افسانه‌ی رهایی و چک‌های میلیونی پاکستان

ارگ ریاست‌جمهوری از رهایی فرزند نخست‌وزیر پیشین پاکستان خبر داده و گفته است علی‌حیدر گیلانی فرزند یوسف‌رضا گیلانی طی یک عملیات مشترک نیروهای امنیتی افغانستان و شرکای بین‌المللی آن در ولایت پکتیکا از چنگ تروریستان رها شده است. گفته شده که در این عملیات هسته‌ی القاعده هم از بین رفته است. سفیر افغانستان در پاکستان اما گفته علی‌حیدر گیلانی از ولایت غزنی رها شده است. وزارت خارجه‌ی پاکستان نیز با نشر اعلامیه‌یی رهایی فرزند یوسف‌رضا گیلانی را تأیید کرده است. وزارت خارجه‌ی پاکستان گفته است علی‌حیدر در طی عملیات مشترک نیروهای امنیتی افغانستان و امریکا در ولایت غزنی رها شده است. جدا از این تفاوت نظرهایی که میان ارگ، سفیر افغانستان و وزارت خارجه‌ی پاکستان در مورد مکان رهایی علی‌حیدر وجود دارد، مهم اما رهایی فرزند نخست‌وزیر پیشین پاکستان از چنگ القاعده یا دیگر جنگجویان است. هرچند نفس این تفاوت نظرها خود جای تأمل دارد. علی‌حیدر با راه‌اندازی یک عملیات نظامی رها شده و اعلامیه‌ی ارگ نیز بر اساس اطلاعات نظامی نوشته شده است. این‌که پاکستان مکان رهایی فرزند نخست‌وزیر پاکستان را برخلاف اعلامیه‌ی رسمی ارگ، غزنی می‌داند این پرسش به‌میان می‌آید که آیا پاکستان دسترسی جداگانه به اطلاعات نظامی افغانستان دارد؟
در افغانستان هستند کسانی‌که از سوی گروه‌های مسلح اختطاف می‌شوند و برخی از آن‌ها پس از مدتی رها می‌شوند اما هیچگاهی رهایی آن‌ها خبرساز نشده است. این‌که با رهایی فرزند نخست‌وزیر پیشین پاکستان، ارگ ریاست‌جمهوری، مشاور شورای امنیت و سفیر افغانستان در پاکستان همزمان اطلاع‌رسانی می‌کنند حاکی از مسأله‌ی دیگری است. ورنه تعداد زیادی از شهروندان خارجی از قید اختطاف‌چی‌ها رها می‌شوند اما تاکنون به این اندازه بر رهایی آن‌ها تمرکز نشده و خبرساز نشده است.
دو کشور افغانستان و پاکستان در طی سال‌ها روابط پر فراز و نشیبی داشته‌اند. کابل و اسلام‌آباد گاهی از دوستی سخن گفته‌اند و دشمنان مشترکی را برای هم تعریف و تراشیده‌اند و گاهی یکدیگر را متهم به حمایت از گروه‌های مسلح مخالف دولت کرده‌اند. افغانستان بالای پاکستان بدگمان است و به‌دلیل ناامنی در افغانستان انگشت انتقاد را همیشه به طرف پاکستان نشانه گرفته است. پاکستان متهم شده به این‌که از طالبان و شبکه‌ی حقانی حمایت مالی و نظامی می‌کند و مکان امن برای تولید بمب در خدمت این گروه قرار داده و سپس آن‌ها را جهت راه‌اندازی جنگ و ایجاد ناامنی به افغانستان می‌فرستد. سرتاج‌عزیز اخیراً پذیرفت که رهبران طالبان همراه با اعضای خانواده‌ی‌شان در پاکستان هستند.
رهبر القاعده در پاکستان کشته شد و پاکستان موجودیت اسامه بن‌لادن را تا هنگام مرگ او رد می‌کرد. پاکستان از یک طرف با پناه دادن بن‌لادن از القاعده حمایت کرد از سوی دیگر، خود قربانی این گروه و دیگر شبکه‌های تروریستی شده است. طالبان و القاعده حامی همدیگر بودند و پاکستان به هردو گروه پناه داد و مشخصاً از طالبان و شبکه‌ی حقانی و جنگ آن‌ها در افغانستان حمایت کرد.
در مقابل، افغانستان چه در گذشته یا اکنون تلاش کرده است پاکستان را متقاعد کند که دست از حمایت از تروریست‌ها بردارد. افغانستان امنیت این کشور را در نسبت به چگونگی امنیت در پاکستان تعریف کرده است. رهایی فرزند نخست‌وزیر پاکستان از بند القاعده در همین راستا معنادار است. پیام روشن دولت افغانستان با رهایی علی‌حیدر از قید القاعده چیزی نیست جز این‌که کابل بگوید ما در صدد بهبود روابط با پاکستان هستم و در این راه صادقانه گام بر می‌داریم. این مسأله ضمناً بیان‌گر این نکته هم هست که پاکستان باید دست از حمایت از تروریسم بردارد.
همزمان با نشر خبر رهایی فرزند نخست‌وزیر پاکستان توسط نیروهای امنیتی افغانستان، مسئول مالی طالبان برای ولایات جنوب‌شرقی با چک یک میلیون کلدار پاکستانی در ننگرهار بازداشت شد. دو رویداد در یک روز اما متفاوت از هم نشان‌دهنده‌ی دو مسأله است. افغانستان با رهایی شهروند پاکستانی از قید گروه‌هایی که پاکستان آن‌ها را حمایت مالی و نظامی می‌کند، تلاش دارد تعهد و مسئولیتش در مبارزه با تروریسم را نشان دهد. اما بر عکس، این پاکستان است که با دادن چک‌های میلیونی به تروریست‌ها، آن‌ها را به افغانستان می‌فرستد.

دیدگاه‌های شما

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *