کمیتهی زنان «شورای عالی صلح افغانستان» کمپاین سراسری یکماهه را زیر عنوان «صدای زنان افغان برای صلح و آشتی» در کابل و ولایتها به راه انداخته است. در این کاروزار قرار است حدود 300 هزار زن افغان طومار صلح را امضا کنند.
زنان شورای عالی صلح افغانستان میگویند، بزرگترین ضرر و زیان مالی و جانی جنگ را زنان این کشور تحمل میکنند، به همین دلیل این کمپاین برای مقابله با جنگ به راه انداخته شده است. سارا سرخابی، عضو شورای عالی صلح افغانستان روز شنبه (12 دلو 1392) در نشستی که در این رابطه در کابل برگزار شد، گفت: «تقریبا یک هفته میشود که کمپاین ما شروع شده است. اعضای زن شورای عالی صلح به چهار تا پنج ولایت سفر میکنند».
صلحی که به دست نیامد
حکومت افغانستان در سال 1389 لویه جرگهی مشورتی صلح را در کابل برگزار کرد که نتیجهی آن تشکیل شورای عالی صلح بود. این شورا اما پس از چهار سال تلاش، هنوز نتوانسته زمینهی گفتوگو با مخالفان مسلح دولت افغانستان را فراهم نماید. برهانالدین ربانی، رییس پیشین این شورا توسط یک پیامآور صلح که ظاهرا از کویتهی پاکستان آمده بود، کشته شد.
بزرگترین امید شورای عالی صلح برای آغاز مذاکرات صلح با طالبان، دیدار با ملا عبدالغنی برادر بود که با تقاضای حکومت افغانستان از زندان پاکستان آزاد شد، اما وقتی رییس شورای عالی صلح به ملاقات ملا برادر به پاکستان رفت، تنها یک دقیقه وقت داشت که با او دیدار کند. گفته میشود که در این یک دقیقه ملا برادر خواب بود و عملا ملاقات نتیجهای در پی نداشت.
حالا کمیتهی زنان شورای عالی صلح میگوید، از طریق جمعآوری امضا میخواهد پیام زنان را به حکومت افغانستان، جامعهی جهانی و «جنگسالاران» برسانند. «جنگسالاران» اصطلاحی است که برخی افراد از آن برای اشاره به افراد مسلح غیرمسئول استفاده میکنند.
منظومه نعیمزوی، عضو دیگر شورای عالی صلح گفت، هدف این کمپاین، پایان دادن به جنگ است: «این یک کمپاین ملی است و معنای آن این است که همهی زنان افغان صدایشان را برای صلح بلند میکنند. این در واقع حمایت زن و مرد از پروسهی صلح میباشد».
زنان، قربانیان اصلی جنگ
کمیتهی زنان شورای عالی صلح به این باور است که زنان افغانستان هرگز جنگ نمیخواهند و با این کمپاین میخواهند به جهانیان بفهمانند که از جنگ بیزارند. خانم سرخابی گفت: «چون زن در جنگ زیاد ضربه دیده، از جنگسالاران و از جنگافروزان خواهش میکند که به حال زن افغان دل بسوزانند. دیگر اینها جنگ نمیخواهند، این جنگها افغانها، مخصوصا زنان را تباه ساختند».
کمیتهی زنان شورای عالی صلح میگوید، 12 سال پیش زنان در کنج خانههای خود زندانی بودند و از تمام حقوق اساسی مانند حق تعلیم، حق کار و حق مشارکت سیاسی و اجتماعی محروم نگه داشته شده بودند. به باور این کمیته، حالا زنان افغانستان حداقل در شهرها میتوانند مکتب بروند، تحصیل کنند و از حقوق سیاسی-اجتماعی خود برای بهبود اوضاع استفاده نمایند.
خانم سرخابی افزود: «آیا یک زن به روی صحنه حاضر بود؟ آیا به حیث یک معلم یک زن حاضر بود؟ هیچکسی نبود. در مکتبها اسبها را بسته میکردند». این کمپاین از حالا شروع شده و قرار است تا آخر ماه دلو ادامه یابد. زنانی که در مکتبها، ادارههای دولتی و غیردولتی کار میکنند، برای صلح امضا خواهند کرد. «دویچه وله»