یک زن هراتی برای ۱۰۰ زن دیگر زمینه‌ی کار فراهم کرده است

در حالی که طالبان کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را منع کرده‌اند، یک زن در ولایت هرات با سرمایه شخصی‌اش برای بیش از صد زن دیگر کارگاه قالین‌بافی و خیاطی ایجاد کرده است.

در این کارگاه برخی زنان سرگرم کار هستند و برخی دیگر هم قالین‌بافی و خیاطی یاد می‌گیرند.

زینب فیروزی، مسئول این کارگاه می‌گوید که در تلاش حمایت از زنان بی‌بضاعت و بی‌سرپرست است.

او به روزنامه اطلاعات روز گفت: «محیط اینجا کاملا زنانه است، این‌جا یک محیط خوبی برای زنان است که بتوانند خرج خانواده را به‌دست بیاورند.»

به‌گفته‌ی فیروزی، زنان با کار در این کارگاه ماهوار از سه تا چهارهزار و ۵۰۰ افغانی مزد دریافت می‌کنند.

فیروزی می‌گوید که محدودیت بر اشتغال زنان باعث شد تا در راستای فراهم‌ساختن زمینه‌ی کار برای زنان اقدام کند.

در کارگاه او، ۵۰ زن در بخش قالین‌بافی و ۶۰ زن در بخش خیاطی کار می‌کنند.

شماری از زنانی که در این کارگاه مصروف کار هستند، می‌گویند که این کار منبع درآمد برای آنان است.

فاطمه که از شش ماه به اینسو در بخش قالین‌بافی در این کارگاه سرگرم کار است، می‌گوید در شرایطی که روزبه روز محدودیت‌ها در برابر زنان بیشتر می‌شود، بسیار خوشحال است که در این کارگاه مشغول کار است.

فاطمه می‌افزاید که مادر شش فرزند است و شوهرش به‌دلیل بیماری توانایی کار ندارد.

ترنم فیروزکوهی، یکی از زنان کهن‌سال در این کارگاه است که با قامت خمیده و دستان لرزان به‌گفته‌ی خودش در تلاش پیداکردن نان است.

او نیز می‌گوید که در خانواده سه نفری‌اش مرد کارکن ندارد و از روی ناچاری با این سن‌وسال قالین می‌بافد.

ترنم می‌گوید در همین شرایط خوشحال است که حداقل می‌تواند با کار کردن در این کارگاه نفقه‌ی اعضای خانواده‌اش را به‌دست آورد.

او از موسساتی که در راستای حمایت از زنان فعالیت دارند و طالبان می‌خواهد تا مانع کار زنان نشوند، بلکه تلاش کنند تا فرصت‌های شغلی را برای زنان بیشتر کنند.

همین‌طور، خدیجه یکی دیگر از کارآموزان در این کارگاه است. او می‌گوید که دانش‌آموز صنف دهم مکتب است که با تسلط طالبان دروازه مکتب به‌رویش بسته شده و اکنون به یادگیری فن و حرفه روی آورده‌ است.

او گفت: «قبلا شاگرد مکتب بودم، بعد ازین‌که مکاتب را بسته کردند به خانه بیکار بودم تشویش می‌کردم… از دیگر دختر خانم‌ها هم می‌خواهم که خانه‌نشینی اختیار نکنند، راه‌های رسیدن به هدف زیاد است.»

خدیجه علاوه می‌کند که با کارکردن در این کارگاه تلاش دارد دل‌تنگی پشت مکتب را فراموش و فشارهای روحی و روانی را کمتر کند.

زنان شاغل در این کارگاه هر کدام شان روایت‌های تلخی از سختی و مشکلات اقتصادی زندگی‌شان دارند.

کارکردن در این کارگاه اکنون برای این زنان به تنها دریچه‌ی امید برای ادامه‌دادن به زندگی در زیر حاکمیت طالبان بدل شده ‌است.

طالبان پس از دست‌یافتن به قدرت در ابتدا زنان کارمند در ادارات دولتی را خانه‌نشین کردند و سپس کار زنان در ادارات غیردولتی را ممنوع اعلام کردند.

این گروه مکاتب و دانشگاه‌ها را نیز به‌روی دختران و زنان بسته کرده است.