نیروهای دولت عراق با همکاری نیروهای پیشمرگهی کرد و حمایت هوایی جنگندههای امریکایی عملیات بازپسگیری شهر موصل را آغاز کردهاند. قبلا فلوجه و رمادی را با روشی مشابه از دست نیروهای داعش آزاد کرده بودند. شکست داعش در موصل، که شهری عمدتا سنینشین است، ضربهیی سرنوشتساز بر آیندهی این گروه آدمخوار وارد خواهد کرد. هر چند روشن است که نیروهای داعش با سرسختی میجنگند و در واقع راهی جز جنگیدن تا آخرین لحظه هم ندارند. اما بعید است که نیروی هشت هزار نفری داعش (بر اساس برآورد وزارت دفاع امریکا) بتوانند برای مدتی طولانی از مواضع خود در موصل دفاع کنند. گفته میشود بیش از شصت هزار نیروی دولتی و پیشمرگههای کردی در عملیات پاکسازی موصل شرکت کردهاند.
حال، سوال این است: آیا نیروهای طالبان در افغانستان بسیار نیرومندتر و فداکارتر از نیروهای داعش در عراقاند؟ آیا نیروهای عراقی بهتر از نیروهای اردوی ملی افغانستان میجنگند؟ چرا عراقیها میتوانند شهرهای خود را یکی از پی دیگری از دست تروریستهای داعش آزاد کنند، اما دایرهی تسلط اردوی ملی افغانستان هر روز تنگتر میشود؟ چرا اردوی ملی افغانستان نمیتواند در مناطقی چون کندز، هلمند، ارزگان، غزنی، فاریاب و بدخشان بساط ترور و اختناق طالبان را برای همیشه برچیند؟
در عراق هم دولت عراق تصمیم قاطع دارد که حساب داعش را در آن کشور یکسره کند و هم نیروهای دولت نیمهخودمختار کردستان انگیزهی قوی برای نابود کردن داعش دارند. از گزارشها پیداست که مردمان سنییی که در شهرهایی چون موصل زندهگی میکنند و در ابتدا از آمدن داعش خوشحال بودند نیز بهشدت از داعش روگردان شدهاند و حتا گروههای مقاومت محلی تشکیل دادهاند تا به نیروهای دولتی و کرد بپیوندند و خود را از چنگ داعش برهانند.
در افغانستان، این مدل عراقی مقاومت در برابر آدمکشان افراطی کار میدهد. اما شرطاش این است که دولت افغانستان واقعا بخواهد طالبان را شکست بدهد و پشتونهایی که بیست سال است زیر حاکمیت طالبان خرد میشوند نیز رضا بدهند که یوغ ستم طالبان از گردنشان برداشته شود. ظاهرا نه دولت افغانستان حاضر به مقابله با طالبان است و نه مردم پشتون میلی به رهایی از چنگ طالبان دارند. نتیجهاش این شده که نه فقط پشتونها که همهی مردم افغانستان شب و روز دردناکترین شکنجهها را در زیر حاکمیت طالبان متحمل میشوند و دولت ِ همکار با طالب نیز فقط نظاره میکند.