دیروز یکی از دوستان ایرانی زنگ زد. بعضی جزئیات، از جمله اسم خانوادگی فرخنده را پرسید. گفت، می‌خواهد در مورد قتل فرخنده برای «رادیو زمانه» مطلبی بنویسد.
در تیلفون، از واکنش‌های دوستان ایرانی در فیس‌بوک پرسیدم. گفت که خیلی‌ها با نشر عکس، ویدیو و نوشتن مقاله‌های کوتاه و بلند، واکنش نشان داده‌اند و عمدتاً موضع‌گیری‌های «عاقلانه» دارند.
گفت، در این میان کسی نوشته است: «افغانی‌ها با توحُش تجدید مثاق کردند».
قتل فرخنده، وحشت‌ناک‌تر از وحشت بود. جای شکی نیست. اما نتیجه گرفتن از این حادثه و تعمیم آن به همه، خودش وحشت‌ناک است. فرخنده هم افغان بود. کسانی که اعتراض کردند، جسد او را به دوش کشیدند، توجیه‌گران این حمله را مجبور به عذرخواهی کردند، همه افغان هستند. کلی‌گویی، یک نوع محکمه‌ی صحرایی است.