اطلاعات روز: یک نهاد تحقیقاتی و مطالعاتی می‌گوید پایین بودن سطح آگاهی مردم و نداشتن آگاهی کافی در مورد عوامل مرض لشمانیا از عوامل عمده‌ی شیوع این مرض در شهرک اتفاق در غرب شهر کابل است.
شهرک اتفاق در ناحیه‌ی سیزدهم شهر کابل موقعیت دارد و از سه سال بدین‌سو باشندگان آن از شیوع مرض لشمانیا به‌شدت رنج می‌برند. «سازمان تحقیقاتی و مطالعاتی پرسش» میزان آگاهی باشندگان این ناحیه نسبت به مرض لشمانیا، تلاش‌ها برای درمان آن، عوامل و پیامدهای آن را ارزیابی نموده و می‌گوید «با وجود شیوع مرض لشمانیا در سه سال گذشته در این ناحیه، آگاهی مردم نسبت به این مرض بسیار پایین است. مردم محل تنها با نام و علایم این مرض آشنایی دارند.»
لشمانیا یک مرض ویروسی/پرازیتی است که فرد مبتلا را به‌شدت آسیب می‌زند. این ویروس از حیوانات به‌واسطه‌ی یک پشه که ناقل آن است، به انسان انتقال می‌یابد و در نتیجه‌ی آن، غالباً اثر و داغی روی جلد انسان مریض بر جا می‌گذارد.
یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که مردم ساکن در این شهرک به‌صورت درست نمی‌دانند که چه عوامل و بسترهایی باعث گردیده است تا این مرض گسترش و شیوع یابد. مردمان این ساحه باور دارند که وجود زباله‌ها به‌شکل بی‌رویه، فاضلاب، مرداب، گاوداری، کشتارگاه و خاک منطقه از جمله زمینه‌های بالقوه‌ی گسترش این مرض به‌شکل سرسام‌آور است.
مردمان ساکن در این شهرک «کشتارگاه» را عمده‌ترین زمینه‌ی رشد و نموی پشه‌های خاکی لشمانیا گفته‌اند. در این تحقیق آمده است که نداشتن آگاهی کافی مردم از زمینه‌های رشد عامل این مرض، باعث گردیده تا هیچ اقدام پیش‌گیرانه‌یی از سوی مردم روی دست گرفته نشود.
علاوه براین یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که فقر فاحش در این ساحه باعث گردیده تا دامنه‌ی این مرض هرچه بیشتر وسعت پیدا کرده و باشندگان بیشتری را دچار این مرض سازد. در این تحقیق آمده است: «فقیر بودن مردم محل باعث شده است که آن‌ها نتوانند به‌طور درست به مریضان‌شان در اسرع وقت رسیدگی کنند و باعث کاهش اضرار مرض و دوام آن شوند.»
با وجود آن‌که دولت در تاریخ 10 جوزای سال جاری یک کلینیک مبارزه با مرض لشمانیا را در این شهرک ایجاد کرد، اما باشندگان محل اذعان داشته‌اند که با وجود مراجعه‌ی مکرر مردم به نهادهای دولتی ذیربط، حکومت تا حدود یک ماه قبل هیچ‌نوع خدمات صحی‌یی را طی سال‌های گذشته برای مردم محل ارائه نکرده است. در این زمان طولانی، مراجعه به دواخانه‌های شخصی و استفاده از دواهای خانگی یگانه امکاناتی بوده‌اند که مردم محل به آن دسترسی داشته‌اند.
همچنان در بخشی از این تحقیق آمده است، از آن‌جایی‌که فاصله‌ی شفاخانه‌ی لشمانیای دارالامان و شهرک اتفاق زیاد است، برای خیلی از خانواده‌های فقیر که چندین عضو مریض از یک خانواده داشته‌اند، مراجعه‌ی مکرر به شفاخانه از هر لحاظ چالش بر‌انگیز بوده است. به‌خصوص از لحاظ اقتصادی، چون غالب باشندگان این محل را کارگران تشکیل می‌دهند که پایین‌ترین سطح درآمد اقتصادی را دارند.
باشندگان این ساحه به هیچ نوع خدمات صحی دولتی دسترسی ندارند و مراجعه به مراکز درمانی خصوصی از لحاظ اقتصادی برای باشندگان این شهرک بسیار سنگین است و مردم توان پرداخت آن‌را ندارند.
پیامدهای شیوع مرض لشمانیا بالای مردم
سازمان تحقیقاتی و مطالعاتی پرسش در بخش پیامدهای شیوع این مرض نوشته است که در بخش اجتماعی اطفال و زنان بیشترین قربانیان مرض لشمانیا را تشکیل می‌دهند زیرا آنان بیشتر از مردان در منطقه هستند. از آن‌جایی که مردان از طرف روز بیرون از ساحه برای کار می‌روند و فقط از طرف شب در ساحه هستند، نسبت به اطفال و زنان آسیب کمتر دیده‌اند.
یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که پیامدهای این مرض برای زنان و اطفال سنگین بوده است تا آن‌جا که در اکثر موارد آن‌ها از بودن زخم در صورت‌شان احساس شرم می‌کنند و تلاش می‌کنند کمتر در جمع حاضر شوند.
افراد مصاب به این مرض از بودن لکه و داغ در صورت یا جلدشان احساس شرم می‌کنند و می‌پندارند که داغ می‌تواند در روابط آن‌ها با دیگران تعین‌کننده باشد، به‌ویژه در امر ازدواج!
همچنان یافته‌های این تحقیق در بخش پیامدهای اقتصادی این مرض نشان می‌دهد که مرض باعث اخلال برنامه‌های شغلی مردم شده و تداوی برای‌شان سخت دشوار بوده است. چون اکثر باشندگان این ساحه فقیر‌اند و غالباَ از یک خانواده بیش از یک نفر مبتلا به لشمانیا وجود دارد، بنابراین توان پرداخت هزینه‌ی تداوی آن در مراکز درمانی خصوصی برای باشندگان این ساحه مقدور نبوده است.
این تحقیق پیشنهاد می‌کند که حکومت و سازمان‌های ملی و بین‌المللی صحت در کنار شفاخانه‌یی که جدیداً از سوی حکومت ایجاد شده، می‌تواند اقدامات پیش‌گیرانه را نیز روی دست گیرد. افزون بر این، خانواده‌ها و افرادی که به‌واسطه‌ی مگس گزیده می‌شوند، هرچه عاجل به مرکز صحی مراجعه کنند.
