مکتب سیدالشهدا

خانم خاوری می‌گوید که در امتحانِ پس از انفجار، به‌طور کلی از هر صنف ۲۰ نفر محروم داشته است. در مجموع، تنها به خاطر تأثیر روانی انفجار، مکتب سیدالشهدا بیشتر از ۲۰۰۰ نفر محروم داشته است.

من و پدرم مرگ معصومه را این‌طوری دیدیم. نمی‌دانم مادرم چه وقت خبر شد و چه وقت باور کرد که او در آتشِ انفجار، رویش سوخته است، موهایش سوخته است و پس از تکه‌پاره‌شدن، بالاخره جان داده است».

پس از آن حادثه، شب‌ها خوابم نمی‌بُرد. همیشه دیر خواب می‌رفتم. اکثر شب‌ها، نصف شب از خواب بیدار می‌شدم و گریه می‌کردم. داکتران قرص خواب دادند که شب‌ها خواب بروم. بعد ازآن خوب‌تر شدم. خوابم می‌برد.

خانواده‌ها برای شناسایی می‌آمدند. هرکس که می‌آمد، یک‌بار البته که طرف من می‌دیدند و نامم را می‌پرسیدند. ولی از خانواده‌ی من هنوز کسی نیامده بود. بعد از آن، ناگهانی دختر همسایه‌ام، فرزانه را که در یکی از شفاخانه‌ها پرستار بود را دیدم.

خبر بودم که مکتب سیدالشهدا تهدید شده بود. عاجل بیرون شدم. این‌طرف در اتاق پهلوی ما خانم برادرم هم در خانه‌اش بود. او زودتر از من سر بام بالا شده بود. به من گف احتمالا مکتب سیدالشهدا را انفجار داده است. گفت می‌بیند که از پیش مکتب دود بلند شده است.

«تا پیش از انفجار مکتب سیدالشهدا روزهای خوشی داشتم.» این را که می‌گوید به یک‌بارگی لرزه‌ای در صدایش پیدا می‌شود. گلویش را بغض می‌گیرد. بعد جمله‌اش را تصحیح می‌کند: «اگر نه روزهای خوش، دست‌کم شب‌هایم زخم و کابوس نداشت».

اما صدا می‌شنوم. زیاد می‌شنوم. گاهی حتا در بیداری نیز از این صداها می‌شنوم. در خواب، وقتی که گاهی زیاد درگیر کابوسِ این صداها می‌شوم، خودم هم سروصدا می‌کنم. همیشه یکی باید باشد که مرا بیدار کند. انفجار، علاوه بر روزهای خوش، شب‌های آرامم را نیز از من گرفت.