یک جوان در ولایت دایکندی در اعتراض به آنچه که توزیع ناعادلانه کمک‌های بشردوستانه می‌خواند، در یک حرکت نمادین کیلومترها مسافت را با پای برهنه در میان برف طی کرده است.
او احسان نام دارد و باشنده‌ی ولسوالی شهرستان ولایت دایکندی است. احسان می‌گوید که میزان کمک‌های بشری در این ولایت نسبت به سایر ولایت‌ها اندک و ناچیز است.
احسان همچنین می‌گوید که مسئولان نهادهای امدادرسان و مقام‌های محلی طالبان نیز با برخورد تبعیض‌آمیز، کمک‌ها را به بستگان خود توزیع می‌کنند و به افراد مستحق نمی‌رسند.
او به روزنامه اطلاعات روز گفت: «خانواده‌هایی وجود دارند در این شب‌های سرد نه نانی برای خوردن دارد و نهسوخت برای گرم شدن.»
ساکنان ولایت دایکندی می‌گویند که با حاکمیت طالبان دامنه‌ی فقر در این ولایت به شدت افزایش یافته‌اند؛ اما کمک‌های اندک به این ولایت می‌رسد.
بسبیبی ۴۵ ساله می‌گوید که او نان‌آور خانواده‌ی شش نفری است و در وضعیت بدی اقتصادی قرار دارد؛ اما هیچ کمکی دریافت نکرده است. با این حال، او به اطلاعات روز گفت که به دروازههای نهادهای کمک‌رسان و حکومتی مراجعه کرده؛ اما پاسخ منفی دریافت کرده است.
این بانو می‌گوید که نهادهای امدادرسان در شناسایی افراد مستحق توجه ندارند و کمک‌ها براساس شناخت و واسطه توزیع می‌شود.
پیش از این هم انتقادهایی درباره‌ی روند توزیع کمک‌های بشری در ولایت دایکندی مطرح شده بود. پیشتر شماری از فعالان حقوق زن در این ولایت نسبت به توزیع «ناعادلانه کمک‌های بشردوستانه» اعتراض کرده و خواستار شفافیت در این روند شده بودند. در سایر ولایت‌ها نیز چنین انتقادهایی وجود دارد.
روی‌کارآمدن طالبان که منجر به قطع کمک‌های خارجی و وضع محدودیت مالی شد، اقتصاد افغانستان را که به حمایت‌های خارجی وابسته بود، با فروپاشی کامل مواجه کرده است.
گفته می‌شود در حال حاضر بیش از ۹۰ درصد مردم افغانستان زیر خط فقر قرار دارند و همچنین بیش از نیمی از جمعیت کشور با گرسنگی شدید مواجه‌اند.
به گفتهی نهادهای کمک‌رسان، نیاز به کمک‌های بشردوستانه در افغانستان، نسبت به سال گذشته میلادی ۳۰ درصد افزایش یافته است.