منبع: ان‌بی‌سی نیوز
برگردان: اطلاعات روز
بلندمنزلهای رهایشی با قیمت‌های بلند‌تر از منازل رهایشی در اکثر شهرهای ایالات متحده‌ی امریکا، در کابل ساخته شده‌اند و در سیمای این شهر تغییرات جدی‌ای آورده‌اند. با توسعه‌ی بازار بلندمنزلهای رهایشی، اکنون بسیاری ازخانه‌های گلینی که در دامنه‌های تپه‌ها ساخته شده‌اند، توسط کرین‌ها تخریب شده و به بلند‌منزل‌ها تبدیل می‌شوند.
با وجود پیش‌بینی‌های ترس‌ناک در مورد آینده‌ی کشور بعد از خروج نیروهای ناتو در سال آینده، بسیاری از افغان‌های ثروت‌مند پول‌های هنگفتی را در ساخت شهرک‌های رهایشی سرمایه‌گذاری می‌کنند و فکر می‌کنند که از این طریق می‌توانند این شهر جنگ‌زده را سر وسامان دهند.
حاجی حفیظ‌الله کاروان که یکی از این ثروت‌مندان است، می‌گوید که ده‌ها میلیون دالر را صرف ساخت‌وساز منازل رهایشی در حومه‌های شهر کابل کرده است، که در این مجموعه 500 خانه‌ی رهایشی و آپارتمان‌ها شامل‌اند.
کاروان با یاد‌آوری از جنگ‌های ویران‌گر داخلی در دهه‌ی 1990 گفت: «ویرانی کابل مرا بسیار رنج داده است. من همیشه دعا می‌کردم که خداوند به من قدرتی بدهد تا این ویرانی را به آبادی تبدیل کنم. من تصمیم گرفتم کابل را بسازم».
کاروان با افتخار می‌گوید که او خانه‌‌ای به ارزش یک میلیون دالر را برای خانواده‌اش در یکی از حومه‌های شهر کابل می‌سازد که به تمام وسایل پیش‌رفته‌ی شهری امروزی مجهز است. وی می‌گوید: «این خانه زیبا‌ترین خانه در شهر کابل است و من می‌خواهم آن را به جهانیان نشان دهم». کاروان 53 ساله با این حرف‌ها می‌خواهد بگوید که وضعیت در افغانستان رو به بهبود است، نه خرابی.
حاجی حفیظ‌الله کاروان، در حال ساختن شهرک سلیم کاروان در حومه‌ی شرقی شهر کابل است که انیمیشن این شهرک در تلویزیون‌ها نشر شده و در یوتیوب نیز دیده می‌شود. صدایی که در این انیمیشن به کار رفته است، صاحبان آینده‌ی این خانه‌ها را به‌یک سفر مجازی می‌برد و از آن‌ها خواسته می‌شود زندگی جدید را کشف کنند و خانه‌های رویایی خود را بیابند.
این خانه‌ها دارای شش اتاق خواب و سه اتاق نشیمن بوده و بین 250 تا 300 هزار دالر قیمت دارند و قیمت آن‌ها بستگی به نزدیکی آن به شهر دارد. به نظر می‌رسد که کاروان تیوری «دایره‌ی رویاها» را به و اقعیت تبدیل می‌کند: اگر شما بسازید، آن‌ها خواهند آمد.
اما آیا آن‌ها خواهند آمد؟ کاروان می‌گوید که حدود 50 درصد از خانه‌ها در شهرک سلیم کاروان به فروش رسیده‌اند؛ اما صرف 10 در صد خریداران در خانه‌های خریداری شده‌ی‌شان در این شهرک زندگی می‌کنند.
کاروان گفت: «متأسفانه شایعه‌ی 2014 از میزان فروش ما کاسته است. افراد پول‌دار در مصرف پول‌های‌شان تأخیر می‌کنند و نمی‌خواهند پول‌شان را به مصرف برسانند؛ اما من شایعات 2014 را باور نمی‌کنم».
کاروان انتظار دارد سایر خانه‌ها را نیز در ماه‌های آینده به فروش برساند، اما ظاهرا وضع بازار فروش خیلی خوب نیست. نظر به گفته‌های محمد خان (مالک یک راهنمای معاملات)، ترس از 2014 سبب کاهش قیمت‌های منازل رهایشی شده و قیمت‌ها نظر به سال 2011 سی و پنچ درصد کاهش یافته‌اند. این در حالی است که قیمت مارکیت‌های اجاره‌‌ای در حدود 55 درصد کاهش را نشان می‌دهند.
محمد خان این وضع را نتیجه‌ی نگرانی از 2014 می‌داند. قرار است که در سال 2014 نیروهای خارجی افغانستان را ترک کنند و بسیاری‌ها به این عقیده هستند که بعد ازخروج این نیروها وضعیت امنیتی در افغانستان بدتر خواهد شد.
ترس از جنگ بسیاری‌ها را واداشته است که کیف پول‌های‌شان را بسته نگه‌دارند. محمد خان می‌گوید: «نه خریداران و نه فروشندگان می‌دانند که چه اتفاقی خواهد افتاد». عامل دیگر، برگشت کارمندان خارجی از افغانستان است که با ختم پروژه‌های‌شان به کشور‌های‌شان بر می‌گردند و با خروج آن‌ها میزان پول‌های کمکی به افغانستان نیز کاهش می‌یابد.
اما بعضی‌ها با سرمایه‌گذاری در تهیه‌ی مسکن فراتر از وضع بازار می‌اندیشند و آن را یک مسئولیت وطن‌پرستانه می‌دانند. محمد شفیق که مالک یک شرکت ساختمانی است می‌گوید: «با و‌جودی که سرمایه‌گذاری در سایر جاها از خطر کمتری برخوردار است؛ اما من افتخار می‌کنم که در این جا سرمایه‌گذاری می‌کنم. برگردید! و به وطن‌تان خدمت کنید!».
شفیق از افغان‌ها دعوت می‌کند که به وطن‌شان برگردند و در ادامه می‌گوید: «من تمام پولم از همین‌جا به دست آوردم و باید آن را در همین‌جا مصرف کنم. در سال 2014 هیچ‌اتفاقی نخواهد افتاد».
کاروان هم با تشویق سرمایه‌گذاران می‌گوید که از وضعیت آینده نترسید و ادامه می‌دهد: «آن‌ها باید از این فرصت استفاده کنند. چنین فرصتی را هیچ‌وقت گیر نخواهند آورد». کاروان می‌گوید که هیچ‌ترسی از برگشت طالبان بعد از خروج نیروهای ناتو از افغانستان ندارد. کاروان در ادامه گفت: «من این‌جا سرمایه‌گذاری کرده‌ام. می‌خواهم این‌جا زندگی کنم و همین‌جا بمیرم و می‌خواهم همه‌چیز را به تاریخ بسپارم که آینده‌ها قضاوت کنند که چه کسی کابل را ساخت و چه کسی آن را ویران کرد».