جنگ

گفته می‌شود هیأت‌های مذاکره‌کننده افغانستان و طالبان پس از یک وقفه طولانی در قطر دیدار کردند. دو طرف ظاهرا بر تسریع مذاکرات و تلاش‌های معنادار صلح تأکید کرده‌اند. اما واقعیت این است که این نشست‌ها تعارفی بیش نیست. جنگ تمام‌عیار در افغانستان و گفت‌وگوی معنادار در دوحه طنز تلخ تاریخ است.

طالبان در قریب به دو سال و نیم گذشته، به‌صورت مکرر از عزم جزم‌شان برای حل سیاسی منازعه‌ی افغانستان خبر داده و در مراحل مختلف، دولت افغانستان، ایالات متحده، ناتو و ابر و ماه و خورشید و فلک را بهانه‌ها و موانع برپایی صلح در افغانستان تراشیده‌اند.

فساد، ضعف مدیریتی در نهادهای مسئول و اقتصاد ضعیف حکومت نمونه‌هایی از ده‌ها مشکلی است که هر کدام به تنهایی می‌تواند یک حکومت را فلج کند. به‌ویژه در سال جاری که به‌‌دلیل احتمال خشک‌سالی گسترده امکان مهاجرت داخلی و گسترش فقر در تمام افغانستان بسیار زیاد است.

اگر طالبان اراده برای پایان‌بخشیدن به جنگ دارند، راهش بازگشت به مذاکرات و تن‌دادن به آتش‌بس دایمی است. یکی از جدی‌ترین روند‌های سیاسی و دیپلماتیک برای پایان‌بخشیدن به منازعه‌ی کشور در طول چهار دهه‌ی گذشته روی میز قرار دارد. اگر طالبان دست از جنگ برندارند، این روند هدر خواهد رفت.

این روزها دستگاه دولت به تبلیغات گسترده دست زده و می‌کوشد که نیروهای امنیتی را قوی نشان دهند. در شجاعت و ایثار نیروهای امنیتی ملی افغانستان تردیدی نیست. اما عقبه‌ی فرماندهی متزلزل و نامطمئن در سطح رهبری جنگ، اختلاس در آب و غذا و مرمی و ابهام در راهبرد جنگی، مشکل اصلی نیروهای امنیتی افغانستان است.