نعمت‌الله اورنگ
مسوولان وزارت زراعت، آبیاری و مالداری می‌گویند که سال گذشته حدود 40 فارم مرغداری در ولایت‌های کابل، کندهار، لوگر و تخار از سوی این وزارت تجهیز و به بهره برداری سپرده شده است. آنها می‌گویند که این فارم‌ها هر کدام ظرفیت پرورش 5 تا 10 هزار مرغ نوع گوشتی و تخمی را دارند.
به گفته‌ی اکبر رستمی، سخن‌گوی این وزارت توسعه‌ی سکتور مالداری یکی از اهداف اساسی این وزارت است. آقای رستمی می‌گوید که اکنون فارم‌های موجود مرغداری در کشور به 264 فارم می‌رسد.
تلاش‌ها در این بخش تا این سطح خلاصه نمی‌شود. مسوولان وزارت زراعت می‌گویند که کار روی 23 فارم مرغ که هر کدام ظرفیت نزدیک به 30 هزار مرغ را دارند جریان دارد. این فارم‌ها با سهم تاجران ساخته می‌شود. آقای رستمی می‌گوید که ایجاد این فارم‌ها می‌تواند به رشد و پایداری سکتور مالداری در کشور کمک کند.
رستمی از موجودیت 7 دستگاه جوجه کشی نیز خبر می‌دهد. این دستگاه‌ها در ولایت‌های مختلف فعال است که ظرفیت تولید بیش از یک‌ونیم ملیون بیضه تخم در هر ماه را دارند.
مسوولان این وزارت می‌گویند که آنها تصمیم دارند در سال مالی آینده پروژه‌های جدید در این بخش به خصوص در ولایت هایی که توجه کمتر به آنها صورت گرفته است روی دست گیرند.
سخن‌گوی وزارت زراعت می‌افزاید که مسوولان این وزارت تلاش دارند با سکتور‌های خصوصی در این بخش نیز همکاری کنند.
نورالدین سال‌ها از عمرش را در عرضه کردن محصولات حیوانی به شهروندان کشور صرف کرده است. وی در ولایت میدان وردک فارم گاوداری و مرغداری دارد. نورالدین اما از دولت شکایت دارد. وی می‌گوید که دولت هیچ توجه به سکتور‌های خصوصی نکرده است.
نورالدین محصولات اش را از ولایت میدان وردک به کابل می‌آورد و به دوکان‌هایی که در گوشه‌های مختلف این شهر موقعیت دارد به فروش می‌رساند. به یکی از دوکان‌های نورالدین واقع در کارته‌ی سه بسته‌های تخم مرغ، سطل‌های شیر و ماست و جعبه‌های ترشی که تولیدات خانواده خود نورالدین است به چشم می‌خورد. اعتبار نورالدین پای مشتریان او را از فاصله‌های دور به دوکانش کشانده است.
نورالدین هر دانه‌ی تخم مرغ ماشینی که از بیرون به این کشور عرضه می‌شود را به 8 افغانی و هر تخم مرغ وطنی را به 11 افغانی می‌فروشد.
نورالدین می‌گوید که هرگاه واردات در بخش محصولات حیوانی از کشورهای بیرونی منع ساخته شود تولیدات داخلی کشور می‌تواند همه‌ی نیاز مندی را کفایت کند.
نبود تجهیزات به خصوص عدم دسترسی به داکتران متخصص و نبود دوای با‌کیفیت باعث شده که او از دولت شکایت داشته باشد. وی می‌گوید:”دولت باید با مردم کمک کند. ما برای یک داکتر حتا به ولایت هرات سفر می‌کنیم و داکتر از آنجا می‌آوریم.”
نورالدین دانه و دوای مورد نیاز نزدیک به 5 هزار مرغ شان را از کشورهای پاکستان و ایران وارد می‌کند.
نورالدین باورمند است که زراعت از اساسی ترین موردی است که دولت باید به آن توجه کند. وی می‌افزاید که دولت باید تهیه‌ی امکانات و حمایت از سکتور‌های خصوصی را در برنامه‌های کاری خود داشته باشد.
مسوولان وزارت زراعت می‌گویند که در جریان یک سال گذشته 35 کلنیک حیوانی را در ولایت‌های مختلف ایجاد و به بهره برداری سپرده است. آنها می‌افزایند که در توسعه‌ی سکتور حیوانی ایجاد مرکز‌های درمانی برای حیوانات را نیز در نظر دارند.
زریالی، قصابی که به امید پیدا کردن لقمه نانی در این شهر دوکان قصابی باز کرده است نیز از دولت شکایت دارد. وی می‌گوید که دولت صرف در گفتن و وعده دادن سال‌ها از عمر شان را سپری کرده است. در حالی که مردم شاهد عملکرد کمتر دولت بوده است.
او گوشت مورد نیاز مشتریانش را یا از خارج کشور وارد می‌کند یا از فارم داران داخلی مرغ زنده می‌خرد.
وی یک کیلو گوشت مرغ وطنی را به 220 افغانی و یک کیلو ماهیچه‌ی مرغ را که از کشورهای دیگر وارد می‌شود به 130 افغانی می فروشد. زریالی می‌گوید که تا یک ماه قبل یک کیلو گوشت وطنی را به 190 افغانی می‌فروخت.
زریالی از مشکلات واردات بیرونی می‌گوید: “هرگاه راه‌ها بند شود قیمت‌ها بلند می‌رود. در این صورت مشتریان یا مقدار کمتر گوشت می‌خرند یا هم دست خالی بر می‌گردند.”
