طالبان موتر مملو از مواد منفجره‌ی خویش را تا پای دیوار ارگ رساندند و منفجر کردند. 27 نفر را کشتند و 327 تن دیگر را زخمی. ارگ ریاست‌جمهوری در یک اقدام فوری به مردم شریف افغانستان اطلاع داد که طالبان در نبرد رودررو با نیروهای امنیتی، شکست خورده و حمله بالای ریاست دهم امنیت ملی، سند این شکست است.
حملات انتحاری سال‌هاست که از ما قربانی می‌گیرد. در هر حمله، تعداد قربانیان فرق می‌کند. به‌همین مناسبت، واکنش مقامات افغانستان هم نظر به حمله، فرق می‌کند. هر قدر حمله بزرگ‌تر باشد، تعداد بیشتر از قدرت‌فیسوران کشور واکنش نشان می‌دهند. مثلاً اگر حمله بالای یک مکتب باشد، در نهایت یک رییس‌جمهور بیچاره واکنش نشان می‌دهد، اما اگر حمله مثل حمله‌ی دیروز بالای ریاست محافظین رجال برجسته باشد، چوچ‌وپوچ این حکومت (که همگی خود را رجال برجسته می‌گیرند) واکنش نشان می‌دهند. واکنش‌ها فرقی ندارد. همه با «شدیدترین الفاظ» محکوم می‌کنند و سه روز که گذشت، دوباره از صادرات تیل به ارجنتاین، تولید برق برای نصف کشورهای آسیایی و غیره گپ می‌زنند و تمام این بزرگواران خود را در حبل‌الصلح آویزان می‌کنند تا این‌که حمله‌ی دیگری در کابل صورت گیرد. (حبل‌الصلح به ریسمانی گفته می‌شود که هرکس به آن چنگ بزند، کور می‌شود. آن‌وقت طالب را برادر، مار را ایزاربند ابن‌خلدون و گرگ وحشی را آهوی معصوم ترکستان می‌بیند).
اما حمله‌ی دیروزی بالای ریاست محافظت از رجال برجسته، متفاوت بود. متفاوت به این معنا که بعد از حمله، زمانی که ده‌ها نفس در انتحار ایستاد، ده‌ها انسان روی قیر جاده له شدند و صدها نفر مجروح؛ مقامات افغانستان، یا همان‌هایی‌که به‌زور خود را رجال برجسته می‌گیرند، یکی‌یکی رفتند به محل حادثه، عکس یادگاری گرفتند و از همان‌جا با «شدیدترین الفاظ» این حمله را محکوم کردند. رییس‌جمهور، رییس اجرائیه، وزیر، قوماندان، مشاور، نهادهای داخلی و خارجی همگی این حمله را با «شدیدترین الفاظ» محکوم کردند.
طالبان با قبول کردن شکست در جنگ رودررو از نیروهای امنیتی افغانستان، ادعا دارند که حکومت وحدت ملی هیچ انصاف ندارد. ما از دست حکومت وحدت ملی به سازمان ملل شکایت می‌کنیم. ما بشریم و تاب حمله با «شدیدترین الفاظ» را نداریم. کاش یک رییس صاحب جمهور بر ما حمله کند، هر راه‌رو-راه‌غیرد که در این حکومت رسیده، بر ما حمله می‌کند. ما یک موتر را به صد پدرنالتی از مواد منفجره پر می‌کنیم به کابل روان می‌کنیم، اما بی‌انصاف‌های حکومت وحدت ملی هر کدام یک تانکر «الفاظ شدید» را بالای ما انفجار می‌دهند.
طالبان گفته به‌خاطری به سازمان ملل شکایت می‌کنیم که الفاظ شدید مقامات حکومت هیچ خلاصی ندارد. ما صدبار انتحار کردیم، صدبار با الفاظ شدید محکوم شدیم. به‌خدا اگر سنگ حجرالاسود جای ما بود، تا حالا به تلخان تبدیل می‌شد. اما پدر دم آدمی را لعنت! و ما تا هنوز تاب آورده‌ایم. ما دیگر طاقت حمله با «شدیدترین الفاظ» را نداریم، به سازمان ملل شکایت می‌کنیم که یا جلو حملات رییس‌جمهور و متباقی رجال برجسته را بگیرند، یا ما از این به‌بعد هم با مواد منفجره حمله می‌کنیم هم با «شدیدترین الفاظ»! باز آن‌وقت کسی نگوید که طالبان وحشی شده، هم انتحار می‌کنند هم با «شدیدترین الفاظ» محکوم!
گفته می‌شود میزان تلفات طالبان در دو سال جاری حکومت وحدت ملی از محکوم کردن‌ها با «شدیدترین الفاظ»، 170 درصد نسبت به 14 سال قبل افزایش داشته، اما مردم افغانستان از بس با اشرف‌غنی بخیلی دارند، این دست‌آورد او را نادیده می‌گیرند. طالبان حتا ادعا کرده که دلیل صلح نکردن با حکومت وحدت ملی این است که 70 درصد نیروهای خویش را از دست داده‌اند، پس چه فایده که صلح کنند؟ اگر صلح کنند باز نفر از کجا کنند که در وزارت‌خانه‌ها به حیث آمر و مشاور استخدام شوند. آن‌ها از حکومت وحدت ملی خواسته که اگر وحشی نیستید، اگر هنوز یک ذره بشریت در وجودتان شعله‌ور است، اگر افغان هستید؛ حملات گسترده‌ی خویش با «شدیدترین الفاظ» را متوقف کنید!
سازمان ملل آخرین آدرسی است که یک گروه مظلوم در صورتی‌که بسیار در حقش ظلم شود و هیچ‌جای دیگر برای دادخواهی نمانده باشد، به آن مراجعه می‌کند. از دست ظالمان زمان شکایت کرده و در بسا موارد با حمایت و کمک سازمان ملل، به حق خویش می‌رسد. سخن‌گوی گروه طالبان گفت که ما برای نجات از تلفات سنگین حملات اشرف‌غنی با «شدیدترین الفاظ»، تقریباً مجبور شده‌ایم به سازمان ملل شکایت کنیم.
طالبان به سازمان ملل شکایت می‌کنند
