نفیسه از روی ناچاری فرسنگ‌ها فاصله را پیموده و از روستای «شاده»ی ولسوالی زنده‌جان برای تداوی دخترش به شهر هرات آمده است. به‌گفته‌ی او، در روستای‌شان نه داکتر زن است و نه هم دارو.
او میگوید: «وقتی که داکتر زن در کلینیک نباشد، مجبور است مریض را به شفاخانه‌های شهر انتقال دهد.»
در کنار نفیسه، عایشه از ولسوالی گلران برای درمان عروس‌اش به مرکز هرات آمده است. او نیز میگوید که زنان مریض می‌توانند راحت‌تر دردهای‌شان را با داکتران زن در میان بگذارند؛ امری که به‌گفته‌ی عایشه در روستاها ممکن نیست.
عایشه به خبرنگار روزنامه اطلاعات روز گفت: « داکتران زن در ولسوالی‌ها خیلی کم شده‌اند. زنان مریض ترجیح می‌دهند درد و مشکل خود را به یک خانم بگویند؛ این‌گونه راحت‌تر اند.»
او میگوید که در شهر هم امکانات صحی بهتر است و هم داکتر زنانه وجود دارد؛ اما هزینه‌بر و پر خطر است. «امکانات در شهر بیشتر و خوب‌تر است. مردم ولسوالی‌ها به‌دلیل این‌که در مناطق‌شان داکتر متخصص زنانه وجود ندارد پول زیادی را مصرف می‌کنند تا مریض‌های‌شان را به شهر انتقال دهند. در حالی‌که در مسیر راه احتمال تلف شدن هم زیاد است.»
کمبود داکتر زن تنها چالش مراکز صحی ولسوالی‌های هرات نیست، بلکه به‌گفته‌ی مسئولان صحی این ولایت، شفاخانه حوزوی در شهر هرات هم با کمبود پرسنل زن مواجه است.
محمدآصف کبیر، معاون صحت عامه هرات میگوید: «در شفاخانه حوزوی به‌شمول بخش نسائی ولادی، حدود ۲۵۰ کارمند زن در بخش‌های مختلف مصروف ارائه خدمات اند و تقریبا در حدود ۳۵۰ کارمند زن هم در سطح ولسوالی‌ها مصروف اند. این ارقام مطابق به ساختار تشکیلاتی، کاهش ۲۰ درصدی در مراکز صحی را نشان می‌دهد.»
او می‌افزاید که تلاش‌ها برای افزایش داکتران زن در شهر و ولسوالی‌های هرات جریان دارد.
پس از روی کارآمدن طالبان نظام صحی افغانستان با فروپاشی مواجه شده است. کمبود بودجه، داکتر، دارو و امکانات چالش تمام مراکز صحی افغانستان است.