پرسش این است که چرا سخنگویان با رسانهها حرف نمیزنند؟ وقت ندارند؟ اگر گاهی حرف میزنند، چرا فقط به پاسخهای کلی، مبهم و نامشخص بسنده میکنند؟ معلومات کافی ندارند؟ از اعتراف به اشتباهها میترسند؟ اطلاعات محرم است؟ اگر اطلاعات محرم است، چرا واضح به خبرنگاران نمیگویند؟ بالاخره این شعار «فرهنگ پاسخگویی» حکومت چه وقت عملی میشود؟
تحلیل
مسأله این نیست که افراد حق ندارند حرف بزنند یا به تبادل اطلاعات بپردازند. مسأله این هم نیست که مثلا حکومت باید رژیم سانسور معرفی کند و جلو حرف زدن و نوشتن مردم را بگیرد. پرسش بیشتر در حوزهی اختیار خودما، بهعنوان عاملان اجتماعی، است و این که خودمان (بدون فشار بیرونی یا سانسور حکومتی) میتوانیم مسئولانهتر و بهتر عمل کنیم.