بعد از ظهر دیروز دوبار میز جلسه‌ی رییس‌جمهور با مشت‌های نحیف و قهر بسیار ایشان لرزید. چند ساعت بعد، اواسط شب، کمیسیون مستقل انتخابات اعلامیه‌ی مطبوعاتی‌اش را صادر کرد و نوشت که «هموطنان عزیزی که در مناطق ناامن زندگی و یا سفر می‌نمایند، با نصب تصدیق ثبت‌نام در عقب تذکره‌های تابعیت اصلی‌شان، نگرانی‌های خود را با کمیسیون شریک ساختند. از این‌که مصونیت مردم برای کمیسیون نهایت مهم میباشد، بنابراین، کمیسیون مشوره‌های گسترده‌یی را با جوانب ذیدخل به‌ویژه احزاب سیاسی، بزرگان اقوام و جامعه‌ی مدنی در مورد استفاده از کاپی تذکره‌ی تابعیت به‌عوض تذکره‌ی اصلی راه‌اندازی نمود که در نتیجه اجماع برآن شد که پس از این واجدین شرایط رأی‌دهی می‌توانند با کاپی تذکره‌ی تابعیت‌شان به مراکز ثبت‌نام مراجعه نموده و تصدیق ثبت‌نام رأی‌دهی در کاپی تذکره‌شان برچسپ زده شود. در روز انتخابات، واجدین شرایط رأی‌دهی کاپی تذکره‌ی تابعیت تصدیق شده‌ی خود را توأم با تذکره‌های اصلی‌شان آورده و از حق رأی‌دهی مستفید می‌شوند.»
این اقدام کمیسیون هرچند با واکنش‌های متفاوتی مواجه شد اما گمان نمی‌رود که تصمیم نهایی کمیسیون باشد. با وجود انتشار رسمی تصمیم تازه مبنی بر ثبت‌نام رأی‌دهندگان با کاپی شناس‌نامه‌ها، حقیقت اما این است که این تصمیم ریاست‌جمهوری و شخص رییس‌جمهور است نه تصمیم کمیسیون.
در دو جلسه‌ی مشترک کمیسیون با رییس‌جمهور در سه شب هفته‌ی گذشته، لحظات دشوار و سختی طی شده است. محصول این نشست‌ها «اختلاف و بنیانگذاری تقلب» بوده است. در اولین جلسه رییس‌جمهور نه به‌عنوان رییس قوه‌ی مجریه بلکه از مقام یک امپراتور به اعضای کمیسیون دستور می‌دهد که چنین یا چنان شود. اجازه‌ی صحبت به برخی از اعضای کمیسیون داده نمی‌شود و شماری از اعضای کمیسیون توسط رییس‌جمهور توهین می‌شوند. رییس‌جمهور اختیارات کمیسیون در مورد مقرری‌ها و استخدام را محدود می‌کند و به کمیسیون اصلاحات اداری می‌سپارد. رییس‌جمهور اعلام می‌کند که رأی‌دهندگان توسط کاپی شناس‌نامه ثبت‌نام شوند و این تصمیم نهایی اوست. او حتا خواهان معرفی یکی از اعضای تیم سخن‌گویی ارگ به‌عنوان سخن‌گوی کمیسیون می‌شود و از اعضای کمیسیون می‌خواهند که اگر تصمیم او را قبول ندارند، استعفا کنند.
در جلسه‌ی شب دوم، هنگامی‌که چهار عضو کمیسیون با درخواست غنی مخالفت و ثبت‌نام رأی‌دهندگان با کاپی شناس‌نامه‌ها را هموارسازی راه تقلب عنوان می‌کنند، رییس‌جمهور با عصبانیت بر میزش می‌کوبد و می‌گوید که من تصمیم گرفته‌ام و این تصمیم نهایی است.
بدین ترتیب، کمیسیون در حالی‌که 4 عضو از هفت عضوش با تصمیم تازه مخالف‌اند، یک عضوش در سفر و دو عضو موافق آن، نیمه‌های شب گذشته اعلامیه‌یی صادر کرد و تصمیم رییس‌جمهور را با توافق دو عضو از 7 عضو کمیسیون به رسانه‌ها فرستاد.
به دنبال آن، چهار عضو کمیسیون در پی آن‌اند که در یک تصمیم دسته‌جمعی استعفای‌شان را اعلام کنند اما گفت‌وگوهای سیاسی مانع چنین اقدامی می‌شود و قرار است اعضای کمیسیون بر باطل کردن این تصمیم تازه‌ی ریاست‌جمهوری در همکاری دیپلماتیک با نهادهای بین‌المللی در هفته‌ی پیش‌رو فعالیت‌های‌شان را آغاز کنند.
بنابراین، این تصمیم تازه نه مورد توافق اعضای کمیسیون است و نه تصمیم نهایی. احتمال تغییر این تصمیم وجود دارد.
اما بی‌گمان مداخله‌ی رییس‌جمهور غنی حتا اگر به نتیجه نرسد، سردرگمی در روند انتخابات را از همین اکنون آغاز کرده است. این تصمیم در صورتی‌که به منصه‌ی اجرا گذاشته شود، مشروع‌سازی تقلب در انتخابات پیش‌رو توسط رییس‌جمهور است و قدم‌های اولیه‌ی یک تقلب گسترده در انتخابات پیش‌رو آماده است. بدیهی‌ترین حقیقت ممکن این است که هر فردی می‌تواند با چندین کاپی شناس‌نامه در چندین محل رأی‌دهی ثبت‌نام کند و چندین بار رأی بدهد. نهادهای تصمیم‌گیری زمانی‌که با درک این حقیقت و واقعیت ملموس تصمیم بر عملی‌کردن آن دارند، این کار آن‌ها غیر از مشروع‌سازی تقلب مگر معنای دیگری هم دارد؟
