براساس نتایج تحقیقات اخیر، افرادی که شکم‌های بزرگی دارند، بیش‌تر از کسانی که چاقی آنان در قسمت‌های دیگر بدن‌شان متمرکز است، مستعد ابتلا به بیماری‌های قلبی و انواع مختلف سرطان‌اند. محققان با استفاده از سی‌تی اسکن، چربی‌های انباشته شده‌ی شکمی‌در اطراف بافت قلب و سرخ‌رگ آئورت را در بیش از سه هزار شهروند آمریکایی با میانگین سنی پنجاه سال، در مدت هفت سال مورد بررسی قرار داده‌اند. طی این مدت آن‌ها با بیش از ۹۰ مورد گرفتگی عروق، ۱۴۱ مورد سرطان و ۷۱ مورد مرگ مواجه شدند. این مسأله بر تأثیر تجمع بافت چربی در ناحیه‌ی شکم و اندام‌های درون آن بر افزایش بیماری‌های قلبی و ابتلا به سرطان دلالت می‌کند. این یافته‌ها که در ماه جولای سال جاری در مجله‌ی عروق‌شناسی آمریکا به چاپ رسیدند، ممکن است توضیحی در مورد این پرسش باشند که چرا افرادی با حجم توده‌ی بدنی مشابه؛ اما شکل بدنی متفاوت از لحاظ تجمع چربی، مشکلات سلامتی مشابهی دارند. این توده‌ی بدنی که به آن BMI گفته می‌شود، با نسبت حجم توده‌ی چربی بدن به میزان وزن و قد فرد اندازه‌گیری می‌شود. برخلاف تحقیقات گذشته در زمینه‌ی مقایسه‌ی BMI با اندازه‌ی دور کمر، درصد چاقی شکمی، توانایی ما را در پیش‌بینی ابتلا به بیماری‌های عروقی بهبود بخشیده است. در حقیقت، این امر که چاقی در نواحی شکمی، خطر ابتلا به انواع امراض قلبی و سرطان را بیش‌تر می‌کند، دیگر بر‌کسی پوشیده نیست. با توجه به رشد بی‌سابقه و گسترده‌ی چاقی در جهان، شناسایی فاکتورهای فردی با ریسک بالا حایز اهمیت‌اند. این امر به ما اجازه می‌دهد در راستای پیش‌گیری و درمان، گام‌های بلندی برداریم. اگرچه یافته‌های اخیر پیوندی را میان چاقی شکم و گسترش بیماری‌های قلبی و سرطان نشان می‌دهد؛ اما علت این رابطه کماکان در پرده‌ای از ابهام است.
چاقی شکم و بیماری‌های قلبی و سرطان
·