مسوولین ولسوالی میرامور طی یک تماس تلفنی با روزنامه‌ی اطلاعات روز با ابراز نگرانی از تخلیه و کوچ دسته‌جمعی بیش از ۳۰ درصد ساکنان این ولسوالی به‌خاطر خشک‌سالی خبر دادند.
عبدالقادر حیدری، ولسوال میرامور در رابطه به این موضوع گفت: «از آن‌جایی که در اول بهار امسال به خاطر بارندگی اندک و خشک شدن چشمه‌ها و کاریزها و از طرفی هم سرمای شدید در موسوم گل بادام باعث گردید تا مقدار زیادی از درختان مثمر از ثمر باز بماند و حتا خشک شوند.»
آقای حیدری افزود: «ولسوالی میرامور دارای ۴۸۰ قریه و بیش از ۱۲۰ هزار نفوس بوده که متاسفانه از این میان درحدود ۷۰ درصد باشندگان این ولسوالی با خطر خشک‌سالی مواجه هستند که از میان آن‌ها ۳۰ درصد از مردم قصد تخلیه دسته‌جمعی محل سکونت خویش را دارند؛ زیرا چشمه‌ها و کاریزها که از آن‌ها به عنوان آب آشامیدنی استفاده می‌کردند نیز خشک گردیده است.»
آقای حیدری در ادامه گفت: «ما برای این‌که از یک فاجعه‌ی بزرگ و تخلیه دسته‌جمعی جلوگیری کرده باشیم، این موضوع را با مقامات و موسسات در میان گذاشتیم که تابه‌حال کدام عکس‌العملی از سوی حکومت در این راستا اتخاذ نگریده است و مردم دست به فروختن مواشی خویش زده‌اند.
بادام یکی از بزرگترین منبع درآمد و معیشت مردم در ولایت دایکندی بوده که حدود ۸۰ درصد از مردم این ولایت از طریق جمع‌آوری و فروش این میوه‌ی خشک، زندگی می‌کنند، ولی متاسفانه خشک‌سالی‌های مدوام و پی هم در سال‌های اخیر نگرانی مردم را دوچند نموده است.
خدایار حیدری، مدیر مبارزه با حوادث در ولایت دایکندی با تاکید از وخامت موضوع گفت: «به خاطر خشک‌سالی، خشک شدن چشمه‌ها و کاریزها مردم دست به قطع کردن بادام‌های خویش زدند.»
آصف امیری، یکی از باشنده‌های ولسوالی میرامور با ابراز نگرانی از وضعیت وخیم مردم در ولسوالی میرامور به روزنامه‌ی اطلاعات روز گفت، مردم این ولسوالی بنابر بارندگی اندک و بارندگی بی‌موقع بیشتر حاصلات و درختان مثمر شان که بیشترین تأمین‌کننده‌ی معیشت زندگی شان می‌باشند را از دست داده‌اند.
آصف افزود، در این ولسوالی حدود ۸۰ درصد از چاه‌هایی آب آشامیدنی خشک گریده‌اند که مردم با خشک شدن چشمه‌ها و چاه‌ها، حتا آب آشامیدنی نیز ندارند، و در وضعیت بسیار بدی به سر می‌برند.
برعلاوه این‌که خشک‌سالی صدمات جدی را بر مردم این ولایت وارد نموده است، از طرفی هم بنا بر دور بودن از مرکز و نبود راه‌های مواصلاتی و یا راه‌های دشوار‌گذر و پر‌خطر، بیشتر این مردم به امکانات صحی نیز دسترسی نداشته و گاهی از بی‌کیفیت بودن ادویه‌ها شکایت دارند.
آصف امیری در این باره گفت: «از طرف دیگر با نبود آب‌آشامیدنی و عدم توزیع خدمات صحی، از سوی مراکز صحی و کلنیک‌ها، بیشتر مردم به مشکلات صحی نیز دست و پنجه نرم می‌کنند.
علی‌اکبر ناطقی سخن‌گوی مقام ولایت دایکندی با تایید این موضوع به روزنامه‌ی اطلاعات روز گفت: «بنابر وعده‌های که از سوی موسسه‌های همکار صورت گرفته متاسفانه تا به‌حال به ما نرسیده و با رسیدن کمک‌ها به مشکلات رسیده‌گی می‌شود.»
این درحالی است که ولایت دایکندی از جمله ولایت‌های کوهستانی است که مردم آن مشغول باغ‌داری، زراعت و مال‌داری بوده که حدود ۹۵ فیصد مردم این ولایت از این طریق امرار معیشت می‌کنند. با بیش از ۶۰ فیصد کم شدن بارندگی، مردم با مشکلات فراوان مواجه شده است.
آیا خشک‌سالی بزرگترین عامل کوچ‌های دسته‌جمعی در ولایت دایکندی می‌باشند؟
مطابق آماری که از سوی ریاست مبارزه با حوادث ولایت دایکندی در اختیار روزنامه‌ی اطلاعات روز گذاشته شده است، در طی سال جاری مجموعه‌ی شکایت‌های که در این اداره به ثبت رسیده است از این قرار است: از مجموع ۴۸۱۱۱۰ نفوس در سطح ولسوالی‌ها، به تعداد ۱۷۱۴ قریه در معرض خطر بوده که مجموعآ از ۹ ولسوالی در ولایت دایکندی، ۴۴۵۳۴ فامیل در معرض آسیب جدی قرار دارند، از این جمله احتمال بی‌جا شدن شمار زیادی از این خانواده‌ها بالاست.
خدایار حیدری رئیس مبارزه با حوادث دایکندی، در رابطه با بی‌جا‌شد‌گان گفت: «آمار بی‌جا‌شد‌گان به صورت دقیق در دفاتر رسمی به ثبت نرسیده و ازجمله ۱۲۰۰ فامیل بی‌جا‌شده ناشی از تاثیرات خشک‌سالی و جنگ‌های داخلی بوده که به مرکز ولایت سرازیر شده‌اند.
آقای حیدری افزود: «بسیاری از باشنده‌های این ولایت به شهرهای بزرگ مانند کابل، هرات و مزار کوچ کرده‌اند و حتی خیلی از فامیل‌ها دست به مهاجرت‌های بیرون مرزی (ایران و پاکستان) زده‌اند.
آقای حیدری در ادامه گفت، با درمیان گذاشتن موضوع با حکومت محلی و موسسه‌های بین‌اللملی و همکار، توافق بر سر رسید‌گی در زمینه صورت گرفته است.
خشک‌سالی در ولایت دایکندی از یک طرف شرایط زندگی را برای مردم ولسوالی‌های اشترلی، خدیر، میرامور و شهرستان سخت نموده و از طرف دیگر جنگ و ناامنی در ولسوالی‌های مرزی (پاتو، کجران و ناومیش) باعث مهاجرت و تخلیه مکان‌های مسکونی گردیده است.