منبع: نیویورک تایمز
نوشته‌ای از هیأت نویسندگان
برگردان: حمید مهدوی
اشرف غنی، رییس جمهور افغانستان، به تندخویی گاه و بیگاهش معروف است. اما با این وجود، تقاضای اخیر و ناگهانی او از برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد (UNDP)، اداره‌ای که صدها میلیون دالر کمک‌کننده‌های غربی را در زمینه‌ی پرداخت مصارف پولیس اداره کرده است، مبنی بر واگذاری مسئولیت‌های پول کمک‌کننده‌ها در ظرف شش ماه، برای دیپلمات‌های غربی گیج‌کننده بوده است.
ظاهرا آقای غنی فکر می‌کند، حکومت افغانستان، با وجود سابقه‌ی فساد بومی‌اش، می‌تواند این وجوه را بهتر مدیریت کند. او شکایت کرده است که این اداره، پول هنگفتی را در مخارج کلی مدیریت این وجوه هزینه می‌کند و ظاهرا متمایل است به‌سرعت یک رهبر جسور و رویایی شود. اما انتقال (مسئولیت مدیریت) این وجوه، مسلما این کمک‌ها را در برابر نوعی از دزدی‌ای که در جریان یک دهه‌ی گذشته در وزارت‌خانه‌های افغانستان معمول بوده است، آسیب‌پذیر می‌سازد.
با توجه به این‌که جنگ به مرحله‌‌ی جدیدش وارد می‌شود، در این‌گونه مخالفت‌ها، خطر اصلی متوجه مالیه‌دهندگان امریکایی است. ماه گذشته، رییس جمهور اوباما پایان ظاهری مأموریت جنگی امریکا را جشن گرفت و با خوش‌بینی بی‌اساس وعده کرد که افغانستان «دیگر منبع حملات تروریستی نخواهد بود».
با این حال، حکومت او تصمیم گرفته است که در عملیات نظامی در افغانستان، جایی که حدود 10600 سرباز به خدمت‌شان ادامه خواهند داد، نقش چشم‌گیرش را حفظ کند. هم‌چنین واشنگتن تعهد کرده است، به هزینه کردن میلیاردها دالر در زمینه‌ی حل مشکلات نیروهای امنیتی نوپای افغانستان ادامه دهد.
برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد (UNDP) بی‌منتقد نیست. در ماه سپتامبر، سربازرسی که از مصرف وجوه امریکایی در بازسازی افغانستان نظارت می‌کند، نامه‌ای نوشت و هشدار داد که این اداره نتوانسته است به تقلب مظنونی که توسط مقام‌های وزارت داخله‌ی افغانستان انجام شده است و آن‌ها به‌طور «مشکوکی» از معاش‌های پولیس پول وضع کرده‌اند، رسیدگی کند.
از ماه جنوری 2011 بدین‌سو، برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل بیش از 1.62 میلیارد دالر را برای پوشش معاش‌ها و تقاعدی‌های افسران پولیس افغانستان پرداخته است. ایالات متحده و متحدانش از سال 2002 بدین‌سو بیش از 3.1 میلیارد دالر به این صندوق کمک کرده‌اند. دیپلمات‌های غربی می‌گویند، در کشوری که اختلاس اندک در آن اجتناب‌ناپذیر پنداشته می‌شود، این اداره‌ی سازمان ملل متحد این پول را به شکل معقول و مناسبی مدیریت کرده است. کمک‌کننده‌های غربی موافق اند که وزارت‌خانه‌های افغانستان سرانجام باید در مدیریت کمک‌های بین‌المللی مسئولیت بیش‌تری بگیرند؛ اما ضرب‌الاجل شش ماهه‌ای که آقای غنی تعیین کرده است، غیر‌واقع‌بینانه و خودسرانه به نظر می‌رسد.
آقای غنی، مأمور پیشین بانک جهانی، درک می‌کند که وجوه کمک کنندگان چگونه استفاده شده است. او در مورد نیاز مبارزه با فساد در افغانستان صریح صحبت کرده است و بر آن تأکید کرده است. با این حال، کاری که او هنوز انجام نداده است و باید انجام دهد، پیش‌نهاد یک جانشین معتبر برای تحویلی و مصرف کمک‌های غربی است. آقای غنی که در ماه سپتامبر قدرت را در اختیار گرفت، برای انجام این کار باید نخست روی ایجاد کابینه تمرکز کند. در حال حاضر، وزارت‌خانه‌های امنیتی افغانستان وزیر دایمی ندارند.
هم‌چنین عاقلانه خواهد بود که آقای غنی گفت‌وگوهایی را آغاز کند که مسیر روند آشتی با طالبان را مشخص کند؛ هدفی که حامد کرزی از آن طفره رفت. پس از سال‌ها جنگ و تلفات ترسناک آن، به نظر می‌رسد که اکثریت افغان‌ها از روند صلح حمایت می‌کنند.
یک نظرسنجی وزارت خارجه‌ی ایالات متحده که در اواخر ماه اکتوبر انجام شده است، دریافته است که تعداد فزاینده‌ای از افغان‌ها طرف‌دار عفو رهبران طالبان اند؛ یافته‌هایی که پیش از این اعلام نشده‌اند. این نظرسنجی دریافته است که اگر عفو رهبران طالبان زمینه را برای توافق صلح مهیا کند، 66 درصد افغان‌ها متمایل به بخشیده شدن شورشیان خواهند بود. این در حالی است که حمایت زنان از این مفکوره، به‌طور چشم‌گیر و از 45 درصد در سال 2010 به 62 درصد افزایش یافته است. این نوع توافق، که تنها امید برای پایان واقعی جنگ افغانستان است، به رهبری زرنگ و چیره‌دست در کابل نیاز دارد. تمایل آقای غنی به سبک‌دوش کردن سریع UNDP، نمی‌تواند اطمینان دهد که او در این کار دشوار اولویت‌ها را درست تعیین می‌کند.