تحلیل

تا زمانی که با این وضعیت خونبار با همه‌ی تلخی و دشواری آن، واکنش‌های درخور صورت نگیرد و سلسله‌ای از اقدامات سنجیده‌شده و استراتژیک امنیتی، سیاسی و حقوقی در سطوح مختلف روی دست گرفته نشود، هیولای توحش و کشتار از نوشیدن خون کودکان و غیرنظامیان هزاره باز نمی‌ایستد.

القاعده و داعش به‌‌عنوان دو گروه تروریستی جهانی نمودارهایی از تروریسم ‌نو در منطقه و جهان است که به تعقیب آن آینده‌ی افغانستان را تهدید می‌کند؛ افغانستانی که خشونت‌ها به‌گونه‌ی بی‌سابقه در آن افزایش یافته و درگیری‌هایی زمان‌بر و جنگ‌های ویران‌گر شرایط را بر باشنده‌های فقیرش تنگ کرده است.

این یک واقعیت است که دولت مسئول مستقیم تأمین امنیت شهروندان و حفظ جان آن‌هاست. با وجود این، تجربه‌ی زیسته در افغانستان نشان داده که دولت توانایی چشم‌گیری در تأمین امنیت مردم و جلوگیری از رویدادهای تروریستی ندارد. بنابراین ایجاب می‌‌کند مردم برای حفظ جان‌شان، خود وارد میدان شوند.

مذاکرات صلح نیز از زمان آغاز تا اکنون جز تاکتیک برای ادامه‌ی راه و رسیدن به دم دروازه سقوط چیز دیگری نبوده است. طالبان در پی صلح نیستند و این‌‌پا آن‌‌پا می‌‌‌کنند تا خارجی‌‌ها به‌صورت کامل افغانستان را ترک کنند و بعد آن‌‌ها با وحشی‌‌گری قدرت سیاسی را صاحب شوند.

به گفته‌ی آقای سراج، علاوه بر این افراد، ۳۰۹ شهروند خارجی دیگر مربوط به شبکه القاعده، جیش محمد، لشکر طیبه پاکستان و جنبش ترکستان شرقی نیز در افغانستان زندانی هستند که جرایم آنان بزرگ‌تر و مطابق بر جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی است.

پیامد اساسی میل به تمامیت‌خواهی در تداوم جنگ و نزاع در افغانستان این بوده که از یک طرف ابزارها، امکانات و زمینه برای تمامیت‌خواهوان وجود نداشته/ ندارد تا به هدف‌شان برسد، و از طرف دیگر از تلاش برای رسیدن به این اهداف دست نمی‌کشند.

در روز ششم یک اتفاق بد برایش می‌افتد. آن روز سمت دارالامان می‌رود و زنگ دروازه‌ی یک خانه‌ی پر از جنگل را می‌فشارد، لحظات بعد مردی دروازه را باز می‌کند و پس از کمی گفت‌وگو با مشت به‌ صورت محمد‌عمر می‌زند و می‌گوید: «قواره‌ات قواره‌ی طالبان‌واری است، زود از این‌جا گم شو!»

پس از آن‌که اتحاد جماهیر شوروی از درون به سمت فروپاشی رفت و جایگاه و اتوریته‌ی خود را در جهان دوقطبی از دست داد و پیروزی‌های مجاهدین در نتیجه‌ی سیاست‌های سازمان استخبارات پاکستان و حمایت‌های این کشور تکرار شد، مجاهدین رفته‌رفته به فکر ایجاد حکومتی مبتنی بر ارزش‌های اسلامی افتادند.