از زمان آغاز مذاکرات صلح افغانستان در ۲۰۱۸ تا کنون، جامعه‌ی جهانی و درصدر، ایالات متحده حکومت افغانستان را به کرات و مقاطع مختلف تحت فشار گذاشته تا سیاست‌ها، مواضع و اقدامات‌اش را تغییر دهد. در خصوص روند صلح و نوع مواجهه و مصالحه با طالبان، حکومت افغانستان به‌دلیل مخالفت‌ها، ملاحظات و اقدامات سیاسی و امنیتی‌اش تحت فشار ملموس قرار گرفته است. در بیشتر این موارد، به‌دلیل فشارهای سیاسی و دیپلماتیکی که وارد آمده، حکومت افغانستان مجبور به تغییر موضع و تمکین شده است.
برخلاف رویه‌ی عبوسانه‌ی ایالات متحده و جامعه‌ی جهانی با جمهوریت در قضایای روند صلح، رفتار این کشورها با گروه طالبان اما مبتنی بر امتیازدهی و مماشات بوده است. توافقنامه‌ی دوحه، برجسته‌ترین مورد این رویه‌ی ایالات متحده با طالبان است. سندی که در آن، طالبان از یک گروه شورشی و تروریستی به حداکثر بدیل نظام سیاسی موجود و حداقل صاحب ۵۰ درصد سهم در قدرت سیاسی تبدیل شدند.
از زمان آغاز روند صلح افغانستان تاکنون، طالبان برخلاف همه‌ی موازین و قوانین بین‌المللی جنگ و در تضاد آشکار با حسن نظر و اراده‌ی صلح‌جویی، رشته‌ای از حملات بر غیرنظامیان، قتل‌های هدفمند، تخریب تأسیسات عامه و کشتارهای کور را روی دست گرفته‌اند. در قریب به ۳۰ ماه از زمان آغاز مذاکرات تا کنون، صدها غیرنظامی به‌شمول گروه‌های خاص اجتماعی و مدنی در اثر حملات طالبان کشته و مجروح شدند. در ماه‌های اخیر، طالبان موجی از حملات هدفمند را برای قتل خبرنگاران، فعالان مدنی و اجتماعی، نیروهای ملکی، عالمان دینی و متنفذین قومی در دست اجرا گذاشته‌اند. در آخرین مورد، دو روز قبل، دو موتر تونس حامل افراد ملکی در شهر کابل هدف حمله‌ی طالبان قرار گرفت. دیروز، موتر حامل کارمندان ملکی وزارت مخابرات در کابل هدف حمله قرار گرفت. در این دو رویداد، جمعا دست‌کم ۳۰ فرد ملکی مجروح و ۳ تن کشته شدند.
این حملات طالبان، به صریح‌ترین شیوه‌ی ممکن قوانین و موازین بین‌المللی جنگ را پامال می‌کند. در هر جنگی، براساس قوانین جنگی، حمله بر غیرنظامیان ممنوع است و عاملان آن به‌عنوان مرتکبین جنایت جنگی باید محاکمه شوند. جدا از آن، این حملات طالبان، نقض آشکار روحیه‌ی صلح‌جویی است و دوام آن، کامیابی روند صلح را با چالش و مانع مواجه می‌کند.
ایالات متحده و دیگر شرکای این کشور، در طول دو سال گذشته، حکومت افغانستان را به‌دلیل «تلاش برای تخریب روند صلح»، بارها زیر فشارهای غیرمتعارف گذاشته است. برعکس این رویه که با حکومت افغانستان صورت گرفته است، دست‌کم تا کنون هیچ فشار ملموسی بر طالبان وارد نشده تا دست از جنایت‌های صریح جنگی و تخریب آشکار روند صلح بردارد.
نه‌تنها ایالات متحده که همه‌ی متحدین آن کشور و جامعه‌ی جهانی باید فشارهای واقعی و ملموس سیاسی و نظامی بر طالبان وارد کنند تا جنایات جنگی این گروه و اقدامات مخرب برای روند صلح را متوقف کنند. مادامی که این فشار به صورت واقعی و ملموس ایجاد نشود، طالبان کماکان در حق غیرنظامیان افغانستان مرتکب جنایت جنگی خواهند شد.
رویه‌ی دوگانه‌ای که ایالات متحده و جامعه‌ی جهانی در خصوص حکومت افغانستان و طالبان روی دست گرفته، تلاش برای برقراری یک صلح عادلانه و پایدار نیست بلکه نوعی تسلیم‌دهی افغانستان به طالبان تفسیر می‌شود. اگر این تفسیر غلط است، مماشات با طالب و عبوسی با حکومت افغانستان تفسیر دیگری نمی‌تواند داشته باشد.