شماری از زنان عضو «تیم اتحاد و همبستگی زنان افغانستان» در ولایت پروان به کشته‌شدن زینب عبداللهی در غرب کابل و همچنین رهانشدن عالیه عزیزی در هرات، دست به اعتراض زده و تأکید کرده‌اند که نمی‌خواهند تحت اسارت طالبان زندگی کنند.
زنان معترض در شعارهای‌شان، مرگ زینب را برای افغانستان ضایعه دانسته و همچنین عفو عمومی طالبان را به‌خاطر رهانشدن عالیه عزیزی زیر سئوال بردند. در یکی از شعارهای این زنان معترض آمده است: «وجدان‌ها خاموش است، پنبه‌ها در گوش است».
زینب عبداللهی شامگاه پنج‌شنبه‌ی هفته‌ی گذشته در دشت‌برچی شهر کابل در یک ایست بازرسی طالبان توسط نیروهای این گروه کشته شد.
عالیه عزیزی، مدیر بخش زنان زندان هرات است که حدود چهار ماه قبل مفقود شده و تاکنون از سرنوشت‌اش خبری نیست. خانواده او می‌گویند، عالیه در زندان است؛ اما طالبان این ادعا را تکذیب می‌کنند.
از سوی هم، زنان معترض در پروان در گردهمایی اعتراضی امروز (دوشنبه، ۲۷ جدی) که «بنا بر تهدیدات امنیتی» در فضای بسته برگزار شده، شعارهایی چون «نان نان برای گرسنگان»، «محدودشدن آزادی، عامل این بربادی»، «آزادی بیانم، بی‌تو زنده نمانم»، «خاک پاکم را گرفتی، کار و نانم را نگیر» و … را سر داده‌اند.
زنان معترض می‌گویند که از حق‌شان دفاع می‌کنند. آنان تأکید کرده‌اند که محدودیت‌های طالبان را نمی‌پذیرند و نمی‌خواهند تحت اسارت این گروه زندگی کنند. به‌گفته‌ی آنان، حق آزادی و حق تحصیل از حقوق اساسی‌شان است و این حقوق را می‌خواهند.
این درحالی است که اعتراضات زنان در برابر عملکردهای طالبان و محدودیت‌های وضع‌شده از سوی این گروه افزون بر کابل، در برخی ولایات دیگر نیز گسترش یافته است. طالبان در پنج ماه گذشته محدودیت‌های زیادی را در برابر زنان وضع کرده و از کار و آموزش نیز محروم کرده‌اند.