهید نظامی‌گری را ترویج کنید، می‌توانید با خود اسپری مرچ و یا اسپری‌های تیز دیگر را حمل کنید. به خاطر داشته باشید که به‌دلیل میزان بالای غیرت و شجاعت در سرزمین ما، خیلی‌ها ترسی از اسپری‌ها ندارند و امکان دارد سوزش چشم فقط در کنار هوس، خشم‌شان را برانگیزد که می‌تواند عواقب خطرناکی برای شما داشته باشد.
– گزینه‌یی دیگر، حمل سنگ در مشت است. البته در صورتی‌که فقط به این وسیله‌ی دفاعی دسترسی دارید، آماده‌ی دویدن باشید. بر علاوه، آنانی‌که دست‌های کوچک دارند در این معامله بسیار ضرر خواهند کرد.
– در نقاط مزدحم پیاده‌روی نکنید چون خیلی‌ها با استفاده از ازدحام با دست‌وپای خود با شما «تصادف» خواهند کرد.
– در کوچه‌های خلوت پیاده‌روی نکنید، خیلی ساده امکان دست‌اندازی را فراهم می‌کنید.
– از موترها فاصله بگیرید، توقف و هارن‌های یکباره‌گی بند دل‌تان را خواهد گسست.
– با دیدن یک یا چند موترسیکل‌سوار فوراً خود را گوشه کنید، چون مردان موترسیکل‌سوارِ سرزمین ما این فرصت را برای نمایش مهارت‌شان در کج کردن موترسیکل به‌سمت شما از دست نخواهند داد.
– از نوجوانان بایسکل‌سوار مکتبی بپرهیزید، چون قاپیدن چادر شما را از جمله تفریحات سالم می‌شمارند.
– با دیدن مردان پیاده‌رو سرتان را پایین بیاندازید و با شتاب قدم بزنید، البته در این صورت هم، هیچ ضمانتی برای محافظت از پرزه و یا دست‌اندازی وجود ندارد.
– از بعضی‌ها شنیده‌ام که با سرِ افراشته و قدم‌های بلند راه رفتن ممکن است این تصور را ایجاد کند که شما کمربند سیاه تکواندو دارید و برخی‌ها را بترساند، البته این مورد هم همیشه کارساز نیست.
– شاید فکر کنید که مردان پیر و یا پسران ده- یازده ساله مزاحم شما نمی‌شوند. ساده نباشید. این‌جا کابل است.
– اگر وقیح‌ترین پرزه‌ها را از یک پسربچه‌ی مکتبی هم‌سن پسرتان شنیدید، تعجب نکنید. فقط چند روز روان‌درمانی بروید تا خدا نکرده مردستیز نشوید.
– برای سلامت روانی‌تان، لطفاً اشپلاق، پرزه و تبصره‌ها در مورد لباس و بدن‌تان را توصیف تلقی کنید و اهانت‌آمیز و خردکننده بودن‌شان را نادیده بگیرید.
– بانوان و دختران عینکی چون خودم: قاری خوانده‌شدن را عیب نپندارید. نپرسید چرا کسی مردان عینکی را به این لقب صدا نمی‌زند. نپرسید چرا رهگذران این‌قدر مردم‌آزار و بی‌ادبند. در مورد تأثیر این پرزه‌ها روی روحیه‌تان زیاد فکر نکنید و گرنه دیگر هرگز پیاده‌روی نخواهید کرد.
– به خاطر داشته باشید که احتمال دارد هر مذکر بالای پنج سال که برادر یا پسرتان نیست مزاحم شما شود و کمتر کسی او را ملامت خواهد کرد.
– هیچ ضمانتی وجود ندارد که یک زن دیگر از شما حمایت کند. حمایت از زنی که تنها پیاده‌روی می کند عواقب خوبی برای هیچ کس ندارد.
– اگر به پیاده‌روی سخت علاقه‌مندید، باید بسیار ریاضت بکشید. مثلاً می‌توانید ده تا بیست سال برای رسیدن به قدرت سیاسی تلاش کنید و بعد زمانی که صاحب محافظ (بادیگارد) شدید، با محافظین تان پیاده‌روی کنید.
– اصلاً شما چرا در کوچه پیاده‌روی می‌کنید؟ پیاده‌روی در خانه چه عیبی دارد؟