وقتی که دانلد ترامپ خود را نامزد رقابت در انتخابات ریاستجمهوری 2016 امریکا کرد، همه خندیدند. واقعاً. هیچ کس فکر نمیکرد دانلد ترامپ خیلی دیر دوام بیاورد. اکثر تحلیلگران میگفتند نامزدی او یک شوخی است و خود او هم میداند که چانسی برای پیشرفتن ندارد. اما او با تمام مخالفتها- چه از درون حزب جمهوریخواه خودش و چه از بیرون- در رقابتهای اولیه برای احراز نامزدی حزب خود پیروز شد و رقیبان خود را یکی پس از دیگری سر جایشان نشاند؛ آنهم با تخفیف و تحقیری که ویژهی ترامپ است. حالا دیگر کسی نمیگوید که ترامپ چانس رییسجمهور شدن ندارد. خوبترین تحلیلگران امریکایی هم پس کلهی خود را میخارانند و تعجب میکنند که چهطور نتوانستند وضعیت ذهنی و روانی لایههای مختلف جامعهی امریکا را بشناسند.
پیروزی دانلد ترامپ در رقابتهای داخلی حزب جمهوریخواه و واقعیتر شدن این امکان که شاید او بعد از اوباما به کاخ سفید راه پیدا کند، سیگنالهای گوناگونی به کشورهای دیگر فرستاده است. ترامپ پوتین را ستایش کرده؛ از ممنوعالورود کردن موقتی مسلمانان سخن گفته؛ ساختن دیوار میان مکسیکو و ایالات متحده، افزایش فشار بر ایران بهخاطر برنامهی اتمیاش، خروج امریکا از پیمان ناتو، کاهش حمایت از جاپان و کوریای جنوبی و… از دیگر پیشافکار جنجالی او هستند. در این میان، یکی از رویکردهای او نسبت به منازعات خاورمیانه و منطقهی تحت تسلط افراطیگرای اسلامی میتواند مایهی دلگرمی پاکستان شود. آن رویکرد این است: امریکا باید بگذارد که منازعات درونی کشورهای اسلامی را خود خداوند سروسامان بدهد. به این معنا که، در نظر ترامپ، امریکا باید به امریکا برگردد و به قول خودش «عظمت از دسترفتهی خود را بازیابد» و بگذارد دیگران مشکلات خود را از طریق خونریزی یا غیر آن حل کنند. البته منظور ترامپ این نیست که امریکا زور نگوید؛ منظور او این است که زور را در جاهایی بگوید که لازم است و خاور میانه و افغانستان، در مثل، جایش نیست.
اگر ترامپ رییسجمهور امریکا شود، این امکان هست که او به کمک افکار عمومی امریکا و طرفداران خود در کنگره و سنا بتواند میزان دخالت امریکا در منازعات افغانستان را بسیار کاهش بدهد. در اینصورت دست پاکستان برای برگرداندن طالبان بازتر خواهد شد. شاید آن وقت دولت افغانستان دیگر فرصتی نداشته باشد که مثل حالا به بازی موش و پشک خود با طالبان ادامه بدهد. شاید آنوقت همانهایی در کابل سر کار بیایند که حتا طرفداران قبیلهیی خود در درون دولت وحدت ملی را نیز دار بزنند.