پاسخ پیونگ یانگ به کابل

با درود خدمت وزیر خارجه‌ی افغانستان آقای صلاح‌الدین ربانی!
دوست دارم پاسخ پیونگ یانگ را با یک ضرب‌المثل کوریایی (کوریای شمالی) آغاز کنم. ما در کشور خود یک ضرب‌المثل داریم که «روباه نقاب شیر را می‌پوشد اما شیر نقاب روباه را نمی‌پوشد ». ممکن این ضرب‌المثل در کشور شما معنایی نداشته باشد اما در کشور ما معنای بسیاری دارد.
جلالت‌مآب آقای ربانی! پیام شما به پیونگ یانگ رسید. من حرف خاصی ندارم برای شما بگویم جز چند اشاره‌ی کوچک به کارها و مشکلات بسیار ساده در کشور عزیزتان افغانستان.
آقای ربانی همین دیروز یا پریروز بود که وزیر اقتصاد مملکت‌تان آمار فقر و بیکاری را ارایه کرد و گفت ما این آمار را از روی تحقیقاتی که سازمان ملل انجام داده، گرفته‌ایم. من کاری به تعهد حکومت‌مردان شما نسبت به جامعه و مردم افغانستان ندارم، اما اگر در کشور ما، وزارت اقتصاد ما آمار فقر و بیکاری را به‌صورت بسیار دقیقش تهیه نتواند، وزیر اقتصاد را اعدام می‌کنند. نه به این دلیل که وزیر اقتصاد در برابر حکومت مقاومت نمی‌تواند، بلکه به این دلیل که از پس تهیه‌ی آمار فقر و بیکاری بیرون نیامده.
آقای ربانی! در بیانیه‌ی خویش گفته بودید که جمهوری اسلامی افغانستان طرفدار جهان بدون خشونت است. می‌خواهم این سخنت را قبول کنم، اما وقتی می‌بینم نمی‌توانی به تنهایی از خانه تا وزارت خارجه بیایی و همیشه برای آمدن و رفتنت یک لشکر مسلح را باخود می‌گردانی، نمی‌توانم قبول کنم. از این‌که نمی‌توانم سخنت را قبول کنم، شرمنده یا متاسف نیستم، چون آن‌که باید شرمنده یا متاسف باشد، ما نیستیم، کسانی دیگر است.
آقای ربانی! همین چند هفته قبل، همسایه‌ی‌تان مهاجرین شما را مثل داعش در قفس انداخت، ده‌ها جرم را به آن‌ها حواله کرد، بفرمایید شما از کجای کار قیچی کردید؟ نمی‌دانم وقتی جمهوری اسلامی ایران مردمت را برای جنگ با داعش و عربستان در سوریه می‌فرستد، شما چه‌قدر در فکر جهان بدون خشونت‌اید. حدس می‌زنم حق نداری در این مورد فکر کنی!
جلالت‌مآب وزیر صاحب خارجه‌ی افغانستان! حتماً خبر داری که تمام دنیا ما را تحریم کرده، اما ما هنوز زنده‌ایم و خدا ریا نکند عنقریب به پیشرفه‌ترین سلاح اتمی هم دست پیدا می‌کنیم. می‌شود بگویید اگر بر فرض محال، امریکا و پاکستان شما را تحریم کنند، چه روزگاری ممکن بر کشور عزیزتان بیاید؟
آقای صلاح‌الدین خان! دولت شما توافق‌نامه‌های شورای امنیت سازمان ملل و قوانین بین‌المللی انرژی اتمی را موبه‌مو رعایت و اجرا می‌کند. اما تمام گروه‌های تروریستی منطقه در کشور شما مصروف ارایه‌ی خدمات خونین‌اند و کمتر روزی را در افغانستان می‌توان یافت که حداقل یک انتحار یا انفجار نشده باشد و در آن مردم کشته نشده باشند. با این‌حساب، من واقعاً نمی‌دانم منظور شما از جهان بدون خشونت چیست؟
آقای ربانی! پیشنهاد می‌کنم به جای این‌که برای جهان عاری از خشونت کار کنی، تلاش کن دماغ‌های آسمان‌خراش غنی و عبدالله را یک کمی تعدیل کنی. آن‌ها حتا در روز استقلال کشورتان پرچم مخالفت‌های خویش را بالا گرفته بودند. فکر می‌کنم پیش از آن‌که سلاح اتمی کوریای شمالی شما را تهدید کند، شما خودتان علیه خودتان تهدید هستید.
جلالت‌مآب بزگوار! یکی از شاگردان صنف پنج ما که کارخانگی‌اش بررسی سایت وزارت خارجه‌ی افغانستان بود، می‌گوید که چند بخش در سایت وزارت امور خارجه‌ی افغانستان، چهارده سال است که زیر کار است و هیچ معلوماتی در آن درج نیست. ما وقت نداریم، خودت چک کن ببین این شاگرد ما راست می‌گوید یا نه. اگر راست نگفته بود، لطفاً اطلاع دهید که ما آن را اعدام کنیم. ما دوست نداریم فرزندان کوریا دروغ‌گو بزرگ شوند.
وزیر صاحب گران‌قدر! می‌دانم به ریش ما می‌خندید که دموکراسی نداریم و خوشحال‌اید که صاحب دموکراسی شده‌اید. امیدوارم این ریشخندی شما در انتخابات آینده، جلو گوسفندها را بگیرد تا دموکراسی‌تان یک کمی واقعی به نظر بیاید.
ببخشید که زیاد وقت ندارم. در پایان یک ضرب‌المثل دیگر از کشور عزیزتان افغانستان بگویم. در کشور شما ضرب‌المثل است که «کور خود و بینای مردم». ضرب‌المثل وزین و پرمعنایی است. آن را جدی بگیرید، میزان نگرانی‌تان بابت سلاح اتمی ما کاهش پیدا می‌کند.
بااحترام
جیم وونگ‌وا، مامور بست سیزده‌ی وزارت امور خارجه‌ی کوریای شمالی!

دیدگاه‌های شما
  1. این مقاله کمی خودمانی به نظر میرسد
    فک کنم خودتان نوشتیید هر چند که تمام اش درست و واقعیت است اما کل متن یک صمیمیت خاصی در جریان است شاید در ترجمه اش اغراق کردید

  2. کل اگر طبیب بودی اول سر خود دوا نمودی!
    این همه آواره و بی‌خانمان د افغانستان و پاکستان و ایران و اروپا داری تو گو خوردی رفتی کوریای شمالی ره نصیحت کنی بی ناموس!

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *