حسن ادیب
مرکز آموزشی «دانش‌سرای کانکور» در غرب کابل، بسته شد. این آموزشگاه، در بخش آمادگی کانکور یکی از آموزشگاه‌های برجسته‌ی غرب کابل بود.
ناظرحسین حسین‌پور، مؤسس مرکز آموزشی دانش‌سرای کانکور میگوید که حدود بیشتر از یک‌ونیم سال می‌شود که این مرکز تأسیس شده بود. به گفته‌ی حسین‌پور، تا پیش از امسال «به‌طور متوسط روزانه حدود ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ دانش‌آموز، اعم از دختران و پسران در این مرکز آموزشی درس می‌خوانده‌اند».
امسال اما با تسلط طالبان بر کابل و ناامیدی و نگرانی و افزایش فقر، حدود ۶۰ درصد دانش‌آموزان دیگر به درس‌های‌شان ادامه نداده‌اند و صندلی‌های‌شان خالی مانده‌اند.
آن عده دانش‌آموزان کمی هم که می‌آمده‌اند با مشکل فقر مواجه بوده‌اند. علاوه بر آن، اگر قرار بر این می‌شده است که صنوف دختران و پسران جدا شوند نیز به مشکلات مسئولین افزوده می‌شده است.
جداکردن صنوف درسی دختران از پسران، برای مسئولین آموزشگاه اما علاوه بر این‌که تبعیض جنسیتی به حساب می‌آمده است، مشکلات اقتصادی و زمانی هم داشته است. از جمله، به دلیل دو برابرشدن صنف‌های دخترانه و پسرانه، مسئولین یا باید اساتیدشان را دو برابر می‌کردند و یا هم دو برابر وقت می‌گذاشتند تا به هر کدام از صنف‌های پسران و دختران، جدا جدا درس بدهند.
با این تعداد کم دانش‌آموزان و با این هزینه‌ی حداقلی‌یی که مسئولین از دانش‌آموزان می‌گرفته‌اند، این آموزشگاه دیگر نمی‌توانسته به راه خودش ادامه بدهد.
حسین‌پور میگوید به همین دلایل مرکز آموزشی دانش‌سرای کانکور بسته می‌شود و حدود بیشتر از ۶۰ درصد اساتید این آموزشگاه نیز مجبور شده‌اند که ترک وطن کنند. دیگر ادامه‌ی زندگی در کابل برای بیشتر از نصف اساتید این آموزشگاه بسیار دشوار است و آنان تصمیم گرفته‌اند که خانه‌ی امید و آموزش خویش را رها کنند و در مسیر مهاجرت راه بیفتند.
حسین‌پور، که مؤسس مرکز آموزشی دانش‌سرای کانکور است، بیشتر از یک‌دهه است که در کابل، آمادگی کانکور تدریس کرده است. در آموزشگاه‌های کوثر، موعود و دانش‌سرای کانکور، آموزگار مضامین ساینسی بوده است. او در سال‌های ۱۳۹۶ و ۱۳۹۹ شاهد دو بار انفجار و انتحار در آموزشگاه کوثر بوده است. از همان زمان هم تأثیر ناامنی بر مراکز آموزشی را حس کرده است. میگوید بار دوم که در آموزشگاه کوثر انفجار شد، ۴۴ کشته و بیشتر از ۸۰ زخمی داشته است. این تعداد قربانی، همان زمان هم بر دانش‌آموزان و هم بر اساتید تأثیر عمده‌ای بر جا گذاشته بود.
پس از آن انفجارها، علاوه بر آن که تعداد چشم‌گیری از دانش‌آموزان دیگر «از ترس انفجار در صنف‌های درسی» به درس‌های‌شان ادامه نداده‌اند، کیفیت آموزش در صنف‌های درسی نیز به میزان چشم‌گیری پایین آمده بود. حسین‌پور میگوید: «دانش‌آموزان در صنف‌ها تمرکز نداشتند. همیشه حواس‌شان به وضعیت امنیتی بود. از صدای در می‌ترسیدند. حتا خودم، ۵۰ در صد از آن میزانی که باید درس می‌دادم را دیگر نمی‌توانستم درس بدهم. ذهنم آشفته بود. نگران هردم انفجار و کشته‌شدن بودیم».
پس از آن انفجارها، حسین‌پور از آموزشگاه کوثر می‌رود و مرکز جدیدی تأسیس می‌کند: دانش‌سرای کانکور. اکنون پس از یک‌ونیم سال که این مرکز بسته شده است، حسین‌پور دوباره با همان نگرانی امنیتی مواجه است. با همان دور باطل کشتار دانش‌آموزان مردم هزاره.
او می‌افزاید: «زخم‌های حادثه‌ی خونین کوثر هنوز پایان نیافته بود که حملات دیگری بر سایر آموزشگاه‌های غرب کابل صورت گرفت. آموزشگاه موعود را منفجر کردند و بعدش هم آن حمله‌ی بسیار خونین مکتب سیدالشهدا صورت گرفت.
هنوز خون آن زخم‌ها تازه بود که همین چندی پیش مرکز آموزشی ممتاز و مکتب عبدالرحیم شهید را هدف انفجار قرار دادند. این دو حمله، تقریبا ۴۰ درصد از دانش‌آموزان ما را خانه‌نشین کرد. مردم می‌ترسند و فرزندان‌شان را در آموزشگاه‌ها نمی‌فرستند. ما هم مجبور شده‌ایم که آموزشگاه را بسته کنیم و نگران اوضاع باشیم».
آموزش برای حسین‌پور مهم بوده است. میگوید یک‌دهه طول کشید تا بالاخره موارد مختلفی دست‌به‌دست هم بدهد و خانه‌ی امید و آموزش او را ببندد. از اعمِّ آن‌ها، حملات انفجاری، حملات انتحاری، مهاجرت مردم و بالاخره افزایش فقر بوده است.
کلیدواژه‌ها: غرب کابل, مراکز آموزشی, آموزشگاه‌های آمادگی کانکور, دانش‌سرای کانکور, حسین‌پور.