تمایل به دوستی افغانستان و پاکستان دیرزمان است که مرده است و غنی به تکرار از پاکستان خواسته است که به مشکل پناهگاه‌های ستیزه‌جویان رسیدگی کند
دیپلمات/کاترین پوتز ترجمه: حمید مهدوی
چند روز پس از آن‌که بمب‌گذاری‌های انتحاری بیش از 80 تن را در جریان یک تظاهرات صلح‌آمیز در کابل کشت، رییس‌جمهور این کشور گفت که روابط افغانستان با پاکستان بزرگترین مشکل افغانستان است. رییس‌جمهور اشرف غنی در مصاحبه‌یی با رسانه‌ی پاکستانی [با این گفته] موافقت کرد که گروه‌های تروریستی، مانند طالبان و القاعده، برای این کشور تهدید هستند اما اظهار داشت که این مسأله که پاکستان به‌عنوان پناهگاه برای گروه‌های ستیزه‌جو عمل می‌کند، یک مشکل بزرگتر است. او با توجه به این حقیقت که گروه‌های ستیزه‌جو در پاکستان پناهگاه‌های امن می‌یابند، روابط دوجانبه با پاکستان را «راه‌حل اساسی» این‌گونه تهدیدات دانست. نظر به گزارش طلوع نیوز، غنی پرسید: «آیا کسی موجودیت دفاتر طالبان در کویته را انکار کرده می‌تواند؟.» «بروید و با آن‌ها مصاحبه کنید، اگر آدرس‌شان را می‌خواهید من تمام آدرس‌ها را به شما می‌دهم».
او ادامه داد: روابط دولت با دولت به معنای یک حمله‌ی تمام‌عیار است؛ دوبار به من وعده صلح داده شد، بار اول، پیش از بهار 2015 که در آن یک سلسله توافقات صلح صورت گرفت. در عوض، ما چه به‌دست آوردیم؟ با یک تهاجم وحشیانه و همه‌جانبه مواجه شدیم. در سال 2016، بار دیگر، بلندپایه‌ترین مقام‌های حکومت پاکستان به من اطمینان دادند که در ظرف چند روز روند صلح جدا آغاز خواهد شد که [به دنبال آن] یک سلسله حملات دیگر [راه اندازی شد]. در چنین شرایطی، چگونه می‌توانید از ما توقع اعتماد داشته باشید؟
غنی، برخلاف روزهای اول ریاست‌جمهوری‌اش، وقتی که بهبود روابط افغانستان و پاکستان ممکن به نظر می‌رسید یا حداقل در مقایسه با دوران ریاست‌جمهوری کرزی ممکن‌تر به نظر می‌رسید، دیر وقت است که به تظاهر به خوش‌خلقی رفتار دلپذیر با اسلام‌آباد پایان داده است. غنی، با هر حمله‌ی وحشتناک جدیدی که در افغانستان رخ داده است، به‌ویژه حملاتی که در مناطق شهری غیرنظامیان را هدف قرار داده است، بر درخواستش از پاکستان تاکید کرده است که در رسیدگی به مشکل پناهگاه‌های امن تروریستان در داخل مرزهایش بیشتر تلاش کند.
در ماه اگوست سال 2015، پس از یک سلسله بمب‌گذاری‌ها در آخر هفته که 50 تن را کشت و صدها تن را در کابل زخمی کرد، غنی گفت: «پاکستان هنوز محل و جای تجمعاتی است که از آن مزدوران به ما پیام جنگ می‌فرستند». غنی در این سخنرانی همچنین بیزاری‌اش از روند صلح با وساطت و پادرمیانی پاکستان را به نمایش گذاشت و گفت: «ما نمی‌خواهیم پاکستان طالبان را به گفت‌وگوهای صلح بیاورد، بلکه می‌خواهیم فعالیت‌های طالبان در خاک خودش را متوقف سازد».
در ماه ا پریل سال 2016، پس از یک حمله‌ی طالبان بر یک ساختمان استخبارات حکومت که در نتیجه‌ی آن 64 تن کشته شده و 347 تن زخم برداشتند، غنی این را دوباره گفت. او در سخنرانی‌یی در جلسه‌ی مشترک پارلمان که در تلویزیون‌ها نشر می‌شد، گفت که گروه‌های ستیزه‌جو که در افغانستان حملات را انجام می‌دهند، «در قلمرو پاکستان میزبانی شده و به آن‌ها کمک می‌شود». من در آن زمان گفتم و دوباره تاکید می‌کنم که این تغییر در گفتار تازه نیست. از دید افغان‌ها، پاکستان در مبارزه با گروه‌های ستیزه‌جویی که در داخل مرزهای این کشور پناهگاه دارند تلاش کافی به خرچ نداده است و افراطی‌ترین دیدگاه این است که پاکستان به‌صورت فعال به گروه‌هایی که در افغانستان حملات انجام می‌دهند، کمک کرده است. از دید پاکستان، اسلام هرکاری را که در توانش است انجام می‌دهد، شاید می‌ترسد که خلع کامل این‌گونه گروه‌ها صرف مقدمه‌ی تمرکز آن‌ها به پاکستان را فراهم خواهد کرد. این یک معما است که همچنان باعث شکاف‌ها و اختلاف‌ها میان این دو کشور خواهد کرد و در نهایت مانع پیشرفت معنادار در روند صلح خواهد شد.