منبع: شبکه‌ی خبری سی‌بی‌اس
سید صبغت‌الله دانه‌های تسبیحی را که با رنگ پرچم افغانستان منقش است، در دستان خود محکم فشار می‌دهد و با زبان آرام و بی‌صدا به فکر بازگشت برای خدمت به صفوف ارتش افغانستان دعا می‌کند. جوان 24 ساله که از حدود یک‌ماه قبل در شفاخانه‌ی نظامی کابل به سر می‌برد، هر صبح بیدار می‌شود و آرزو می‌کند، روزی دکتران موافقت کنند او به وظیفه‌اش در کنار سربازان دیگر باز گردد و با شورشیان شرور طالب مبارزه کنند.
صبغت‌الله یک طبیب نظامی است. او هردو پایش را در انفجار بمب کنار جاده زمانی از دست داد که تلاش می‌کرد همکاران خود را در یک نقطه‌ی دورافتاده در ولایت جنوبی قندهار کمک کند. او از دولت می‌خواهد تا به او کمک کند یک‌بار دیگر ایستاد شود و برای کشور خود خدمت کند.
او روی بستر شفاخانه به شبکه‌ی خبری سی‌بی‌اس گفت: «من از دولت می‌خواهم، فکر نکند من ضعیفم؛ من بهتر از همیشه خدمت خواهم کرد و من آرزو دارم تا آخرین قطره‌ی خونی که در بدن دارم، برای کشورم خدمت کنم».
صبغت‌الله در 18 جنوری عضو یک تیم گشت‌زنی در ولسوالی خاکریز ولایت قندهار بود و زخمیان دیگر را مداوا می‌کرد. او به سمت پاسگاه دیگر، جایی که شمار زیادی از زخمیان به او نیاز داشتند، قدم می‌زد که بمب جاسازی شده توسط طالبان در فاصله‌ی فقط چند اینچ از صبغت‌الله منفجر شد.
او توضیح داد: «در ابتدا وقتی صدای انفجار را شنیدم، فکر کردم که یک حمله‌ی راکتی است؛ اما بعد از چند ثانیه درک کردم که پا روی بمب کنار جاده گذاشته‌ام، حتا خودم را غرق خون دیدم. در این موقع به فکر سربازان دیگر بودم که توسط این بمب مجروح شده بودند».
بمب‌های کنار جاده، دشمن درجه یک سربازان افغان و مردم ملکی در چند سال اخیر بوده است. بر بنیاد گفته‌های ظاهر عظیمی، سخنگوی وزارت دفاع افغانستان در پایان یک دوره‌ی 48 ساعته، 158 بمب در سراسر کشور توسط ارتش کشف و خنثا شده‌اند.
صبغت‌الله با قطع شدن دو پایش نمی‌تواند به شهر خودش در ولایت نورستان برود. طالبان می‌داند که او پاهای خود را در خدمت به ارتش افغانستان از دست داده است. او به شبکه‌ی خبری سی‌بی‌اس گفت: «من حالا نمی‌توانم به قریه‌ام برگردم و والدین و خانواده‌ام را ملاقات کنم. اگر طالبان بفهمند که من در ارتش ملی بوده‌ام، به سادگی مرا خواهند کشت».
نصیب‌الله، سرباز 22 ساله‌ی افغانستان نیز دو پایش را زمانی که واسطه‌ی نقلیه‌اش به بمب کنار جاده اصابت کرد، از دست داد. او به شبکه‌ی خبری سی‌بی‌اس گفت: «موتر ما در یک نقطه‌ی ماین‌گذاری شده پارک بود. من به عقب موتر بالا شدم تا توسط مسلسل آن شلیک کنم. زمانی که راننده موتر را حرکت داد، من صدای بلندی را شنیدم و دو روز بعد، وقتی چشمانم را باز کردم، دیدم با دو پای بریده در شفاخانه می‌باشم». نصیب‌الله نیز مشتاقانه آرزوی بازگشت به وظیفه‌اش را پس از مرخص از بستر بیماری دارد.
او گفت: «من هردو پایم را در راه افتخارات وطنم از دست دادم و هرگز هم پشیمان نیستم. من خوشحالم که زنده‌ام و امیدوارم خداوند قدرت بیش‌تر به من بدهد تا دوباره وظیفه‌ام را از سر بگیرم».
تلفات نیروهای امنیتی افغان در سال 2014 در مقایسه با سال پیشین به دلیل خروج نیروهای ناتو به رهبری ایالات متحده‌ی امریکا و واگذاری مسئولیت‌های امنیتی به نیروهای داخلی، افزایش یافته است.
وزارت دفاع افغانستان می‌گوید که از اول ماه جنوری تا کنون 1250 بمب کنار جاده کشف و خنثا شده‌اند. در همین دوره، بر بنیاد گفته‌های جنرال ظاهر عظیمی، سخنگوی وزارت دفاع افغانستان، 98 سرباز از 101 سرباز کشته شده، قربانی همین ماین‌ها بوده‌اند.
با رسیدن فصل بهار، مقام‌های وزارت دفاع افغانستان حتا انتظار افزایش تلفات را در سال 2015 دارند. [دولت] وزیری، [معاون سخنگوی وزارت دفاع] گفت: «البته که ما توقع افزایش رقم تلفات در سال جاری را داریم؛ زیرا بمب‌هایی که قبلا نیروهای خارجی را هدف می‌گرفتند، حالا سربازان ما را هدف می‌گیرند».
بر اساس مأموریت جدید غیررزمی ناتو، نیروهای خارجی تنها به شکل رسمی وظیفه‌ی مشوره‌دهی، آموزش و کمک به نیروهای افغانستان را به عهده خواهند داشت.
ارتش افغانستان حالا هر سربازی را می‌تواند به خط مقدم جبهه احضار کند؛ اما با وجود فداکاری آن‌ها در جنگ، نه صبغت‌الله و نه نصیب‌الله، هیچ‌کدام در این صفوف نخواهند بود. بر اساس برنامه‌ی وزارت دفاع افغانستان، سربازان معلول از حقوق مادام‌العمر بهره‌مند خواهند بود؛ اما به صفوف جنگ باز نخواهند گشت.