د ننګرهار د سره رود ولسوالۍ په سواتۍ کلي کې د ذکریا عالم په نوم يوه هلک وروسته له هغه د خپل تش په نوم خسر کور ته له ځان سره بم وړی دی، چې مينه يې د کورنۍ غړيو له ده ګرځولې او بل چا ته یې ورکړې ده.
د افغانستان حکومت د اطلاعاتو او رسنیو مرکز مشر دواخان مینهپال پر خپل ټوېټر طالبان د دې پېښې مسوول ګڼلي دي. د طالبانو ډلې پخواني غړي عبدالسلام ضعیف هم پاکستان کې د افغانستان د سفیر د لور اختطاف او شکنجه، د ټولو افغانانو د پت خبره یاده کړې ده.
د پلټنې عالي ادارې پر راپور د اطلاعات روز ارزونه ښیي، چې د ټاکلو موخو خلاف د احتیاطي کوډونو له بودجې میلیاردونه افغانۍ په مصرف رسېدلي دي.
د کلي ښځې ورته په حیرانتیا ور ټولې شوې وې او هرې یوې یو څه ویلې. یوې وویل: مېړه دې باید دویمه ښځه وکړي. هغې هېڅ نیوکه و نه کړه.
په ۱۳۹۴ او ۱۳۹۵ لمریزو کلونو کې د کابل پولیتخنیک لیلیې لپاره په را نیوونکو او مصرفوونکو خوراکي توکو، ګازو او د یاد پوهنتون نورو اخیستونکو توکو کې په میلیونونه افغانۍ «غلا او اختلاس» شوی دی.
دا د دوه طالب جنګیالیو خبرې وې چې تېره اونۍ مازديګر ناوخته د پولیسو يوه افسر د کندهار په ارغنداب ولسوالي کې د جګړې له کرښې شاته اورېدې. هغه مهال د افغان امنيتي ځواکونو او وسله والو طالبانو تر منځ د ارغنداب ولسوالي او د کندهار ولايت له مرکز څخه څو کيلو متره لرې سيمه کې، چې د پوليسو افسر «جوی لاهور» بلله، جګړه روانه وه.
تروې د پکتیکا هغه ولسوالي ده، چې اوسېدونکي یې د دې ترڅنګ له ګڼو نورو اسانتیاوو هم بې برخې دي، خو پوهنې برخې ته یې هیڅ پام نه دی شوی او د ځايي خلکو په خبره چې د ښوونځیو امتیازات یې هم د چارواکو جیبونو ته ځي.
د دې ولسوالي قومي مشر شېر محمد اطلاعات روز سره په خبرو کې وویل، چې د پوهنې ریاست د توپیري چلند له امله له تېرو ۱۹ کلنو راهیسې د دوی ولسوالي د پوهنې له اړخه هېره کړې او د ښوونکو معاشونه هم د فساد له امله د نورو جیبونو ته ځي.
د کډوالو د حقونو دا فعال وايي چې په ۲۰۱۶ کال کې اروپايي ټولنې له ترکيې سره هوکړه وکړه چې اروپا ته د پناه غوښتونکو له ورتګ د مخنيوي لپاره، سرپټي کمپونه جوړ کړي، چې ځينې دا کمپونه د يونان په جزيرو کې دي.
خلکو یو څو دقیقې وروسته د عبدالباقي د کورنۍ یو غړی له خاورو راباسي. د نوموړي د مشر ورور محمد موسی بې روحه جسد، ورپسې یې بل ورور محمد قاسم او بیا یې د ښځو او زامنو او لورګانو بې روحه جسدونه یو بل پسې راوباسي.
«زه په دې باور وم، چې له میندو سره به مرسته کوم. په همدې خاطر بدخشان ته ولاړم. په هغې وخت کې امکانات او میندو ته چوپړتیاوې ډېرې کمې وې او موږ ناروغان سر تر پښو معاینه کولې. میندې نه بستر کېدی، ځکه لومړی یې باور نه درلود او بل دا چې روغتون کې ټول سړي ول. خلکو هم دا پوهای نه درلود، کله چې ښځو ته ستونزه پیدا شي، باید روغتون ته یوړلی شي.»