زنان
تاریخ مبارزه‌ی زن افغان از زمانی آغاز گردید که با اراده‌ی خود و پشتیبانی مردان ترقی‌خواه از پرده، از کنج خانه بیرون آمد، به مکتب رفت، دانشگاه خواند، در «رادیو کابل» مثل میرمن پروین آواز خواند، عضو سازمان‌های سیاسی شد و در خیابان‌های کابل، مثل اناهیتا راتب‌زاد و هزاران زن آزاده‌ی دیگر برای تغییر سیاسی و اجتماعی مبارزه کرد.
اما این‌جا همه‌چیز بی‌نظم بود. اوایل شروع کردم به تصادف در خیابان‌ها و جاده‌ها. در جاده‌های افغانستان اتفاق‌هایی می‌افتد که غیرقابل‌پیش‌بینی است. هیچ قانونی وجود ندارد. هرکس مرا با دوچرخه می‌دید می‌گفت الله این دختر است...با بادمجان و سنگ می‌زنند. یک بار سمت بگرامی می‌رفتیم یکی با نصف خشت زد به پشت شانه‌ام تا الان جایش هست. احساس کردم کتف شانه‌ام دارد کنده می‌شود.
دومین نگرانی چالش‌های فرهنگی-اجتماعی است. در جامعه سنتی افغانستان بردن نام زنان در خیلی از مناطق «ننگ» شمرده می‌شود. این‌که درج نام زنان در شناسنامه با مخالفت‌های اجتماعی-فرهنگی مواجه شود، امکانش زیاد است. و این نگرانی می‌تواند به‌عنوان یک مانع و عامل باالقوه از اجرایی‌شدن این تصمیم مطرح و تأثیرگذار باشد.
شریفه می‌گوید همسایه‌اش که یک زن بود گفت: «این دردت را از بین می‌برد.» اما شیشه به‌جای از بین‌بردن درد، شریفه را «دیوانه کرد.» او با اشاره به موهای کوتاه و به‌هم‌ریخته‌اش و جاهای سوختگی سیگار روی بازویش می‌گوید: «من سرم را تراشیدم و خودم را سوزاندم. نمی‌توانستم بخوابم. نمی‌توانستم غذا بخورم.» مادر شریفه کودکان او را از وی دور کرده است.
