الجزیره – سیمون جونز
گلاسکو، اسکاتلند ـ رحمان‌شاه، 32 سال پیش در اردوگاه مهاجران افغان در پشاور به دنیا آمد. او هرگز در افغانستان نبوده است. اما چون پاکستان به فرزندانی که در اردوگاه‌ها به دنیا آمده‌اند، تابعیت نمی‌دهد، او پاسپورتی برای سفر نداشت.
شاه 12 سال پیش در جست‌وجوی پناهندگی از طریق یک مسیر دشوار زمینی به اسکاتلند آمد.
در یک آگست، رحمان‌شاه همراه با میرویس احمدزی 23 ساله، دیگر تبعه‌ی افغان در یکی از خیابان‌های گلاسکو در اعتراض به اخراج پناه‌جویان از سوی وزارت کشور بریتانیا و پیمان‌کار خصوصی این وزارت‌خانه، شرکت سِرکو، دست به اعتصاب غذا زدند.
درخواست پناهندگی شاه رد شده است و او ادعا می‌کند که وزارت کشور می‌خواهد او را به افغانستان اخراج کند.
شاه که در یک پناه‌گاه موقتی اهداشده از طرف گروه‌های اجتماعی محلی در مقابل ساختمان وزارت کشور در محله ایبروکس نشسته بود، گفت: «من هرگز در افغانستان نبوده‌ام و هرگز افغانستان را ندیده‌ام. من تمام عمرم را در پاکستان بودم. وقتی وارد بریتانیا شدم، مستقیم به مرکز پولیس رفتم. آن‌ها گفتند «پاسپورت خود را نشان دهید» اما من گفتم که پاسپورتی ندارم و با موتر باربری آمده‌ام.»
در نامه‌یی که او از سِرکو دریافت کرده، شرایط اخراجش به زبان انگلیسی نوشته شده است.
شاه می‌گوید: «من می‌توانم به زبان انگلیسی صحبت کنم اما نمی‌توانم بنویسم یا بخوانم. من در کمپ مهاجران به دنیا آمده‌ام و نتوانسته‌ام به دانشگاه بروم.»
شاه که مبتلا به هیپاتیت است، یکی از 330 پناه‌جو در گلاسکو است که سِرکو قصد دارد آن‌ها را اخراج کند.
براساس قانون انگلستان، افرادی که درخواست پناهندگی می‌دهند، می‌توانند 49 دالر در هفته دریافت کنند. این مبلغ حدود نصفِ حداقل مبلغی است که برای شهروندان بریتانیایی که می‌توانند از مزایای تامین اجتماعی برخوردار شوند، در نظر گرفته شده است. شخصی که درخواست پناهندگی‌اش رد شود، از این کمک محروم می‌شود.
شاه می‌گوید: «اگر آن‌ها پول و حمایت شان را قطع کنند، ما چه کار کنیم؟»
مقامات محلی در موارد خاص، به ویژه در مواردی که فرد دارای معلولیت یا وضعیت پزشکی غیرمعمول باشد، حمایت می‌کنند. در غیر این صورت، پناه‌جویان برای زنده‌ماندن به اعانه و کمک‌های خیریه متکی اند.
شاه و احمدزی که پشتون هستند، ریشه‌ی قومی شان به منطقه‌ی بریتانیا و سایر قدرت‌های استعماری که در دهه 1800 فروپاشیدند، بر می‌گردد.
انجمن افغان‌های اسکاتلند که توسط محمد آصف اداره می‌شود و 2 هزار عضو آن از اعتصاب‌کنندگان غذا حمایت می‌کنند.
آصف به الجزیره گفت: «اعتصاب غذا تنها به خاطر سِرکو نیست، بلکه به خاطر تقاضای پناهندگی است. آن‌ها این کار را در حق 300 نفر انجام می‌دهند.»
او با اشاره به اعلامیه وزیر دفاع انگلیس ـ پیش از نشست ناتو در ماه گذشته ـ مبنی بر اینکه 440 سرباز غیر رزمی به افغانستان فرستاده خواهد شد، گفت: «اگر افغانستان امن باشد، چرا هنوز ارتش 37 کشور در آن حضور دارد؟»
ایمنی افغانستان توسط سایر ادارات دولتی انگلیس نیز مورد بحث قرار گرفته است. اداره امور خارجه به مسافران بریتانیایی توصیه می‌کند که از سفر به اکثر نقاط این کشور خودداری کنند. تلفات غیرنظامیان در افغانستان در سال 2017 به دست‌کم 10 هزار رسید و در سال 2018 نیز حملات در سراسر افغانستان ادامه یافته است.
سِرکو برنامه دارد تا در عرض چهار هفته‌ی آینده، هر هفته 10 نفر را اخراج کند.
سازمان‌های محلی که از مهاجران و پناه‌جویان حمایت می‌کنند، نگران هستند که این افراد با هیچ چیز جز یک نامه از سوی سِرکو و تغییر قفل اتاق‌های شان، بیرون رانده می‌شوند.
اقدام سِرکو کسانی را تهدید می‌کند که درخواست پناهندگی شان رد شده و هیچ حقی برای ماندن در انگلستان ندارند.
شناسایی کسانی که در خطر هستند، دشوار است، زیرا سِرکو این اطلاعات را به سازمان‌های محلی ارائه نکرده است.
فعالان به الجزیره گفته‌اند که سیاست وزارت کشور کمک‌های مالی را برای افرادی که دیگر حق درخواست تجدید نظر ندارند، قطع می‌کند؛ امری که به گفته‌ی فعالان به فقر اعمال‌شده توسط دولت منجر می‌شود.
سِرکو می‌گوید که یک شخص باید در حال حاضر به دنبال پناهندگی باشد تا برای اقامت [موقتی] و برخورداری از تسهیلات و کمک وزارت کشور، واجد شرایط شناخته شود.
کسانی که با اخراج روبه‌رو هستند، به نظر می‌رسد که چندین بار برای درخواست تجدید نظر اقدام کرده‌اند. سِرکو می‌گوید که در چارچوب قراردادش با وزارت کشور، هیچ پولی برای کمک به چنین افرادی دریافت نمی‌کند.
با این‌حال، روند درخواست تجدید نظر آن‌ها می‌تواند به طول انجامد.
هر پناه‌جو باید به یک دلیل خاص اخراج شود و در یک پرونده معمولی، ممکن است دلایل بسیاری برای اخراج وجود داشته باشد. اگر یک درخواست رد شود، فرد هنوز هم می‌تواند درخواست دیگری را در روندی که عموما سال‌ها طول می‌کشد، تسلیم دهد.
فعالان می‌گویند که این اخراج‌ها ناشی از تغییر در سیاست است نه قانون.
شورای شهر گلاسکو ادعا می‌کند که سِرکو به آن‌ها در مورد طرح‌‌اش برای اخراج پناه‌جویان چیزی نگفته است.
سِرکو می‌گوید هزینه اسکان‌دهی افرادی را که این شرکت قصد دارد اخراج کند، بیش از 1.3 میلیون دالر است. سود این شرکت در سال 2017 نزدیک به 91 میلیون دالر بود.
روز پنج‌شنبه مرکز حقوقی Govan اوراقی را به دادگاهی در ایدینبورگ به امید به چالش‌کشیدن قانونی‌بودن اخطارهای اخراج، تسلیم کرد.
شورای گلاسکو هیئتی را برای حمایت از افراد متاثر از این تصمیم، تعیین کرده است.
صابر زازی رییس شورای پناهندگان اسکاتلند می‌گوید: «سِرکو در مورد افراد توانا و مردان مجرد صحبت می‌کند. اما ما همه آسیب‌پذیری‌هایی را به ویژه در سیستم پناهندگی شاهد هستیم. این امر خدمات مشاوره و حمایت ما و همچنین حمایت عملی و عملیاتی که ما ارائه می‌هیم را تحت فشار قرار خواهد داد.»
زازی خودش در سال 1999 به عنوان یک مهاجر به انگلیس آمده است.
او می‌گوید: «اخراج یک نفر از خانه‌ی شان با بمباران خانه یک شخص تفاوت چندانی ندارد.»
او می‌گوید که با همکاری با طیف وسیعی از سازمان‌ها، امیدوار است که وزارت کشور «به جای تغییر قفل‌ها بتواند سیستم را تغییر دهد.»