یکی از گروه‌های نسبتا گناه‌کاری که باید از طالبان معذرت بخواهند، کودکان اند. به چند دلیل:
– کودکان معمولا مادر دارند. البته من دیگر کشورها را ندیده‌ام، اما در افغانستان این رسم است. مادران این کودکان غالبا زن هستند و زنان هم که نیمی از لشکر شیطان(لع) می‌باشند. کودکان باید از طالبان معذرت بخواهند؛ چرا که اگر این کودکان نمی‌بودند، طبعا مادری هم نمی‌داشتند و طبق قاعده‌ی علمی و منطقی، کودکانی که وجود ندارند، مادر هم ندارند تا بعد آن مادر زن هم باشد. پس اثبات گردید که کودکان در به دنیا آوردن مادران خود مقصر اند و به همین خاطر، باید از طالبان معذرت بخواهند.
– کودکان دو دسته اند. یکی پسران و دیگری دختران. دختران که باید فورا معذرت بخواهند؛ چون پای دارند و پای‌شان ممکن است بعدا ذی‌الکفش شود و کفش‌شان صدا بدهد و صدا معصیت است و معصیت‌کار باید طلب مغفرت نماید. پسران هم دختر اند، ولی چون پسر اند، آن‌قدر هم دختر نیستند که واقعا دختر باشند. به همین خاطر، این پسران همین که معذرت بخواهند کافی است و می‌توانند به پسربودن خود ادامه بدهند.
– کودکانی که مسلما پسر اند، باید از طالبان معذرت بخواهند؛ چون در زمانی به دنیا آمده‌اند که طالبان زیر فشار کفار هستند و نمی‌توانند به‌راحتی بچه‌ها را گردِ کاریز، پشت بام طویله، زیر درخت شاه‌توت و کنار تشناب‌های بازار جمع کنند و به آنان درس دین‌داری و علعل هوهوهوهوعلعل هوهوهو غف‌غف‌غف‌غف بدهند و آن‌ها را چنان که یک انسان باید تربیت شود، تربیت کنند.
– کودکان باید از طالبان معذرت بخواهند؛ چرا که در زمانی که برادران به نیروی واسکت‌پوش و افراد وسیع‌النشیمنگاه (برای امور انتحار) ضرورت دارند، این کودکان در کمال وقاحت بر گردِ چهار سالگی و پنج سالگی هی می‌چرخند و نیست که چند سال را در یک سال طی کنند و زود به صف برادران بپیوندند.
– کودکان باید از طالبان معذرت بخواهند؛ چون بزرگان دولت همین را می‌گویند. دلیل لازم نیست. ما افغان‌ها ممکن است از اسپ افتاده باشیم؛ اما از اصل که نیفتاده‌ایم. همین که بزرگان بگویند باش، پس می‌باشیم. حالا گفته‌اند معذرت بخواهید، معذرت می‌خواهیم. کودک هستید که هستید، بر پدرتان لعنت. زود بروید معذرت بخواهید.