خلیل‌زاد هرقدر هم که خود را در جریان بازگشت طالبان به قدرت و فروپاشی نظام جمهوریت دست‌وپابسته نشان دهد، یک واقعیت را نمی‌تواند انکار بکند و آن این است: هیچ کس در دولت امریکا او را مجبور نساخته بود که در جریان تحویل قدرت به طالبان چراغدار و پیشقراول باشد. او خود انتخاب کرده بود که این روند را تسهیل کند. کامیاب هم شد. کامیاب در ویران کردن امید و آینده‌ی مردمی که می‌گفت دوست‌شان دارد؛ موفق در بازگرداندن وطنی که می‌گفت جای خاصی در قلبش دارد به عصر ظلمت. او می‌توانست به دولت خود، امریکا، بگوید که برایش دشوار است چنین ماموریتی را بپذیرد. آن وقت، اگر می‌گفت از پدید آمدن وضعیت فعلی افغانستان ناراحت و ناراضی است، مردم افغانستان سخن او را بیشتر پذیرفتنی می‌یافتند.