با فرارسیدن فصل سرما، هزاران خانواده‌ی آواره در هرات با کمبود مواد غذایی، لباس زمستانی و امکانات گرمایشی مواجه‌اند.
برخی از آنان می‌گویند که پس از تسلط طالبان هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند.
شهاب‌الدین، یکی از آوارگانی است که همراه با ۱۰ عضو خانواده‌اش از بادغیس به هرات آواره شده است.
او می‌گوید: «این مردمی که در شهرک سبز شیدایی هرات زندگی می‌کنند در وضعیت بدی قرار دارند. از وقتی که طالبان آمده‌اند، کوچک‌ترین توجهی به ما نشده است. نه غذایی برای خوردن داریم و نه چیزی برای پوشیدن.»
او نگران است که اگر به وضعیت‌شان رسیدگی نشود، ممکن است برخی از آوارگان بیمار و تلف شوند.
آوارگان در هرات از حکومت طالبان و مؤسسات خارجی می‌خواهند تا به وضعیت زندگی‌شان توجه کنند.
کیمیا، زن کهن سالی است که با فرزند معیوب‌اش از ۱۰ سال به این‌سو از ولایت فاریاب به هرات بیجا شده است.
او می‌گوید با تکدی‌گری و صفاکاری در خانه‌های مردم شب و روزش را سپری می‌کند.
کیمیا گفت: «یک قاشق روغن در خانه نداریم. در دولت سابق خوب بود به ما رسیدگی می‌شد. زمستان آمد نه در خانه سرپناهی خوبی داریم و نه هم توان خرید مواد سوخت را.»
این آوارگان می‌گویند که تا اکنون مؤسسات زیادی به هدف سروی به سراغ شان آمده‌اند؛ اما آنان کمکی دریافت نکرده‌اند.
اداره مهاجرین و عودت‌کنندگان طالبان در هرات با رد ادعاهای آوارگان داخلی در این ولایت می‌گوید از شروع سال روان تا اکنون به ۱۵ هزار خانواده با همکاری مؤسسات خارجی کمک‌های نقدی و غیرنقدی توزیع کرده است.
مولوی عبدالغفور جلالی، معاون مالی و اداری اداره مهاجرین و عودت‌کنندگان طالبان در هرات می‌گوید که روند کمک‌رسانی به آوارگان ادامه دارد.
آمار جدید از شمار آوارگان داخلی در هرات وجود ندارد.
آمارهای تخمینی در حکومت گذشته نشان می‌داد که در سال‌های اخیر بیش از یک میلیون نفر که اغلب شان از ولایت‌های بادغیس، فراه، غور، فاریاب، هلمند و نیمروز می‌باشند، به علت‌های گونانی چون جنگ و خشک‌سالی به هرات آمده‌اند.
براساس آمار وزارت مهاجرین و عودت‌کنندگان حکومت طالبان، در حال حاضر سه میلیون آواره‌ی داخلی در افغانستان حضور دارند که تا اکنون بین ۸۰ الی ۸۵ هزار آن توانسته‌اند بعد از اخذ کمک به مناطق اصلی‌شان برگردند.