پیام‌آوران صلح؛ سفر دشوار جوانان هلمندی از لشکرگاه تا قلات

زهراجویا
صلح اعتراف آشکار حقیقت است:
با خیل کشتگان چه کردید؟/محمود درویش

هنوز آفتاب از پشت کوه‌‌های هلمند طلوع نکرده بود که هفت تن از جوانان هلمندی برای آغاز یک سفر طولانی و طاقت‌فرسا آماده شدند. آنان در میان بیم و امید این راه طولانی و ناامن تصمیم گرفتند که با عبور از چهار ولایت (قندهار، زابل، غزنی و میدان وردک) پیام صلح‌طلبانه‌ی هلمندی‌ها را به گوش رهبران حکومت وحدت ملی و نمایندگان جامعه‌ی جهانی به کابل برسانند.
صبح زود روز یکشنبه (23 ثور) پدران و مادران هلمندی، دورهم جمع شدند تا پیام‌رسانان صلح ولایت جنگ‌زده‌ی هلمند را بدرقه کنند.

این جوانان با شعار «زندگی ما بدرنگ است، جنگ است جنگ است» می‌گویند که منازعات افغانستان راه‌حل نظامی ندارد و طرف‌های درگیر جنگ باید دست از ویرانی و کشتار مردم در این کشور بردارند.
هفت جوان هلمندی هر روز صبح‌هنگام پیش از آن‌که آفتاب دامن‌اش را به دشت و کوه‌ها بگستراند، راه می‌افتند و تا غروب خودشان را از یک منطقه به منطقه‌ی دیگر می‌رسانند و شب را در مساجد روستاها به صبح می‌رسانند. مردم محل، آب و غذای این جوانان را آماده می‌کنند.

آن‌ها که دو تن‌شان معلول‌اند با قبول تمام خطرات راه دورودرازی را در پیش گرفتند و با گذشت13 روز، اکنون 270 کیلومتر آن را با پای پیاده طی کرده‌اند.
سردارمحمد سروری، 25 ساله با معلولیت مادرزادی از ناحیه‌ی پا می‌گوید، او همه‌ی کسانی را که در اثر جنگ و ناامنی‌ها عضوی از بدن‌شان را از دست داده‌اند، درک می‌کند و خواهان توقف جنگ در کشورش است.
ظهیراحمد 22 ساله که در هفده‌سالگی در اثر انفجار یک ماین هر دو چشمش را از دست داده نیز به این راهپیمایی طاقت‌فرسا پیوسته است. ظهیراحمد گفته که او یکی از قربانیان جنگ افغانستان است و این جنگ با هزاران قربانی و ویرانی‌های جبران‌ناپذیر هنوز هم زندگی مردم افغانستان را در کنترل خود گرفته است.
هفت جوان هلمندی هم‌اکنون در یک وقفه‌ی دو روزه (پنج‌شنبه و جمعه) به توصیه‌ی پزشکان بیمارستان مرکزی شهر قلات در مرکز ولایت زابل به‌سر می‌برند.
اقبال خیبر، یکی از این جوانان که خستگی‌ در تُن صدایش آشکار بود در صحبت با روزنامه‌ی اطلاعات روز گفت، او و همراهانش به‌دلیل زخم‌های عمیق پاهای‌شان و با مشوره‌ی پزشکان شفاخانه‌ی مرکزی شهر قلات در این شهر توقف کرده‌اند.
آقای خیبر می‌گوید، پس از مداوای زخم‌های پاهای‌شان، دو باره به راه‌شان ادامه خواهند داد. او گفت که قبل از ماه رمضان آنان روزانه 30 کیلومتر راه می‌رفتند و اکنون هر روز 25 کیلومتر در روز راه می‌روند.

این جوانان صلح‌طلب تاکنون در هر روستایی از ولایت‌های قندهار و زابل با مردم نشست‌های مشورتی برگزار کرده‌ و از باشندگان این ولایت‌ها خواسته‌اند که به کاروان آنان پیوسته و برای تأمین صلح در افغانستان باهم کار کنند.
حرکت دادخواهانه‌ی جوانان هلمندی جرقه‌ی صلح‌خواهی را در دیگر مناطق افغانستان نیز شعله‌ور کرده است. اقبال خیبر می‌گوید که در ولایت زابل تعداد آن‌ها به 15 تن رسیده و قرار است جوانانی از دیگر ولایت‌های کشور نیز به جمع آنان بپیوندند.
آقای خیبر گفت، در ولایت زابل یک خانم کهن‌سال که سه فرزندش را در جنگ از دست داده، نیز می‌خواست که با آنان همراه شود و به کابل بیاید: «هنگامی‌که در زابل رسیدیم مادر پیری که سه پسرش را در جنگ از دست داده، به استقبال ما آمد. او می‌خواست با کاروان ما یکجا شده و به کابل بیاید، اما این توانایی را نداشت. ما با سختی او را قناعت دادیم که به‌دلیل طولانی‌بودن مسیر، او نمی‌تواند با ما بیاید و ازش خواستیم که تنها برای ما و کشورش دعا کند.»
این جوانان از گرمای ولایت‌های جنوبی افغانستان شاکی‌اند اما می‌گویند که برخی از مقام‌های دولتی و اعضای شورای عالی صلح در صدد سبوتاژ این حرکت دادخواهانه‌ی آنان هستند.
خیبر گفت: «مشکلات زیادی داریم. گرمی هوا اذیت‌کننده است ولی ما آن را تحمل می‌کنیم. اما در بعضی از نشست‌هایی که ما با مردم در قریه‌ها برگزار می‌کنیم برخی از افراد دولتی و شورای عالی صلح با تشویق بعضی کسان می‌خواهند نظم جلسات ما را برهم بزنند.»
فراخوان صلح‌خواهی در هلمند پس از یک حمله‌ی انتحاری در شهر لشکرگاه در روز سوم نوروز (1397) که منجر به کشته شدن ۱۵ نفر و زخمی‌شدن ده‌ها تن دیگر گردید، آغاز شد.
هنوز هم خیمه‌های اعتراضی مردم هلمند پابرجاست و قرار است پیام‌رسانان صلح این ولایت حدود 700 کیلومتر راه را با پای پیاده به کابل بیایند.
اقبال خیبر می‌گوید که اگر حکومت افغانستان و گروه طالبان به صدای صلح‌خواهانه‌ی آن‌ها لبیک نگویند، قرار است به تمام ولایت‌های شمال، غرب و مناطق مرکزی افغانستان نیز سفر کنند و شعار صلح‌خواهی سر دهند. او گفت که آ‌ن‌ها خواهان آتش‌بس میان حکومت و گروه طالبان هستند و از این دو جناح می‌خواهند که جنگ را متوقف کنند.
هلمند کانون جنگ افغانستان و چندین ولسوالی این ولایت در تصرف طالبان است. بخش عمده‌ی تریاک افغانستان در این ولایت کشت و تولید می‌شود که منبع درجه‌یک درآمد مالی طالبان است. در روزهای اخیر عملیات بزرگ نظامی نیز در این ولایت جریان دارد.
بیشتر بخوانید:

جنبش مردمی صلح در هلمند چه می‌خواهد؟