فراوان شنیده‌ام که تعصب و تبعیض فقط میان سیاست‌مداران و «روشنفکران» وجود دارد. مردم عادی افغانستان از هر قومی که هستند، برادرند.
دیشب یکی از شبکه‌های تلویزیونی با دو راننده‌ی غیرهزاره‌ی بس‌هایی که هزاره‌ها را از آن‌ها جدا کردند و به سمت نامعلوم بردند، مصاحبه کرد. آن‌ها گفتند که ربایندگان به زبانی ناآشنا، زبانی غیر از پشتو و فارسی صحبت می‌کردند. اما خانم هزاره‌ای که از مسافران همان بس بود و مردی که به دلیل کمبود جا در موتر ربایندگان از اسارت نجات یافته، گفته‌های مصاحبه‌شوندگان دیروزی را رد می‌کنند. ربایندگان کسانی اند که به پشتو و فارسی گپ می‌زدند؛ آن‌ها کاری به پشتون‌های مسافر نداشتند و آمدند تنها هزاره‌ها را از بس پایین کردند.
این هم نشانه‌ی این‌که تبعیض و تعصب علیه هزاره تنها مشکل فرهنگی یا ساختاری نیست. این بیماری خیلی عمیق‌تر از یک مشکل فرهنگی یا ساختاری است.
هزاره‌ها راهی ندارند جز این‌که خودشان از خود دفاع کنند.