فعالان رسانه‌یی حکومت طالبان در توییتر هشتگی ساخته‌اند به‌نام «افغانستان متحد». اگر شما ندانید که چه کسانی این شعار را در توییتر مطرح کرده‌اند و نشر و بازنشر می‌کنند، جز این‌که با این پیام همراه شوید چه می‌کنید؟ چه کسی نمی‌خواهد شهروندان کشورش متحد باشند؟
هر کسی می‌تواند بگوید «من افغانستان متحد می‌خواهم». این خواست، در این صورتی که دارد، نیکوست. اما روشن است که در زیر این «صورت» مدلولات و جزئیات دیگری هستند که ممکن است در نزد افراد مختلف بسیار متفاوت باشند.
افغانستان متحد در نگاه و فکر یک شهروند این است:
کشوری که در آن یک قانون مدنی پیشرفته و حق‌محور حاکم است و تمام شهروندان کشور (فارغ از جنسیت، قوم، نژاد، مذهب، زبان، منطقه‌‌ی زیست و گرایش‌های سیاسی) در برابر آن قانون برابراند. کشوری که در آن تبعیض علیه هیچ یک از شهروندان مجاز نیست و جرم تلقی می‌شود. کشوری که در آن شهروندان و ولایت‌های محل زندگی‌شان به درجه یک و درجه دو و درجه سه تقسیم‌بندی نشده‌اند و از فرصت‌های برابر برای برخورداری از رفاه و آرامش بهره‌منداند. کشوری که در آن به تنوع و گوناگونی فرهنگ‌ها و آیین‌ها و ترجیحات فردی مردمان مختلف آن احترام گذاشته می‌شود. کشوری که در آن منابع قدرت، ثروت، معرفت و منزلت اجتماعی با زور در انحصار یک گروه اتنیکی قرار داده نمی‌شود. کشوری که در آن هر شهروندی حق دارد بدون بیم به تمام مناطق آن سفر کند، دست به معامله‌ی تجاری بزند و از امکانات آن بهره ببرد. کشوری که در آن تاریخ و نام یک گروه قومی بر تمام گروه‌های دیگر تحمیل نمی‌شود.
افغانستان متحد در نگاه و فکر یک شهروند دیگر این است:
کشوری که در آن یک گروه با ارعاب و خشونت قدرت سیاسی و نظامی را قبضه کرده است و سعی می‌کند تمام صداهای معترض و مخالف و متفاوت را خفه کند. کشوری که در آن یک گروه اتنیکی سرور و قیم بزرگ شمرده می‌شود و دیگران باید در کمال طوع و طاعت از او فرمان ببرد و دم نزند. کشوری که در آن همه (در سایه‌ی شمشیر و ترس جان) فقط یک شعار را تکرار کنند و هیچ‌کسی حق ندارد نفس بکشد. کشوری که در آن زنان پشت دیوارها زندانی می‌شوند و از تمام حقوق انسانی و مدنی خود محروم. کشوری که هرچه امیرالمؤمنینش گفت، همان سخن آخر است و دیگر نیازی به گفت‌وگو و تفکر و رأی‌زنی ندارد. کشوری که از کران تا کرانش همگان متحدانه خون دل می‌خورند، با شکم گرسنه می‌خوابند، با تشویش و اضطراب از خانه بیرون می‌آیند، با سکوت و وحشت راه می‌روند و با درد و دریغ به آینده‌ی تاریک خود نگاه می‌کنند. کشوری که حاکمان و گردانندگانش سواد علمی ندارند و فکر می‌کنند شریعت پاسخگوی تمام نیازهای جامعه‌ی بشری است. کشوری که دانشگاهش محل پخش تعصبات دینی است، دادگاهش محل بیداد، پولیسش مأمور آزار مردم و مبلغش مروج خشک‌مغزی و نادانی.
طالبان از کدام نسخه‌ی افغانستان متحد سخن می‌گویند؟