اسوشیتد پرس/میرویس خان و لیونه دانیل ترجمه: عبدالواحد فاضلی
کابل، افغانستان
بعد از بیش از یک دهه عملیات و جنگ خارج از پاکستان، رهبران جنبش طالبان افغانستان تصمیم گرفته‌اند تا به سرزمین مادری‌شان نقل‌مکان کنند و تلاش نمایند تا امسال هم در جنگ غنایم به‌دست آورند و هم یک حضور دائمی را (در افغانستان) تجربه نمایند.
اگر این خبر تایید شود، این جابه‌جایی و نقل‌مکان نشانه‌ی اعتمادبه‌نفس طالبان در جنگ علیه دولت مورد حمایت امریکا خواهد بود. این همچنین می‌تواند تلاش جنگجویان برای ایجاد فاصله از پاکستان باشدکه متهم به حمایت از جنبش طالبان است.
رهبران طالبان در شهرهای پاکستان مانند کویته و کراچی و پیشاور پایگاه دارند. این پایگاه‌ها از زمانی که سلطه‌ی‌شان بر افغانستان در سال 2001 بر اثر حملات امریکا سقوط کرد، وجود داشتند.
سخن‌گوی طالبان ذبیح‌الله مجاهد «چند ماه پیش» گفت، شورای رهبری یا هیات طالبان باید به افغانستان منتقل شود. اگر چه او دربارهی مکان آن حرفی نزد.
یک مقام رسمی طالبان گفت که شورا در جنوب ولایت هلمند منتقل شده بود؛ جایی‌که شورشیان تمرکز می‌کنند تا این منطقه قسمتی از منطقه‌ی مرکزی‌شان باشد و جایی که بیشتر مواد مخدری را تولید می‌کنند که تامین‌کننده‌ی بودجه‌ی عملیاتی‌شان است. به‌خاطر دلایل امنیتی اما، این مقام رسمی (طالبان) حاضر نشد آن منطقه را معرفی کند.
منابع دیگر طالبان گفتند که شوراهای مذهبی، شورای سربازگیری و بالاخره شورای دادگستری طالبان هم به جنوب افغانستان منتقل شده است. هرچند این اظهارات به‌طور مستقل تایید نشده است.
دفتر ریاست‌جمهوری افغانستان گفت که هیچ مدرک و تاییدیه‌یی وجود ندارد که این حرکت‌ها و جابه‌جایی‌ها اتفاق افتاده باشد: «این اطلاعات که گویا طالبان شورا را به افغانستان انتقال داده‌اند مورد تایید نیست.» هارون چخانسوری سخن‌گوی اشرف غنی در ادامه می‌گوید: «ما هنوز معتقدیم که آن‌ها از پناهگاه‌های خود در خارج از افغانستان بر علیه ما استفاده می‌کنند.»
با این‌حال ذبیح‌الله مجاهد (سخن‌گوی طالبان) گفت که مقامات رسمی کابل از این حرکت‌ها و انتقال‌ها آگاه هستند. غنایم به‌دست‌آمده از میدان جنگ باعث شده که شورشیان فکر کنند که آن‌ها در یک موقعیت بهتری قرار دارند. هرچند یک‌بار دیگر مذاکره با دولت افغانستان با هدف پایان دادن به جنگ آغاز شد که آن‌هم امسال شکست خورد.
از زمانی که شمار نیروهای بین‌المللی در سال2014 کمتر شدند، ردپای شورشیان در افغانستان گسترده‌تر شده است. آن‌ها میزان و گستردگی حملات‌شان را حفظ کرده‌اند و همچنین حداقل سه مرکز ولایت (کندز در شمال، لشکرگاه در جنوب هلمند و ترینکوت در ارزگان) را در ماه‌های اخیر مورد تهدید قرارداده‌اند.
نیروهای امریکایی تایید کرده‌اند که شورشیان مناطقی را گرفته‌اند (اشغال کرده‌اند)؛ اگرچه شکست نهایی و قطعی (درافغانستان) هنوز سخت است که مورد تایید قرار بگیرد. امسال نیروهای امنیتی بدترین تلفات را از سال 2001 به این‌طرف تجربه کرده‌اند. حدس زده می‌شود که رقم تلفات نیروهای امنیتی در سال 2016 بیش از 5000 تن باشد.
سفیر اتحادیه‌ی اروپا در کابل(فرانز میشائل ملبین) گفت: «حضور دائمی طالبان در افغانستان یک پیام را به ما منتقل می‌کند و آن این‌که شورشیان اکنون مناطق بیشتری را در اختیار دارند و نیروهای امنیتی توانایی خارج کردن آن‌ها را از افغانستان ندارند.»
او ادامه می‌دهد که نمی‌تواند گزارشاتی را که در هفته‌های اخیر انتشار یافته، تایید نماید، اما چنین حرکتی می‌تواند بخشی از تلاش طالبان برای به‌دست آوردن مناطق مستقل باشد. همچنین قسمتی از طالبان دوست ندارند زیر فشار مستقیم پاکستان باشند.
اشرف غنی در تلاشش برای راضی کردن پاکستان به‌خاطر قطع کمک‌هایش از طالبان و همچنین برای پیشرفت گفت‌وگو های صلح و ایجاد صلح، شکست خورد. بعد از یک‌سال تلاش، غنی در اواخر سال 2015 روابطش با اسلام‌آباد را قطع کرد و پاکستان را به استفاده از طالبان برای دامن زدن ناامنی و ایجاد جنگ در افغانستان متهم کرد.
اما مقامات پاکستان اتهاماتی را که به سازمان اطلاعاتی آن کشور (ISI) در حمایت از شورشیان وارده شده بود رد کردند.
وجود شوراهای عمدتاً مستقر در افغانستان (که مربوط به طالبان هستند)، نقش پاکستان را کاهش می‌دهد و این زمانی است که دولت اسلام‌آباد زیر فشار امریکا و متحد اصلی خود، چین، برای از بین بردن آن چیزی قرار می‌گیرد که این کشورها آن را حمایت از طالبان در پاکستان می‌خوانند.
با توجه به این‌که اختلافات بین اعضا گسترش پیدا کرده و جنگ برای پول افزایش یافته است، اگر این حرکت و جابه‌جایی مورد تأیید قرار بگیرد، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی وحدت میان رهبرانی باشد که اخیرا توسط ناظران از جمله نظامیان امریکا به تصویر کشیده شده‌اند. اگر چه آن‌ها (طبق گزارش دفتر سازمان ملل بخش مواد مخدر و جرایم) با تولید مواد مخدر در مناطق تحت کنترل‌شان هر سال صادراتی به ارزش 4 میلیارد دلار کسب می‌کنند.
شورای رهبری طالبان متشکل از 16 مقام رسمی منتخب است که هم بر فعالیت‌های طالبان نظارت می‌کند و هم اجازه‌ی تغییر در نقشه و استراتژی حمله را می‌دهد و یا نقش واسطه میان فرماندهان نظامی را به عهده دارند. فرماندهان نظامی طالبان عبارت‌اند از ملا یعقوب عمر پسر موسس جنبش طالبان ملا محمد عمر، که سال گذشته خبر مرگش اعلام شد و سراج‌الدین حقانی رهبر گروه خشن حقانی و نیز معاون هردو(ملایعقوب و سراج الدین).
طالبان افغانستان به‌وسیله‌ی ملا هیبت‌الله آخوندزاده رهبری می‌شوند؛ کسی‌که پس از مرگِ جانشین ملا عمر (ملا اختر منصور توسط جنگنده‌های امریکا) به‌عنوان رهبر انتخاب شد. مقامات عالی‌رتبه‌ی طالبان می‌گویند که ملا هیبت‌الله در تصمیم‌های هرروزه‌ی شورا شرکت نمی‌کند. آن‌ها این مطلب را به‌صورت پنهانی بیان کردند، زیرا آن‌ها اجازه‌ی صحبت با گزارشگران را ندارند.
یک فرمانده طالبان، اسد افغان، به اسوشیتد پرس گفت: این جابه‌جایی و حرکت دستاوردهای نیروهای شورشی و جنگجویان را محکم خواهد کرد و زمانی که گفت‌وگو های صلح ادامه پیدا کند، کمک خواهد کرد تا مکان‌های تحت تسلط‌شان را کنترل نمایند: «ما در آخرین مرحله‌ی جنگ و در حال پیشروی هستیم.»
اسد افغان، کسی که در شکل‌گیری استراتژی جنگ شورشیان به‌صورت مستقیم نقش دارد، ادامه می‌دهد: «ما یک دولت واقعی در افغانستان داریم.» او گفت این حرکت و جابه‌جایی از مرز، تمرکز بیشتری را در یک زمان به شورشیان می‌دهد، اما این نیازمند آن است که «ما در تصامیم‌مان سریع، روشن و باایمان‌تر باشیم».