اطلاعات روز: گزارش مشترک صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) و وزارت معارف افغانستان نشان می‌دهد که نصف کودکان افغانستان از رفتن به مکتب باز مانده‌اند.
این گزارش می‌گوید که جنگ‌های دوامدار و وخامت اوضاع امنیتی طی سال‌های اخیر، فقر و تبعیض گسترده سبب شده تا دست‌آوردهای تعلیمی میان سال‌های 2002 الی 2016 به‌شدت کاهش یابد.
این گزارش که زیر نام «مطالعه اطفال بازمانده از مکتب در افغانستان» تهیه شده، امروز (یک‌شنبه، 13 جوزا) در کابل منتشر شد.
گزارش می‌گوید که تقریباً نصف (3.7 میلیون) کودک بین سنین 7 الی 17 سال در افغانستان از مکتب باز مانده‌اند.
در گزارش آمده که از سال 2002 بدین‌سو برای نخستین بار میزان کودکان بازمانده از مکتب به‌دشت افزایش یافته و دلایل آن بدتر شدن اوضاع امنیتی در سراسر کشور، فقر گسترده و تبعیض علیه دختران بوده است.
دختران حدود 60 درصد جمعیت بازمانده از مکتب را تشکیل می‌دهند که در ولایت مختلف این درصدی تفاوت دارد و در ولایت‌های قندهار، هلمند، وردک، پکتیکا، زابل و ارزگان به 85 درصد می‌رسد.
در این گزارش، بیجاشدن از محل سکونت اصلی، ازواج در کودکی، کمبود آموزگاران زن، کمبود امکانات مکاتب و ناامنی از عوامل بازماندن کودکان از مکاتب گفته شده.
آدیل خضر، نماینده یونیسف در افغانستان گفته: «وضعیت کنونی را زمانی نمی‌توان به‌عنوان گزینه‌ی بهتر برای افغانستان تلقی نمود که ما نتوانیم هر طفل را از حق آموزش برخوردار نماییم. هرگاه اطفال به مکتب نروند، در آن صورت میزان خطرات چون؛ سوء استفاده، بهره‌برداری و استخدام نزد آن‌ها خیلی‌ها بلند میباشد.»
خانم خضر آمار بازمندن کودکان از مکاتب را نگران کننده خوانده و افزوده که در مقابل در این عرصه امیدهای نیز به چشم می‌خورد.
او از تصمیم دولت افغانستان در راستای اولیت‌بندی و اعلام 2018 به‌عنوان سال معارف حمایت و قدردانی کرده است.
گزارش پیشنهاد کرده که برای فایق آمدن بر این مشکلات، فرصت‌های آموزش مقدماتی، آموزش‌های مبتنی بر جامعه، برنامه‌های آموزشی سریع در صدر اولویت‌های دولت قرار گیرند.
این گزارش برای رسیدگی به کودکان بازمانده از مکتب و بهتر شدن وضعیت چهار پیشنهاد کرده است.
1. ولایت‌های که در آن‌ها میزان بازماندن دختران از مکتب بلند است، تحت پوشش قرار داده شود. به‌منظور دادخواهی در راستای افزایش میزان دسترسی به آموزش به ویژه دختران با رهبران مذهبی و سایر گروه‌های ذیربط کار شود.
2. فراهم ساختن تسهیلات آموزشی بیش‌تر برای دختران با در نظر داشت معیارهای اولیه امنیتی و صحی.
3. استخدام و ارتقای ظرفیت معلمان زن
4. رسیدگی به معضله‌ی ازدواج در سنین کودکی
