سنگ تهداب مرکز فرهنگی بامیان گذاشته شد. روز گذشته طی مراسمی با حضورداشت سید منصور نادری وزیر امور شهرسازی، چین‌کی هون سفیر جمهوری کوریای جنوبی، خانم پاتری شیا مک فیلیپس رییس عمومی سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحد(یونسکو)، سارا نوشادی مدیر پروژه‌ی مرکز فرهنگی بامیان، طاهر زهیر والی ولایت بامیان، شورای علما، شورای ولایتی بامیان، جامعه‌ی مدنی و شماری از متنفذان کار ساخت این مرکز رسماً آغاز شد. مرکز فرهنگی بامیان که به‌منظور حفظ آثار تاریخی این ولایت، آگاهی‌دهی از وجود و ارزش این آثار و برنامه‌های آموزشی ساخته می‌شود و قرار است تا 18 ماه دیگر به بهره‌بردای سپرده شود، به 5.5 میلیون دالر امریکایی بودجه نیاز دارد که کشور کوریای جنوبی آن را پرداخته است.
مرکز فرهنگی بامیان که یکی از بزرگ‌ترین مراکز فرهنگی در افغانستان خواهد بود، بر فراز تپه‌یی روبه‌روی پیکره‌ی فروریخته‌ی 53 متری صلصال قرار دارد. وجود چنین مرکزی در ولایتی که میراث‌های تاریخی و فرهنگی بزرگ و بی‌شماری را در سینه‌ی خود دارد، بدون شک از ارزش زیادی برخوردار خواهد بود. این مرکز باعث می‌شود که دست‌کم آثار تاریخی این ولایت از شر تخریب و دست‌بردهای ناروا در امان باشند.
باری، نارضایتی‌هایی از سوی مردم وجود دارد مبنی بر این‌که حکومت در پروژه‌های انکشافی عملکرد ناعادلانه دارد. ساختن یک پروژه‌ی مهم و بزرگ فرهنگی در ولایتی که به نظر می‌رسد بیشترین این نارضایتی‌ها را مردمش از حکومت دارند، سبب می‌گردد میزان نارضایتی‌ها کاهش یافته و در رابطه‌ی مردم با حکومت نزدیکی و صمیمیت بیشتری ایجاد شود.
از سوی دیگر مرکز فرهنگی ولایت بامیان با تلاش در جهت حفظ و معرفی آثار و مکان‌های تاریخی این ولایت سبب جذب توریست‌های بیشتر به این ولایت شده و می‌تواند از این رهگذر صنعت توریستی کشور را رونق بدهد و سود زیادی وارد خزانه‌ی ملی کشور کند.
با این‌هم، نمی‌توان از کنار کم‌کاری‌هایی که حکومت در حق میراث‌های فرهنگی و مکان‌های توریستی این ولایت و ولایت‌های دیگر کرده است، با سکوت گذشت. آثار تاریخی ولایت بامیان سرگذشت تلخ و تاریکی را تجربه کرده است. پیکره‌های بودا که یکی از میراث‌های بزرگ و تاریخی جوامع بشری به‌شمار می‌رفت، در سال 2001 توسط گروه تاریک‌اندیش طالبان تخریب شدند و از آن زمان تا امروز حکومت با وجود فرصت‌های مساعد، هیچ تمایلی به مرمت یا دست‌کم نگهداشت ویرانه‌های این دو پیکره از خود نشان داد. سوای آن، دیگر آثار و مکان‌های تاریخی این ولایت نیز پیوسته در معرض بی‌مهری همه‌جانبه‌ی حکومت قرار گرفته و سال‌هاست که همچنان منزوی و خاموش مانده‌اند. ولایت بامیان یکی از ولایت‌هایی است که سیمای فرهنگی کشور با آن تعریف می‌شود و جای گفتن ندارد که بامیان نیز فقط با همین آثار تاریخی و فرهنگی خود می‌تواند چنین سیمایی را از کشور در جلو چشم جهانیان به نمایش بگذارد؛ اما زمانی که بی‌توجهی‌های فراگیر حکومت مرکزی در قبال حفظ و مراقبت و معرفی این آثار مشاهده می‌شود، نمی‌توان از آینده‌ی این سیمای تاریخی و فرهنگی کشور بیم نداشت. محض نمونه، بند امیر که در ولسوالی یکاولنگ این ولایت موقعیت دارد، در دوران ریاست‌جمهوری حامد کرزی نخستین پارک ملی کشور اعلام شد، اما تاکنون هیچ‌کار عملی‌یی در جهت این‌که این بند واقعاً چهره‌ی یک پارک ملی را به‌خود بگیرد، صورت نگرفته است.
افغانستان در ولایت‌های متعدد صاحب آثار تاریخی و فرهنگی زیادی است که بیشتر آن‌ها ثبت سازمان علمی-فرهنگی سازمان ملل(یونسکو) می‌باشند. مجموع این آثار افتخار و سرمایه‌ی بزرگی برای کشور است. اگر از سوی حکومت توجه درستی به آن‌ها نشود، ممکن است افغانستان از یک جانب جذبه‌ی توریستی خود را کاملاً از دست بدهد که این زیان غیرقابل جبرانی را با خود خواهد داشت و از جانب دیگر ممکن است کشور را در آستانه‌ی حذف شدن از شمار کشورهای فرهنگی و تاریخی قرار بدهد. این خطری است که کشور را همواره تهدید می‌کند.
بناءً، بدیهی است که آغاز کار ساخت مرکز فرهنگی بامیان گام مهمی پنداشته می‌شود در جهت حفظ و پاسداشت میراث‌های تاریخی کشور و نیز تلاش خوبی به هدف افزایش جذبه‌ی توریستی آثار و مکان‌های تاریخی و رنگ و رونق گرفتن صنعت توریستی در کشور.
مرکز فرهنگی بامیان؛ طلیعه‌ی امید و روشنایی
