براساس گزارش‌ها، ریاست امنیت ملی افغانستان خط ویژه‌ی تیلفونی (با شماره‌ی 1919) ایجاد کرده است. شهروندان می‌توانند به این شماره زنگ بزنند و در مورد فعالیت‌های تروریستی به مقام‌های امنیتی گزارش بدهند. البته این‌که بعضی از شهروندان افغانستان گفته‌اند، تیلفون‌شان کلید 19 را ندارد، مشکل مهمی است. اما مهم‌تر از آن، پیچید‌گی سیستم امنیت افغانستان است که کلاه را از سر آدم می‌پراند. به عبارت دیگر، این شماره‌ی 1919 را آن‌قدر پیش‌رفته ساخته‌اند که تا آدم شیوه‌ی استفاده از آن را یاد بگیرد، رییس جمهور جدید وارد دومین سال ریاست جمهوری خود می‌شود. من به این شماره زنگ زدم. صدای قشنگ یک خانم سی و دو ساله‌ی کامپیوتری (حتما سی و دو ساله بود) این ره‌نمود را به من گوش‌زد کرد:
– اگر خودتان تروریست هستید، لطفا مزاحمت نکنید. این شماره برای شما نیست.
– اگر می‌خواهید کدام فعالیت تروریستی را گزارش بدهید، شماره‌ی 0 را محکم بگیرید. بلی، صفر هم از دیدگاه ریاضی عدد است.
– اگر می‌خواهید وطن پارچه پارچه شود، شماره‌ی 1 را محکم بگیرید.
– اگر می‌خواهید با مسئولان وزارت حج و اوقاف صحبت کنید، شماره‌ی 2 را دایر کنید.
– اگر بمب یا نارنجکی در نزدیکی‌تان هست، روح‌تان شاد و یادتان گرامی باد.
– اگر می‌خواهید تعداد رکعات نماز شام را بدانید، انگشت‌تان را روی کلید 3 بگذارید.
– اگر شماره‌ی ویژه‌ی ما از ساحه خارج میباشد، 4 را فشار بدهید، ولی فایده‌ای ندارد.
– اگر پشت صدای بابا غنی دق شده‌اید، عدد 5 را فشار داده و خداوند جلّشانوهو را یاد کنید.
بعد از این شش گزینه، صدای بیپ می‌آید و ارتباط قطع می‌شود. آن‌گاه، یک دقیقه بعد از شماره‌ی 1919 به موبایل‌تان زنگ می‌آید و همان صدای آشنا می‌گوید: «آیا خبر دارید که سال 1919 سال استقلال افغانستان میباشد؟ آیا می‌دانید که افغانستان اولین کشوری بود که می‌خواست پس از دیگر کشورها سفینه به فضا بفرستد، اما نفرستاد چون نشد؟ آیا می‌دانید که خواستن توانستن است، به شرطی که آدم بتواند؟ آیا می‌دانید که هر انسان در طول عمر خود تنها از 10 فیصد مغز خود استفاده می‌کند؟»
نمی‌دانم این سوال‌ها چه ربطی به تأمین امنیت دارند. به نظر من، بهتر است این سوال‌ها را در کتاب‌های درسی بگنجانند تا وقتی که خدای نخواسته کدام حمله‌ی تروریستی شد، آدم پیشاپیش جواب سوال‌های مهم را بداند. نظر شما چیست؟