مولوی ندامحمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی «امارت اسلامی طالبان» به بامیان سفر کرد. وی که تخصصاش در پراندن پلها و جاسازی بشکهی زرد در ساختمانهای عامالمنفعه میباشد، هدفش را از این سفر چکر علمی اعلام نمود.
این مقام «امارت اسلامی» در نشستی که با استادان دانشگاه بامیان داشت، اعلام نمود که وظیفهی یک استاد دانشگاه تنها این نیست که دو جمع دو چهار میشود را به دانشجویان یاد بدهد، بلکه برای فعلا اساسیترین وظیفهی یک استاد این است که متوجه افکار دانشجویان باشد و اجازه ندهد یک دانشجو به سبک غربیها فکر کند. وی خطر تفکر را بالاتر از خطر بشکههای زرد عنوان کرد و علاوه نمود که افغانستان در حال حاضر به صد پدرلعنتی تاب بشکههای زرد را میآورد و نیاز به قدرت تخریبی تفکرات منحرفانه ندارد.
مولوی ندیم بر حسب تربیت نیکوی میهنی به کسی دیگری اجازه نداد سخن بگوید و در ختم مجلس از حضار خواست برای شادی ارواح گذشتگان مولوی ندیم هر نفر پنج صلوات عنایت کنند و صلوات پنجم را خیلی غرا عنایت کنند.
وزیر تحصیلات خالی «امارت اسلامی» در ختم نشست از بوداهای بامیان دیدن نمود. وی وقتی در پیشگاه بوداها رسید، اشک حسرت از چشمانش جاری شد، طوریکه با گوشهی لنگیاش بارها آن را پاک نمود. هیأت همراهش فکر میکرد او بهخاطر منفجرکردن بوداها متأسف شده، اما قبل از اینکه کسی دلیل اشکریختن وی را بپرسد، خودش دهان باز کرد و گفت: «کاش این مجسمههای غولپیکر سالم میبودند. چه یک میله میشد همراه این مجسمهها. پنجاه-شصت تا بشکه در هر کدام جاسازی میکردیم و انفجار میدادیم. چه کیفی میکرد به والله. اما افسوس صد افسوس که این افتخار نصیب ما نشده و البت تقدیر الهی بر همین بوده.»
مولوی ندیم در آخرین ساعات این چکر علمی قول داد که بهزودی یک موزیم بشکههای زرد در بامیان افتتاح کند و نیز از استخبارات «امارت اسلامی» در بامیان خواست که با استادان دانشگاه بامیان در قسمت کنترل افکار دانشجویان همکاری همهجانبه بکند.
وی با آرزوی یک آیندهی بشکهآمیز برای بامیانیان این چکر علمی را به پایان رساند.