این روزها هشتگ «من اعتراض دارم» در فیسبوک داغ است. صدها زن و مرد از داخل و خارج افغانستان در اعتراض به تبعیض جنسیتی و در پیوند به مشکلات زنان در جامعهی افغانستان اعتراض کرده اند.
شیما سروش فعال حقوق زن و یکی از کارگزاران این کارزار در گفتوگو با روزنامهی اطلاعات روز گفت، در آستانهی هشتم مارچ روز همبستگی جهانی زن، شماری از فعالان زن در کابل گرد آمدند و این کارزار را راه انداختند. او معتقد است که بهجای تجلیلهای نمادین از روز جهانی زن مثل اعطای گل و چادر به زنان، خوب است که زنان اعتراض کردن را یاد بگیرند و برای دسترسی به حقوق قانونی و شرعی خود دادخواهی کنند.
به گفتهی خانم سروش هدف از راهاندازی این کارزار، ایجاد روحیهی اعتراضی در میان زنان افغان است.
وی میافزاید، بسیار جای خوشحالی است که تعدادی از مردان نیز به این کارزار پیوسته و از زنان حمایت کردهاند.
ظرف دو-سه روزی که از آغاز این کمپاین میگذرد صدها زن و مرد از داخل و خارج افغانستان به این کارزار پیوستهاند و در برابر رفتارهای زشت اجتماعی که علیه زنان اعمال میشود عتراض کردهاند.
مینا رضایی از پیشگامان این اعتراض نوشته است: «من اعتراض دارم به تبعیض در برابر زن و مرد. من اعتراض دارم به آزار و اذیت همیشگی زنان. اعتراض دارم به فروش زنان. اعتراض دارم به ناموسپنداشتن زن. اعتراض دارم به لتوکوب زنان. اعتراض دارم به نابرابری بین فرزندان پسر و دختر. اعتراض دارم به ضعیف پنداشتن زن. اعتراض دارم به سرکهایی که شبها از آن مردان است. اعتراض دارم به زنهای ضعیفی که بهعنوان نماد و سمبول در مقامهای بلند دولتیاند و تمام زنان قوی را زیر سوال میبرند. اعتراض دارم به تمام قسمتهای دین که زن را ضعیف و پستتر از مرد و گاها نجس میداند. اعتراض دارم به تمام سنتهایی که زنها را ضعیف میپروراند. من اعتراض دارم به وضعیت موجود برای زنان در افغانستان. من اعتراض دارم به زنانی که برای حقشان باید مبارزه کنند و نمیکنند.»
وحید عمر سفیر افغانستان در ایتالیا که به این کارزار پیوسته نوشته است: «من اعتراض دارم به مردان روشنفکری که زنهای خود را در خانه محصور میکنند ولی در تعامل و آمیزش با زنهای دیگر برای خود محدودیتی نمیبینند. من اعتراض دارم که اولین حق زن که حق داشتن نام و هویت مستقل است در جامعهی ما پامال است. من اعتراض دارم که در کارت عروسی نام عروس را نمینویسند. من اعتراض دارم که حتا وقت مرگ زن از نام و هویتش میشرمند و در اعلان فوتی فقط والدهی فلانی جان مینویسند. در مجموع، من به اپارتاید جنسیتی و تظاهر به روشنفکری کاذب که در جامعهی ما رایج است اعتراض دارم.»
منیره یوسفزاده سخنگوی ارگانهای محل نوشته: «اگر به تبعيض جنسيتي موجود در جامعهمان اعتراض داريد، با ما در اين كمپاين همگام شويد. من اعتراض دارم؛ به مراكز تعليمي مملو از تبعيض جنسيتيمان! به زناني با باور مردانهشان! به تحقيرها و توهينهايي كه شامل اندام زنانه ميشود! و به شخصيتكشيهاي طالبمآبانه!»
ریحانه آزاد نمایندهی محلس نوشته: «من به تمام قوانين و رفتارهايي كه زن را ضعيف ميپندارند، اعتراض دارم. به تمام باورهايی كه حقوق انساني ما را معامله ميكنند، اعتراض دارم و اين اعتراض و مبارزه تا برابري جنسيتي ادامه دارد.»
سهیلا حسرت نظیمی خبرنگار تلویزیون آشنا صدای امریکا نیز نوشته است: من به این اعتراض دارم که در تمدن جهانی امروز، در جامعهی ما هنوز دختران را در برابر طویانه میفروشند، کودکان دختر که هنوز به بلوغ نرسیدهاند را به شوهر میدهند، دختران به بد داده میشوند. من اعتراض دارم بر اینکه دختران از آموزش محروم میشوند. من اعتراض دارم بر اینکه برای مادران بهموقع کمکهای صحی نمیرسد. من اعتراض دارم که زنان نیمی از پیکر جامعه محسوب نمیشوند و در آبادی کشور برایشان سهم داده نمیشود.»
یلدا رویان فعال حقوق زن هم چنین نوشته است: «من اعتراض دارم به تو که در مورد خصوصیترین اعضای بدن یک زن در خیابان صحبت میکنی. به تویی که هنگام عصبانیت طرف مقابلت را بهنام زن، خواهر و مادرش فحش میدهی. و به تویی که هنگام عبور از کنار یک زن، بدنش را لمس میکنی… .»
برخی بانوان در برابر نبود امنیت جسمی، روانی و شغلی برای زنان در محیط کار اعتراض کردهاند. نیلوفر لنگر سخنگوی وزارت شهرسازی و مسکن نوشته است: «من اعتراض دارم به نبود امنیت جسمی، روانی و شغلی برای زنان در محیط کار، به سهلانگاری در پیگیری قضایای خشونت علیه زنان در نهادهای عدلی و قضایی و به مشروعیت تعدد زوجات و ازدواجهای زیر سن و اجباری.»111
زهرا سپهر وکیلمدافع، مشخصا در برابر بند دوم مادهی 39 قانون منع خشونت علیه زنان اعتراض کرده است. بر اساس این ماده متضرر اگر در هر مرحلهیی از تعقیب عدلی (کشف تحقیق، محاکمه و محکومیت) از شکایت خود منصرف شود، رسیدگی به دعوا و تطبیق جزا متوقف میشود.
خانم سپهر نوشته: «قربانیان زیادی تحت فشار و اکراه و از ترس از ادامهی دعوا میگذرند و فرد متهم و مجرم آزادانه بدون هیچ مجازاتی وارد اجتماع میشود. پس تامین نظم اجتماعی چه میشود، تکلیف زنان بینیبریده، سرتراشیده، معلولشده و… که در بحران روانی شدیدی بهسر میبرند، چه میشود، پس این عدالت کجاست که قربانی با درد میمیرد و مجرم با زورش آزادانه میگردد؟»
حالا تمامی نوشتهها و اعتراضهایی که با هشتگ «من اعتراض دارم» به صورت فردی در فیسبوک منتشر میشود در صفحهی ویژهیی که برای این کارزار ساخته شده نیز نشر میشود.