فاطمه جعفری
بلکه فطریه‌ی تان را به طالبان عزیز، دوستان و برادران کرزی صاحب بدهید و آن‌ها نیز با رأفتی آسمانی که در این ماه مبارک کسب نموده‌اند، بدون هیچ‌منت و توقعی، برای تان تسلیحات مرگ‌آفرین تهیه می‌کنند و به این وسیله امیدوارانه در انتظار مرگی شیرین و گوارا خواهید بود.
نوع مرگ بستگی به حرفه و شغل تان و جغرافیای زیستی تان دارد؛ اما مطمئن باشید که دین و باورتان در مرگ تان هیچ‌تأثیری ندارد که با توجه به مجموع کشتارهایی که با انتحاری‌های مستقیم یا شیوه‌های دیگری مانند مسموم کردن دانش‌آموزان یا سوزاندن مدراس می‌توان رسید. طالبان مؤمن‌ترین و عدالت‌پیشه‌ترین قشر مسلمانان میباشد که با اتکا به امیر خویش همه را با یک چشم نگریسته و هیچ‌تفاوتی بین مذاهب و فرقه‌های مختلفه داخل افغانستان قایل نشده است و به گمان قوی همین شیوه را ادامه خواهد داد.
برای مرگ خویش نگران نباشید و نیازی نیز نیست که راه سفر دور و دراز قندوز را به جان بخرید، اگر باور ندارید، برای تان تضمین صد درصدی از جانب والی صاحب غزنی می‌آورم. والی صاحب غزنی شخصیت بسیار مهربان و دلسوزی است که حتا نمی‌گذارد آب در دل طالبان تکان بخورد، که بزرگ‌ترین دشمن داخلی و بر‌هم زننده‌ی امنیت و آرامش کشور محسوب می‌شود. چه رسد به شما که باشندگان این مملکت و آب و خاک هستید و به نام و به ظاهر به رای شما این حکومت مشروع شده است. به خاطر بادارهای طالبان، فقط و فقط اجازه‌ی دو شلیک را می‌دهد که خاطر باداران دوست و برادر راضی‌اش طالب خوش و جیب‌های شان پر شوند و در کنار آن‌ها نیز والی صاحب بی‌سهم نمی‌ماند. نمی‌دانم چرا وکیل بانوی غزنی چشم دیدن این خوشی‌های مرد مهربان غزنی را ندارد و لب به گلایه و شکایت باز می‌کند و نا حق از خون پنج کشته سخن میگوید. آری، او نمی‌دانست که قرار است راه طولانی قندوز بر ما کوتاه شود و با فطریه‌های خودمان به دیدار مرگ برویم.
غزنی، غزنی، غزنی. نمی‌دانم چگونه هر‌روز جلوه‌ای بیش‌تر از هر‌کجای این سرزمین در اذهان مردم و جهان می‌کند. چندی پیش با مراسم با شکوه و عظیم پایتخت جهان اسلام که بعد از کشمکش‌های بسیاری نصیبش شده بود، چشم جهان و مسلمین را کور کرده بود و برای اطمینان اثبات این مهم، عکس کور شده‌ی امیرالمومنین ملا عمر صاحب را نیز به عنوان مثال شاهدی از غیب در لابه‌لای خیل تصاویر بزرگان افغانستان گنجانده بودیم.
ما هم ملت زرنگی هستیم، اگر دیگر کشورهای جهان از دنیای دور امریکا و اروپا گرفته تا کشورهای هم‌جوار و نزدیک پاکستان و ایران آثار تابستانی، منابع طبیعی و مرزها وحتا گذشته و پیشنه‌ی ما را به تاراج برده است، مهم نیست. ما هم نام و اعتبار جهانی شخصیتی را به تاراج برده‌ایم که جهانی او را می‌شناسد و همه‌ی اعتبار مان را او است و آن‌گونه ماهرانه تصویرش را بین تصویرهای سیاسیان خویش جا زده بودیم که انگار از هر‌خودی‌ای خودی‌تر است.
فکر می‌کنم کرزی صاحب نه برادر راضی و حتا ناراضی طالبان نبوده و نیست. در تمام مدت حکومتش تلاش می‌کرده که خودش را به گونه‌ای به آن‌ها بچسپاند. او خوب می‌دانست که طالبان امروز، طالبان بی‌سیاست و بی‌دیپلماسی سال‌های پیش نیست. اگر کرزی صاحب به اندازه‌ی سر سوزنی نسبت سببی یا نسبی با آن‌ها می‌داشت، در این دوران حکومتش از همه‌ی مردم فطر، خمس، زکات و باقی وجوهات دینی را جمع‌آوری می‌کرد و حد اقل با این وجوهات مردمی به بازسازی کشور می‌پرداخت و آن‌چنان که تا به حال کرده است، همه‌ی کمک‌های جهانی را بین خود و شریکانش تقسیم می‌کرد. موفقیت طالبان در صورت جمع آوری فطریه‌های امسال ولو فقط از یک ولایت یا ولسوالی را، می‌توان نخستین گام برای موفقیت‌های مردمی آن‌ها درحکومت آینده‌ی افغانستان دانست.