ولسوالی‌های بلچراغ، گرزیوان و کوهستان (بندر و لولاش)، از دورافتاده‌ترین ولسوالی‌های فاریاب هستند که باشندگان آن‌ها از خرابی و نبود راه شکایت کرده و توجه حکومت طالبان را در این زمینه خواهان هستند.
در این ولسوالی‌ها حدود ۲۰۰ هزار باشنده زندگی می‌کنند. به راه مواصلاتی این ولسوالی‌ها از زمان حکومت‌های گذشته الی اکنون هیچ توجهی صورت نگرفته است.
هرچند در سال ۱۳۹۶، در زمان حکومت اشرف غنی، وزیر فواید عامه‌ی وقت در سفرش در ولایت فاریاب به مردم وعده سپرد که اسفالت سرک میمنه-بلچراغ و میمنه-گرزیوان را به بودجه شامل می‌کند اما این گفته‌ها در عمل پیاده نشد.
راه مواصلاتی چهار ولسوالی این ولایت با هم پیوسته است که از خراب‌ترین راه‌های مواصلاتی در این ولایت به‌شمار می‌رود و این راه مردم را به ستوه آورده است. بنابر ناچاری، مردم برای رسیدن به مرکز ولایت این مسیر را طی می‌کنند.
بلچراغ
این ولسوالی ۵۰ کیلومتر از شهر میمنه، مرکز ولایت فاریاب فاصله دارد. راه مواصلاتی‌اش از دیگر ولسوالی‌های یاد شده نسبتا خوب است. باری مسیر این ولسوالی هموارکاری شده بود، اما بنابر بی‌توجهی، دوباره این مسیر تخریب شده و در وقت‌های بارندگی به یکی از خراب‌ترین راه‌ها تبدیل می‌شود.
گرزیوان
این ولسوالی بیش از ۸۰ کیلومتر با شهر میمنه فاصله دارد که از دو مسیر ولسوالی‌های پشتونکوت و بلچراغ به شهر میمنه وصل است. راه مواصلاتی این ولسوالی از مسیر ولسوالی پشتونکوت، از «پشته» کوه‌ها است و از مسیر ولسوالی بلچراغ، بیشتر از دریاچه و آب می‌گذرد.
باشندگان ولسوالی گرزیوان با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند و از دو مسیر منتهی به شهر میمنه شکایت کرده و این مسیرها را پرخطرترین راه‌های مواصلاتی عنوان می‌کنند.
محمداکرم، یکی از بزرگان ولسوالی گرزیوان می‌گوید راه یک‌ونیم‌ساعته‌ی گرزیوان-میمنه را بنابر خرابی راه به شش ساعت طی می‌کنند و کرایه‌ی دو الی سه چند نیز به موترداران می‌پردازند.
مسیر گرزیوان که از ولسوالی پشتونکوت به شهر میمنه می‌رسد، نزدیک‌تر از مسیر ولسوالی بلچراغ است اما در فصل بارندگی و تابستان پرخطر است. چون این مسیر سراسر از تپه‌های خاکی و سنگی که مشهور به «پشته» است، می‌گذرد. در فصل بارندگی و زمستان گل و یخبندان و در تابستان خاک، این مسیر را بروی مردم می‌بندد.
به‌گفته‌ی وی، مسیر ولسوالی گرزیوان که از ولسوالی بلچراغ می‌گذرد خراب‌ترین راه است و موترهای که در مسیر رفت‌وآمد دارند در یک سال استهلاک می‌شوند؛ چون این مسیر سراسر سنگ و دره و آب میباشد.
«ما هم در زمان پیش از طالبان و هم حالا از نبود راه با مشکلات زیادی روبه‌رو هستیم. در واقع ما هیچ راهی نداریم. در زمستان، بهار و تابستان از پشته گذشته نمی‌توانیم. در فصل‌های زمستان و بهار به‌خاطر یخبندان و گل و در تابستان به‌خاطر خاک از این مسیر گذشته نمی‌توانیم.»
از سویی هم، باشندگان ولسوالی گرزیوان در سرما و برف‌باری چند روز گذشته در شرایط بد از جمله مسدود شدن راه مواصلاتی میمنه-گرزیوان و مسدود شدن راه‌های میان روستاها روبه‌رو شده‌اند که بنابر سردی هوا دو تن کشته شده و صدها رأس مواشی نیز تلف شده‌اند.
یکی از بزرگان این ولسوالی به روزنامه اطلاعات روز گفت که پس از آب شدن قسمتی از یخبندان و برف‌ها، سیلاب راه مواصلاتی چهار هزار خانواده را در این ولسوالی مسدود ساخت که نبود اسکواتور سبب شد که راه‌های مسدود شده پاک‌کاری نگردند.
«سیلاب، یخ و برف‌ها را به دروازه‌های مردم جمع کرده که آنان حتا نتوانستند از خانه‌های‌شان بیرون شوند. در این ولسوالی هیچ اسکواتور پیدا نمی‌شود که راه‌ها را از وجود یخ‌ها و برف پاک کنیم. حتا حیوانات ما از خانه بیرون شده نتوانستند.»
گرزیوان یکی از ولسوالی‌های است که با داشتن مناظر طبیعی و تفریحی سالانه صدها گردشگر را از هر نقطه به‌ویژه ولایت‌های شمالی به خود جذب می‌کند، اما نبود و خرابی راه مواصلاتی مشکلاتی است که مانع سفر گردشگران به این ولسوالی می‌شود.
کوهستان (لولاش و بندر)
ولسوالی کوهستان که حکومت سرپرست طالبان آن را به دو ولسوالی لولاش و بندر تقسیم کرده است، ۱۳۰ کیلومتر از شهر میمنه فاصله دارد. راه مواصلاتی این ولسوالی به‌روی موترها -شش ماه سال- بنابر برف‌باری در بلندای تیربند ترکستان مسدود می‌شود. همین اکنون نیز راه مواصلاتی این ولسوالی مسدود است.
مردمان این ولسوالی شش ماه سال را با مرکب و اسپ رفت‌وآمد دارند و بیماران عاجل را نیز از قله‌ی تیربند ترکستان با اسپ انتقال می‌دهند و در اکثر مواقع بیماران‌شان در مسیر راه جان می‌دهند.
گل‌محمد، یکی از باشندگان ولسوالی کوهستان فاریاب به روزنامه اطلاعات روز گفت که مردم ولسوالی کوهستان محروم‌ترین مردم در سطح فاریاب است که بنابر نبود راه‌های مواصلاتی همه ساله مدت شش ماه در خانه‌های‌شان زندانی می‌شوند.
وی می‌گوید بزرگ‌ترین مشکل این مردم نبود راه مواصلاتی است و در کنار این مشکل بزرگ، نبود مراکز صحی، شبکه‌های مخابراتی و آب آشامیدنی از دیگر مشکلاتی است که دامنگیر این مردم محروم شده است.
«در همه دوره‌های حکومت‌ها هیچ توجهی به ما مردم کوهستان نشده است. شش ماه سال راه ما بسته می‌شود. هیچ جایی رفته نمی‌توانیم، حتا راه قریه‌به‌قریه بسته می‌شود. قریه‌های است که بنابر نبود آب آشامیدنی، در آن‌ها مردم با مشکلات جدی روبه‌رو می‌شوند.»
محمدنبی، یک تن از رانندگان ولسوالی کوهستان می‌گوید خرابی راه مواصلاتی همه ساله از باشندگان این ولسوالی قربانی می‌گیرد. سالانه چندین موتر در این مسیر چپه می‌شوند که برعلاوه‌ی آسیب مالی، جان مسافران را نیز می‌گیرد.
باشندگان این ولسوالی‌های فاریاب از حکومت سرپرست طالبان خواهان هموارکاری و جغل‌اندازی راه‌های مواصلاتی‌شان هستند.
در همین حال حمیدالله، سرپرست ریاست فواید عامه‌ی فاریاب گفته است که طبق دستور عبدالسلام حنفی، معاون اداری رییس‌الوزرای طالبان، سرک میمنه الی کوهستان سروی و به وزارت فواید عامه پیشنهاد شده است. به‌گفته‌ی وی، بازسازی راه مواصلاتی دیگر ولسوالی‌های دشوارگذر فاریاب نیز به بودجه پلان انکشافی سال آینده شامل می‌شود.